Verslag Amsterdamned | Met De Lift is de kop eraf! (Immy Verdonschot)

Gisterenavond ging de tweede editie van Amsterdamned van start. Hoewel de eerste film om 17:00 uur al te zien was, Deliverance van John Boorman welke werd aangeduid als de voorloper van films zoals Wrong Turn en The Texas Chainsaw Massacre, werd de rode loper om 19:00 uur uitgerold voor de échte opening: De Lift.

De man achter de schermen (en op het podium)

Programmeur Jan Doense opende de feestelijke vertoning met een praatje, waarin al meteen duidelijk werd hoe heerlijk intiem ook dit festival weer is. Dit soort filmfestivals zijn passieprojecten en dat kan je aan alles merken. De manier waarop hij zijn collega’s Natasja, Cor en Charlotte bedankt, maar ook ‘de gezelligste bioscoop van Nederland’ Kriterion, als ook de vrijwilligers die het festival mogelijk maken. Vorig jaar nog bekostigd vanuit zijn erfenis, ‘waarin mijn moeder me hopelijk alleen maar steunt’ (geciteerd vanuit herinnering, dus niet letterlijk) ‘en dit jaar hopen we quitte te spelen’.  Oh en niet te vergeten: volgende week kunnen horrorfans ook terecht in de andere editie van het festival, namelijk Rotterdamned.

Salvatore

Voor we met de hoofdfilm begonnen kregen we nog een korte film te zien, waarvan ook de makers aanwezig waren. Jan – tevens producent van de film – interviewde de mannen achter Salvatore, Robert A. Jansen en Maarten Groen. Zo vertelde Robert (scenarist) dat hij op het idee kwam toen hij zag hoe zijn opa werd behandeld (of beter gezegd: mishandeld) in een verzorgingstehuis, wat de basis vormt van het verhaal. Maarten (regisseur) had op zijn beurt weer de taak om locaties te scouten en hoofdrolspelers Hans Dagelet en Egbert-Jan Weber in toom te houden. Zonder al te veel vrij te geven over de film kan ik zeggen dat je lekker in de horrorstemming kwam met deze short.

Soep met broodjes

Toen was het eindelijk de beurt aan het hoofdevent van de avond: De Lift. Regisseur Dick Maas, producent Matthijs van Heijningen en acteurs Huub Stapel en Willeke van Ammelrooy waren dan ook aanwezig en kwamen van tevoren op het podium. Daar sprak Jan ze kort over hun ervaringen tijdens het maken van de film. “Vrouwen dragen geen spijkerbroeken in mijn film”, was het eerste wat Willeke zich nog kon herinneren dat Dick tegen haar had gezegd. Matthijs wist in ieder geval dat hij Maas zeker één keer ontslagen had tijdens de productie en Huub herinnerde de groep eraan dat de catering bestond uit soep met broodjes. “Dat is toch meer dan voldoende?” reageerde Matthijs.

Toch liep het allemaal niet van een leien dakje. Zo bekende Huub dat hij in therapie ging als voorbereiding op De Lift: “Anticlaustrofobie-therapie, want ik kon niet tegen kleine ruimtes.” Gelukkig beloofde de producent hem dat, als de film een succes zou worden, zijn salaris (ik geloof dat het 20.000 gulden was) verdubbeld zou worden. “En dat heeft ‘ie gedaan!” riep Huub, terwijl Willeke ontsteld reageerde: “Bij mij niet”.

Biertjes en plaspauze!

Daarna konden we van start met de film. Gerestaureerd en gedigitaliseerd, zelfs het geluid is verbeterd. Al kwamen we daar wat later achter. Na ongeveer een kwartier of misschien zelfs half uur, ging het beeld op zwart en meldde Jan: “Dit moet even: het geluid was niet goed afgesteld.” De zaal vond het echter geen enkel probleem. Meteen renden bezoekers de zaal uit om snel toch nog een biertje te halen, of even snel gebruik te maken van de impromptu plaspauze. Daarna konden we weer heerlijk genieten van de Nederhorror zoals je gewend bent van Dick Maas en werden na afloop nog meer cast- en crewleden het podium opgeroepen voor een fotomoment.

Voor mij was het de eerste keer dat ik De Lift zag en ik ben dan ook blij dat ik eindelijk de kans heb gekregen. Het was in ieder geval een heerlijk sfeervolle aftrap van het festival en ik ben blij dat we nog twee dagen hebben te gaan.

Xoxo,

Immy