Recensie | The World’s End (Sandro Algra)

Het heeft even geduurd maar hij is er dan eindelijk! The Worlds End is een Britse sciencefiction comedy geschreven door Edgar Wright (tevens regisseur) en Simon Pegg (tevens hoofdrolspeler). In Engeland ging de film in juli al in première, maar als het aan Universal Pictures lag zou Nederlandse bioscoopganger de film nooit zien. Verwacht werd namelijk dat het hier geen commercieel succes zou worden. Ik zat er bijna al aan te denken om het illegaal te downloaden, maar ik had geduld. Met een tweet kondigde Simon Pegg in september aan dat The World’s End alsnog naar Nederland zou komen.

Titel: The World’s End
Regie: Edgar Wright
Cast: Simon Pegg, Nick Frost, Martin Freeman, Paddy Considine, Eddie Marsan, Rosamund Pike, Pierce Brosnan, Bill Nighy
Scenario: Simon Pegg, Edgar Wright
Genre: Komedie
Speelduur: 109 minuten
Release: 14 november 2013

Product placement

Het begon met de “romantische” zombie-komedie Shaun of the Dead (2004), waar Edgar Wright samenwerkte met de acteurs en oude collega´s Simon Pegg en Nick Frost. Na het succes van de politie actie-komedie Hot Fuzz (2007) besloten ze om er meteen maar een trilogie van te maken. De verbindende factor tussen de films zou de aanwezigheid van het populaire ijsje, de Cornetto, worden: Vandaar de naam The Three Flavours Cornetto Trilogy.

Naast de terugkerende motieven bevat het plot ook enkele paralellen: de focus ligt altijd op een klein groepje mensen in een Brits dorp of buitenwijk. Telkens doet zich een apocalyptisch scenario voor. De hoofdrolspelers moeten vechten voor hun leven maar worden constant afgeleid door onderlinge conflicten en relatieproblemen. Deze scenario’s geven antwoord op de vraag: Hoe zou het einde der beschaving verlopen op de plek waar je dat het minst zou verwachten?

Koning Arthur en de musketiers

Na het afronden van de middelbare school besloot Gary King (Simon Pegg) alle verantwoordelijkheden in het leven los te laten. Voortaan leefde hij alleen maar om van het leven zelf te genieten. Om zijn diploma-uitreiking te vieren begon hij aan een missie: een tocht langs de twaalf kroegen in het dorp New Haven met zijn vier vrienden (Nick Frost, Martin Freeman, Paddy Considine en Eddie Marsan). Door een ongeluk werd deze tocht afgebroken. Wat Gary nogal het meest betreurd is dat ze nooit de laatste kroeg, The World’s End, konden halen.

Meer dan 20 jaar later blijkt Gary geen steek veranderd. Hij is nu een werkloze alcoholist, maar zijn ambitie om de heilige tocht der tochten voor eens en altijd te voltooien is nog altijd springlevend. Daarom besluit hij de “vijf musketiers” weer bijeen te roepen voor een reünie in hun dorp van herkomst. Zijn vrienden delen zijn jeugdige geest echter niet meer. Ze hebben allemaal een gelukkig huwelijk en/of succesvolle carrière opgebouwd. Toch is het de combinatie van nostalgie en Gary’s charisma die hen overhaalt om mee te gaan. In het dorp lijkt er intussen meer te zijn veranderd dan ze hadden verwacht. Veel oude kennissen zijn vervangen door zielloze mechanische klonen. Toch wil Gary de tocht koste wat kost voortzetten. Wegrijden heeft toch geen zin nu iedereen in het groepje ladderzat is.

Onvoorwaardelijke vriendschap

Hoewel The World’s End duidelijk een sciencefiction komedie is houdt Simon Pegg vol dat de film niet bedoeld is als een parodie: het is enkel een comedy met een sciencefiction thema. Het genre zelf wordt niet op de hak genomen en er worden ook zelden verwijzingen gemaakt naar populaire sciencefictionfilms. Maar daar schuilt de humor niet echt in, deze ligt voornamelijk in de interactie tussen de vijf vrienden en hun alledaagse gesprekken. Natuurlijk, zonder het einde van de wereld zouden zij hun avontuur niet beleven. Toch lijkt hun persoonlijkheid weinig ervan te veranderen, met name Gary’s onverwoestbaar goed humeur.

Zoals we gewend zijn van de vorige films houden Simon Pegg en Nick Frost nooit op met bekvechten. Terwijl Nick Frost in de vorige films de chaotische kluns speelde lijken de rollen deze keer te zijn omgedraaid. Nu is het de knorrige Andy die de onvolwassen Gary in de gaten moet houden. Het is op zich wel verfrissend om een keertje de dikke als de serieuze van het duo te zien. Waarschijnlijk heb je in je leven wel eens een Gary ontmoet. Iemand die je graag om je heen hebt maar die je nergens mee kunt vertrouwen. Hij leent geld van je maar betaalt het nooit terug, hij komt standaard uren laat voor een afspraak en hij brengt je in de problemen om vervolgens spoorloos te verdwijnen. Zucht! Het zou je beste vriend maar zijn, dat levert meer frustraties dan gezelschap op.

Een bevredigende afsluiting

The World’s End is een zeer geslaagde comedy die intelligente dialogen met een gezonde dosis slapstick combineert. Als je fan bent van de vorige twee films (of van Britse humor in het algemeen) dan is dit zeker een aanrader. Zo hilarisch als Hot Fuzz is hij misschien niet, maar aangezien elke film in de reeks zijn eigen unieke stijl kent zal dit voor de fans niet als een grote teleurstelling aanvoelen. Voor Universal is de uitgave van deze film een win-win situatie: of ze krijgen hun gelijk, of ze verdienen er geld aan. Het is aan jullie om te bepalen welke het wordt.

★★★★☆

Sandro Algra