Recensie | Walking with Dinosaurs 3D (Sandro Algra)

Twee jaar geleden kondigde 20th Century Fox de eerste bioscoopfilm van Walking With Dinosaurs aan. De film zou geregisseerd worden door documentairemaker Neil Nightingale en Disney-animator Barry Cook. Dit was geweldig nieuws voor alle fans: ikzelf was 9 toen de gelijknamige serie op tv kwam, maar heb er nog steeds mooie herinneringen aan. De kleine dino-fanaat heeft mij eigenlijk nooit verlaten. Onaangenaam verrast was ik toen de eerste trailers dit jaar verschenen want wie had in godsnaam bedacht dat de dinosaurussen moeten praten? Dit is toch geen reboot van Platvoet en zijn Vriendjes!?’

Titel: Walking with Dinosaurs 3D
Regisseur: Barry Cook & Neil Nightingale
Cast: John Leguizamo, Justin Long, Tiya Sircar, Skyler Stone, Charlie Rowe, Angourie Rice, Michael Leone
Schrijver: John Collee
Duur: 87 minuten
Genre: Animatie/Familiefilm
Release: vanaf 19 december 2013 in de bioscoop

In name only

Walking With Dinosaurs begon in 1999 als een BBC natuurdocumentaire die computergeanimeerde dinosauriërs tot leven bracht in gefilmde omgevingen. Het was een spectaculaire maar ook leerzame dramatisering van de geschiedenis van de aarde, die bovendien kijkers van alle leeftijden aan zich wist te binden. In zes afleveringen maakte je een reis door de tijd, van de opkomst tot de ondergang van de dinosaurus dynastie. Het wereldwijde succes van deze serie leidde tot meerdere vervolgen en spin-offs. Sinds 2007 reist er ook een arena-show rond met mechanische dinosaurussen op ware grootte.

Ook Walking With Dinosaurs 3D maakt deel uit van de franchise maar gooit de oorspronkelijke format over een andere boeg. In plaats van de orkestrale muziek die de serie van een epische ondertoon voorzag zit deze film vol met vrolijke popdeuntjes. Daarnaast zijn de voice-overs van Sir Kenneth Branagh vervangen door karikaturale stemmen. Op het internet was de woordgrap Talking With Dinosaurs dan ook snel gemaakt. De dinosaurussen vertonen menselijke trekjes en beleven allerlei avonturen. Fans van de serie moeten deze film maar zien voor wat het is: een kinderfilm. In Nederland draait de Engelse versie niet eens in de bioscopen.

´Elk fossiel vertelt zijn eigen verhaal´

De film begint gek genoeg in het hedendaagse Alaska als de tiener Ricky (Charlie Rowe) een mysterieus vogeltje ontmoet. Als rebelse puber toont Ricky maar weinig interesse in het werk van zijn vader, die paleontoloog is. Dit verandert wanneer het vogeltje hem laat zien wat voor wondere wereld er eigenlijk schuilgaat achter fossielen.

De klok wordt vervolgens 70 miljoen jaar teruggedraaid. Alex (Johnny Kraaijkamp jr.) is een oervogel van het geslacht Alexornis. Hij dient als de verteller van het verhaal maar ontwikkelt zelf ook een vriendschap met Patchi, de gehoornde plantenetende Pachyrhinosaurus. Als zwakke pasgeborene is hij het laagste lid in de rangorde van zijn kudde. Elke winter trekt de kudde onder leiding van Patchi’s vader naar het zuiden. Tijdens deze tochten groeit Patchi op, hij valt voor een meisje genaamd Juniper (Georgina Verbaan), ontmoet vriend en vijand en komt regelmatig in conflict met zijn grote broer Scowler. Scowler is een heethoofd die alles met brute kracht oplost terwijl Patchi de meer ingetogene en intelligente van de twee is. Het lot vertelt dat een van hen de kudde ooit zal leiden.

Recensie Walking with Dinosaurs 3D

‘Geluid is 60% van de filmervaring’

Qua ontwerp zijn de dieren zeer indrukwekkend, je merkt dat er veel tijd is gestoken in de kleine details. In de meeste dino-documentaires zijn twee dieren van dezelfde soort nauwelijks van elkaar te onderscheiden (soms alleen qua tint en afmeting) maar in deze film herken je met gemak elk individueel lid van de kudde. Hoe men de personages in de (wederom gefilmde) achtergronden plaatst is minder overtuigend, beide lijken visueel gezien nooit echt samen te smelten tot een geheel. Als er echter iets is wat afbreuk doet aan het idee dat je werkelijk “meeloopt” met deze majestueuze wezens is het wel hun antropomorfische gedrag.

Al bij de eerste kennismaking met de dieren valt op hoe hun stemmen uit alle hoeken van het scherm lijken te komen. Je hoort er zoveel door elkaar dat het een poosje duurt voordat je ze allemaal met het juiste individu leert te associëren. De beesten bewegen namelijk niet hun mond als ze praten: alles dat ze zeggen komt over als een gedachte. Toch lijken ze elkaar via een soort telepathie te kunnen begrijpen (denk aan Garfield). In de serie hielden de dino’s zich voornamelijk bezig met de simpele basisbehoeftes van een wild dier: eten, overleven en paren. In de film lijkt het echter alsof ze allemaal aan een zware vorm van Gilles de la Tourette leiden. De (vaak inhoudsloze) dialogen houden werkelijk nooit op, er gaat bijna geen minuut voorbij zonder geklep. En dat terwijl het verhaal zo simpel is dat je het prima zou kunnen volgen als je het geluid uit zou zetten.

Recensie Walking with Dinosaurs 3D

De stemacteurs klinken ook niet alsof ze hun best hebben gedaan om overtuigend over te komen, het doet allemaal nogal overgeacteerd aan. Je zou haast denken dat de dialogen in één avond zijn opgenomen voor een Lucky TV-segment, maar dan zonder humor. Met een aantal flauwe woordgrapjes en knipogen naar het heden wordt er constant een poging tot humor gewaagd maar de grappen komen zelden aan. Ook de kinderen in de zaal hoorde ik hooguit een paar keer gniffelen.

Even voorstellen

Op één vlak is Walking With Dinosaurs 3D verrassend sterk: ondanks dat het een surrealistische speelfilm betreft valt er wel degelijk wat te leren. De feiten zijn over het algemeen erg actueel.

De gedeeltes uit de film die mij het meest zijn bijgebleven zijn de enthousiaste intermezzo’s van bioloog Freek Vonk. Elke diersoort krijgt een eigen introductie, ondertiteld met zijn taxonomische naam (denk aan Road Runner: ‘Tastyus Supersonicus’). Kinderen kunnen als geen ander deze onuitspreekbare namen uit hun hoofd te leren, het is daarom een groot pluspunt dat ze dit gedeelte niet nog verder hebben versimpeld. Wat mij wel opviel was dat er vrij inconsistent werd omgegaan met de naamkaartjes. Sommige dieren werden bij hun geslacht genoemd, anderen bij een verzamelnaam. Het is misschien een klein detail maar als je kinderen toch wat wilt leren dan kan dit best wat verwarring veroorzaken.

Recensie Walking with Dinosaurs 3D

Een gemiste kans

Walking With Dinosaurs 3D is zeker niet zo’n slechte film als veel van de oude fans doen geloven. Eigenlijk is de grootste zonde van deze film het misplaatste gebruik van de naamsbekendheid van de franchise. Naar verluidt was het originele concept van deze verfilming veel trouwer aan de serie. Halverwege de productie werd er echter toch voor gekozen om de film van dialoog te voorzien zodat deze toegankelijker zou zijn voor een “breder publiek”. Het lijkt er inmiddels op dat de gemaakte keuzes een averechts effect hebben gehad. Voor veel vijfjarigen is deze film te gewelddadig, mensen boven de tien zullen zich mateloos irriteren aan de stemmen.

Nithingale en Cook hadden de kans om iets speciaals te maken wat veel mensen aan zou spreken. Het resultaat is echter een doorsnee kinderfilm die momenteel dreigt te floppen. Wellicht dat ouders van kinderen met een dino-obsessie beter kunnen wachten tot de arena-show een keer langskomt. Of zoals ze aan het einde van de film zeggen: “Elk fossiel vertelt zijn eigen verhaal. Kom ons zeker eens bezoeken in het Museum!”

Sandro Algra