Recensie | Walk of Shame (Sandro Algra)

Er is de afgelopen dagen ophef ontstaan nadat scenarioschrijver Dan Rosen actrice Elizabeth Banks beschuldigde van plagiaat. Een aantal jaren terug zou hij haar een script hebben voorgelegd met de titel Darci’s Walk of Shame, maar dat project kwam nooit van de grond. Steven Brills nieuwe komedie Walk of Shame bevat een plot dat volgens Rosen verdacht veel lijkt op zijn eigen script. Een woordvoerder van Banks meldde echter dat zij pas bij het project betrokken raakte toen de film al in ontwikkeling was. Het is waarschijnlijk moeilijk te bewijzen dat hier werkelijk sprake is geweest van plagiaat. Wellicht dat dit nog een troost is voor Rosen: ik verwacht dat over een paar jaar niet veel mensen nog aan deze film zullen terugdenken.

Titel: Walk of Shame
Regisseur:
Steven Brill
Scenario: Steven Brill
Cast: Elizabeth Banks, James Marsden, Sarah Wright, Gillian Jacobs, Kevin Nealon, P.J. Byrne
Speelduur: 95 minuten
Genre: Komedie
Te zien vanaf: 22 mei 2014

Dude, where’s my car?

Nieuwslezeres Meghan Miles (Elizabeth Banks) heeft een moeilijke dag achter de rug. Haar verloofde heeft haar verlaten en ze is afgewezen voor een promotie naar een grotere nieuwszender, waar ze zo enorm naar uitkeek. Haar opdringerige beste vriendinnen (Gillian Jacobs en Sarah Wright) besluiten haar een avondje eens flink op te vrolijken. Hoe? Door haar te dwingen een sexy jurk te dragen en mee te gaan naar de kroeg in de hoop een leuke man te vinden. Dit plan blijkt een groot succes wanneer Meghan die nacht dronken wakker wordt in het bed van de charmante barman Gordon (James Marsden). Verder staat er nog een verassing haar op te wachten: van haar baas krijgt ze het bericht dat ze haar nieuwe baan zeer waarschijnlijk toch krijgt. Ze hoeft alleen nog maar haar gezicht te laten zien op de redactie.

Stijf van de zenuwen verlaat Meghan Gordons appartement, zonder hem wakker te maken of ook maar haar telefoon te pakken. Tot haar schrik ontdekt ze dat haar auto, met haar portemonnee, is meegenomen wegens illegaal parkeren. Zonder geld of gegevens moet ze nu haar weg door de straten van L.A. zien te vinden. Je zou denken dat een journaliste wel min of meer de weg weet in de stad waarin zij dagelijks verslag doet, maar zoals bekend zijn knappe blonde nieuwslezeressen niet altijd de meest intelligente mensen.

Wanhopig is Meghan constant op zoek naar iemand die haar uit deze noodsituatie kan helpen. De vraag dringt zich op: hoe zou jij reageren als een blonde vrouw met een kort jurkje en hoge hakken jou ‘s nachts op straat om hulp vraagt? Ik zou haar gewoon helpen, maar de mensen in deze film blijkbaar niet. Overal waar zij komt wordt ze aangezien voor prostituee, junk of dief. Gedurende haar reis slaagt Meghan er telkens weer in de aandacht van de politie te trekken. In de loop van de ochtend raakt de hele stad in de ban van de “voortvluchtige hoer in de gele jurk”.

Clockwise meets The Hangover

Het plot doet erg veel denken aan de film Clockwise (1986), waarin John Cleese op weg is naar een belangrijke bijeenkomst en onderweg door allerlei onheil wordt gehinderd. De humor in die film schuilt lang niet alleen in de surrealistische avonturen maar vooral in het arrogante en obsessieve karakter van Cleese zijn personage. Bij Meghan Miles is de motivatie aan het begin nog helder: niks zal tussen haar en haar droombaan komen. Vervolgens zien we haar nooit echt doordraaien, waardoor de extreme keuzes die ze maakt op een gegeven moment vrij onbegrijpelijk lijken. Dat kun je Elizabeth Banks niet echt verwijten aangezien ze zich met veel overtuiging in haar rol stort. Het script (ervan uitgaande dat zij hier verder niets mee te maken heeft gehad) geeft haar gewoon geen sterk personage om uit te werken, eerder een reeks aan kluchtige scenes. De film doet vooral een beroep op haar onschuldige uitstraling terwijl ze in de meest gênante situaties terecht komt.

De avonturen die Meghan beleeft variëren van licht onwaarschijnlijk tot volstrekt absurd. Zo bevindt ze zich halverwege de film in de tuin van een groep orthodoxe joden die er van overtuigd zijn dat zij een heks is. Niet één maar twee keer loopt ze de gebrekkig Engels sprekende taxichauffeur (Ken Davitian) tegen het lijf. Jullie kennen Davitian misschien als de sidekick van Borat in de gelijknamige film, waarin beide heren naakt met elkaar op de vuist gingen in de eetzaal van een sjiek hotel. Hij die maar geen genoeg kan krijgen van Kens dikke en behaarde lichaam krijgt ook ditmaal de kans om de man zonder kleren te zien.

Het leukste gedeelte van de film was met afstand het segment waarin Meghan steun krijgt uit onverwachte hoek. Ze ontmoet drie zwarte gangsters (Lawrence Gillard Jr., Alphonso McAuley en Da’Vone McDonald) die tot haar verbazing haar nieuwsprogramma volgen en ook nog eens een aantal tips voor haar gereed hebben. De scene markeert een breuk met de formule, en dat is iets wat deze film veelal mist. Als er nou meer van dit soort situaties waren geweest, waarin Meghan voor de verandering anders wordt behandeld, had het verhaal ook een stuk minder eentonig aangevoeld.

Walk of Shame

Een moraal zonder geloofwaardigheid

Een groot misverstand, dat is waar Walk of Shame om draait. ‘Niets is wat het lijkt in de verkeerde situatie’. Die grap voelt al heel snel oud aan, en daar bovenop is de climax van de film volkomen voorspelbaar. Meghan probeert het verhaal nog van een moraal te voorzien: ‘Mensen die een niet al te conservatief geklede vrouw meteen al veroordelen vanwege haar uiterlijk zouden zich moeten schamen!’. Deze boodschap komt minder sterk over in een comedy die deels afhankelijk is van walgelijke grappen met een soms licht racistisch tintje. Een klein pluspunt is dan ook dat van alle mensen die Meghan ontmoet de gangsters de enigen zijn die haar niet discrimineren. Je zou je voor kunnen stellen dat ze daar zelf ook last van hebben als donkere Amerikanen van de straat. Op deze slim geschreven scene na ontbreekt het de film totaal aan originaliteit en creativiteit. Het is mij een raadsel waarom die Hollywood scenarioschrijver het idee achter deze film zou willen claimen.

★1/2☆☆☆

Sandro Algra