Recensie | Touch of the Light (Sandro Algra)

Het verhaal van de outsider geniet een algemene fascinatie binnen de westerse filmwereld: personages die kampen met grote tegenslagen moeten extra hard werken om hun levensdoelen te bereiken, vaak ook terwijl zij strijden voor een maatschappelijke acceptatie. Binnen de Aziatische filmwereld is dit niet veel anders. Touch of The Light (Ni guang fei xiang) is een dramatisering van het levensverhaal van Huang Yu-Siang: de eerste blinde Taiwanees die zijn bachelor-diploma wist te behalen als klassiek pianist.

Titel: Touch of The Light (Ni guang fei xiang)
Regisseur: Rong-ji Chang
Cast: Yu-Siang Huang, Sandrine Pinna, Amy Sisson
Schrijver: Nyssa Li
Genre: Drama
Duur: 110 minuten
Release: vanaf 27 februari in de bioscoop

Een blinde filmmaker

Nu, op amper 26-jarige leeftijd, is Yu-Siang uitgegroeid tot een nationaal fenomeen. Naast zijn muzikale carrière is hij bekend van zijn werk in de filmindustrie. Eerder al voorzag hij films van een soundtrack. Zijn vriendschap met regisseur Chang Jung-Chi leidde tot de korte film The End of the Tunnel waarin zijn levensverhaal centraal stond. In Touch of The Light werken ze nogmaals samen om hetzelfde verhaal in meer detail te vertellen. Deze keer neemt de regisseur de vrijheid om de gebeurtenissen verder aan te passen om een verhaal neer te zetten dat zowel van Yu-Siang als van hemzelf is.

Een gedeeld lot

Op zeer jonge leeftijd trok het blinde wonderkind Huang Yu-Siang (gespeeld door hemzelf) volle zalen als concertpianist. Zijn studiejaren zijn inmiddels aangebroken en hij verlaat het platteland voor een carrière aan de muziekschool. Zoals verwacht krijgt hij het zwaar te verduren. Terwijl hij moet wennen aan het stadsleven blijkt het schoolcurriculum totaal geen rekening te houden met zijn handicap. Zijn studiegenoten hebben weinig geduld met hem en een van zijn grootste angsten is om anderen tot last te zijn. Gelukkig heeft hij de eeuwige steun van zijn moeder (Lee Lieh) en zijn kamergenoot (Hsieh Kan-chu).

Via een serie toevalligheden ontmoet Yu-Siang keer op keer dezelfde jonge vrouw. Voor Chieh (Sandrine Pinna) zit het leven bepaald niet mee: ze heeft een mislukte relatie achter de rug en haar grote droom om danseres te worden heeft ze jaren geleden moeten opgeven. Met het geld dat zij verdient in een sapbar kan ze amper rondkomen; ze moet namelijk ook haar moeder onderhouden. Bij hun eerste ontmoeting voelt Chieh zich tot Yu-Siang aangetrokken, hoewel vooral uit medelijden. Al snel blijkt dat zij hem even hard nodig heeft als andersom. Het optimisme van Yu-Siang inspireert Chieh om zichzelf bijeen te rapen en haar droom na te jagen.

Een zwaar bestaan

Het was een gedurfde beslissing om de echte Huang Yu-Siang te nemen voor de hoofdrol. Hij had immers geen enkele ervaring als filmacteur, laat staan dat hij ooit een echte film had gezien. Het is de overtuigingskracht van deze rol waar de film zijn authenticiteit aan verleent. We zijn steeds getuige van de hindernissen die een blinde man in het dagelijks leven allemaal moet overwinnen. Yu-Siang beleeft de wereld duidelijk op een andere manier dan de mensen om hem heen. Hij toont bijvoorbeeld aan dat hij voorwerpen als tijdschriften kan ruiken. Je ziet ook dat hij tijdens elke activiteit bezig is met muziek, zoals wanneer hij de ‘Vlucht van de Hommel’ van Nikolai Rimsky-Korsakov trommelt op een pinpas die hij tegen zijn mond houdt.

De meeste acteurs zetten hun rol buitengewoon sterk neer. Jammer genoeg maakt het plot de film een stuk minder geloofwaardig. Het richt zich voor een belangrijk deel op de tienerproblemen van de hoofdrolspelers, problemen die vooral herkenbaar zijn uit Hollywoodfilms. Yu-Siang weigert in het openbaar op te treden vanwege een kwetsende ervaring uit zijn jeugd. Chieh moet ondertussen haar liefdesverdriet nog verwerken. Aan deze ellendige trauma’s worden wij via flashbacks constant herinnerd. Het voelt echt alsof de regisseur er constant op uit is emotionele reacties bij het publiek op te roepen. Aangezien beide personages op voldoende steun van vrienden en familie kunnen rekenen kun je al gauw het idee krijgen dat ze zich een beetje aanstellen.

Een klein beetje licht en pianodeuntjes

De film doet eer aan zijn titel met veel overbelichte opnames (hoewel ik niet denk dat het zijn naam hieraan ontleent). Veel scenes zijn opgenomen met een gecontroleerde hoeveelheid tegenlicht, wat voor een zachte felle gloed zorgt. Het effect hiervan is een mistige toon dat de film een warme aangename sfeer geeft.

Zelfs met een verhaal dat in essentie over een paar ongelukkige tieners gaat blijft de algemene sfeer positief. Dit is ook evident in de achtergrondmuziek. De meeste scenes worden begeleid met wat simpele maar vrolijke pianodeuntjes. Daarnaast heb je natuurlijk ook de muzikale stukken die door Yu-Siang en zijn vrienden worden opgevoerd. Deze zijn onmisbaar voor de film aangezien Yu-Siang’s passie voor muziek centraal staat. Waar de film wel zonder had gekund zijn de Taiwanese popliedjes die je tijdens de meer ‘aangrijpende’ scenes hoort. Uiteraard zijn we in het westen niet zo bekend met dit genre, maar desalniettemin vallen de liedjes behoorlijk uit de toon.

Verkeerde aanpak

Van Touch of the Light had ik een verhaal over het individu Huang Yu-Siang verwacht. Uiteindelijk neigde het meer naar een zoetsappige tienerfilm over vriendschap en liefde. Het is op zich niet zo gek dat deze film op tieners is gericht; het gaat hier immers om een verhaal dat tieners kan inspireren. In het Mandarijn schijnen ze zelfs een naam voor dit genre te hebben: ‘Xiao Qing Xin’ wat letterlijk ‘klein, fris en nieuw betekent’. Toch is het jammer dat ze voor deze aanpak hebben gekozen: het verhaal had beter gewerkt als een sober docudrama dan een film in Hollywood-stijl met voorspelbare wendingen. De kracht van de film schuilt ook niet in het verhaal of de interactie tussen de personages: het zit ‘m vooral in de muzikale scenes, de individuele acteerprestaties en de schitterende beelden. Jammer dat Yu-Siang weinig zal kunnen genieten van dit laatste element, tenzij hij cinematografische kwaliteit kan ruiken.

★★1/2☆☆

Sandro Algra