Recensie | The Shallows (Erik Jansen)

Blake Lively speelt in The Shallows de jonge surfster Nancy die in een strijd tussen leven en dood verwikkeld raakt, wanneer ze wordt aangevallen door een witte haai. De film is geregisseerd door Jaume Collet-Serra die eerder o.a. Run All Night en Non-Stop met Liam Neeson heeft gemaakt, en de horrorfilms Orphan en House of Wax. Naast Blake Lively spelen o.a. Óscar Jaenada, Brett Cullen en Sedona Legge in de film. Lively was geïnspireerd door haar man Ryan Reynolds en zijn rol in de film Buried. Dit omdat de kleine schaal van de film en de veeleisendheid van de rol haar aantrok.

Titel: The Shallows
Regisseur: Jaume Collet-Serra
Cast: Blake Lively
Scenario: Anthony Jaswinski
Speelduur: 86 minuten
Genre: Drama, Thriller
Te zien: 25 augustus in de bioscoop

Vlak na de dood van haar moeder, neemt Nancy een break van haar studie om te surfen in Mexico. In de opening zien we dat ze naar een aantal oude foto’s van haar moeder kijkt. Ze ging in de jaren ’90 in dezelfde afgelegen baai surfen toe ze zwanger was van Nancy. De aardige chauffeur Carlos zet haar af bij het strandje waarvan de naam onduidelijk is. Nancy herkent de baai van de foto’s van haar moeder, omdat wat kleine eilanden in de verte haar doen denken aan de vorm een zwangere vrouw.

Nadat ze haar spulletjes in het zand heeft gelegd, waxt ze haar surfboard en gaat ze het water in. Met gemak weet ze als een pro dwars door de branding achter de golfen te komen. Daar ontmoet ze twee lokale medesurfers. Voor een aantal uur zijn ze gezellig aan het genieten van de heerlijke golfen. Vervolgens komt ze weer op het strand, video-chat ze met haar zusje en laat ze het strand van haar moeder zien. De chat wordt echter onderbroken door haar vader, die haar probeert over te halen om terug te keren naar haar medicatiestudie. Het lijkt dat Nancy de break nam om de dood van haar moeder te verwerken. Ze hangt op en gaat weer terug te zee in. De twee andere surfers houden het voor gezien wanneer Nancy haar laatste golf wil pakken. Maar dan vanuit het niets wordt ze gegrepen door een enorme witte haai.

Ze weet op de rug van een dode, aangevreten walvis te klimmen, maar de haai duwt haar terug de zee in. Gelukkig weet ze ternauwernood een kleine rots te vinden. Samen met een zeemeeuw die ook verwond is geraakt door het voorval met de haai, is ze op de kleine rots gestrand op ruim een paar honderd meter verwijderd van het strand. Zal het Nancy lukken om te ontkomen van de hongerige haai voordat het vloed wordt?

Ik moet zeggen dat na de Sharknado films en de bijna net zo belachelijke Shark Night film uit 2011 er eindelijk een haaienfilm gemaakt is die ongeveer in de buurt komt van Jaws. Het is in ieder geval eindelijk een film die haaienaanvallen weer serieus neemt. De prachtige Lively speelt een overtuigend surfmeisje, zoals je die wellicht wel ken van surf dvd’s. Voordat de haai in beeld komt, lijkt deze film dan ook op een surfvideo met de passende muziek die je daar normaal gesproken onder hoort. Ook de shots en de GoPro video’s die genomen zijn tijdens het surfen, lijken daar goed op.

Alhoewel ik één keer overduidelijk zag dat het hoofd van Lively met CGI op het hoofd van een professionele surfsters was gezet, is de CGI haai best overtuigend in beeld gebracht. Zo ook de diverse aanvallen die ook in de trailers te zien waren. Ook de manier waarop haar mobiele telefoon in beeld is gebracht, is leuk gedaan en deed mij denken aan dezelfde manier waarop de regisseur dat ook deed in zijn film Non-Stop. Tegen het eind zijn er wel een aantal scenes die overduidelijk in een studio bassin zijn opgenomen en waarbij de grafische effecten behoorlijk nep eruit zien, maar dat valt eigenlijk best te vergeven.

Met name het overlevingsgevecht van de hoofdrolspeelster tegen de haai is het meest intrigerende van deze film. Wel zit er een cliché verbonden aan het feit dat ze medicijnen studeert en daarom weet hoe ze zichzelf moet verzorgen, maar anders was het waarschijnlijk een hele korte film geweest. Ook de zeemeeuw waarmee ze samen gestrand is, zorgt er een beetje voor dat het niet heel raar is dat ze tegen haarzelf praat. Maar af en toe is het inderdaad een beetje vreemd en puur en alleen gedaan om het publiek duidelijk te maken wat ze doet.

De actie wordt tegen het eind een klein beetje over de top, maar tot zover zit je dan wel op het puntje van de stoel. Vooral als je met vrienden naar de bioscoop zal gaan en in een zaal zit met mensen die naar het scherm roepen of van angst hun benen intrekken, zal je je zeker goed vermaken. Het hoge niveau van Steven Spielberg’s Jaws haalt het niet, maar de film is voldoende genoeg voor een spannende en vermakelijke tijd.

Erik Jansen