Recensie | The Sea Of Trees (Erik Jansen)

In The Sea Of Trees spelen Matthew McConaughey, Naomi Watts en Ken Watanabe. De film is geregisseerd door Gus van Sant die eerder is genomineerd voor zijn films Good Will Hunting (1997) en Milk (2009). Deze hebben Oscars gewonnen in de acteer- en scenariocategorieën. Sant’s nieuwste film werd vorig jaar op het Cannes festival getoond, maar werd door de bezoekers slecht ontvangen. Volgens aanwezige critici werd er door het publiek veel ‘boe’ geroepen en liepen sommigen de zaal uit. Is The Sea Of Trees dan echt zo slecht, of was de negatieve reactie onterecht?

Titel: The Sea Of Trees
Regisseur: Gus Van Sant
Scenario: Chris Sparling
Cast:
 Matthew McConaughey, Ken Watanabe, Naomi Watts,  Katie Aselton, Jordan Gavaris
Speelduur: 111 minuten
Genre: Drama, Mysterie
Release: 12 mei 2016

Net zoals de horrorfilm The Forest eerder dit jaar, speelt The Sea of Trees zich af in het Japanse zelfmoordbos Aokigahara onder de berg Fuji. Dit is dan ook het enige verband tussen de twee films.  Het bos is eerder de locatie geweest voor films zoals Forest of the Living Dead (2010), Grave Halloween (2013) en 47 Ronin (2013).

De film opent met Arthur Brennan (Matthew McConaughey) die zijn auto parkeert bij de luchthaven. Hij stapt uit en laat zijn autosleutel achter in het contact. Vervolgens neemt hij zonder bagage mee te nemen, een enkele reis naar Tokio. Daar aangekomen gaat hij verder per taxi naar het zelfmoordbos onder de berg. Hij trekt diep het bos in. Daarbij negeert hij de vele waarschuwingsborden die in het bos zijn geplaatst. Deze waarschuwen mensen om na te denken over hun leven en hoe kostbaar het is. Na lang lopen vindt hij een plek, gaat zitten en slikt een aantal pillen van een doosje medicijnen die hij heeft meegebracht. Maar dan wordt zijn laatste rustplek verstoort door een man. Takumi Nakamura (Ken Watanabe) loopt al dagen strompelend en verdwaald door het bos. Omdat Arthur hem niet aan zijn lot over wil laten, besluit hij hem te helpen een uitweg te vinden.

the_sea_of_trees_60082424_st_2_s-high

Tussen de gebeurtenissen in het bos door, zien we in flashbacks het leven van Arthur en zijn vrouw Joan (Naomi Watts). De relatie verloopt stroef. Arthur is sinds drie jaar gestopt bij een belangrijke werkgever is nu docent op een universiteit. Joan klaagt dat hij onder zijn potentieel werkt. Ze vindt het erg dat zij als succesvol makelaar het meeste geld in huis verdient en hem onderhoudt. Gelijktijdig is Joan ook verslaafd aan alcohol. Volgens Arthur is ze een functioneel alcoholist, want het belemmert haar niet in haar werk. De situatie thuis lijdt er echter wel onder. De twee hebben een relatie waarbij elke opmerking die tegen de ander wordt gezegd, verkeerd aankomt. Het is geen fysieke ruzie, maar de sfeer is zeer negatief. Dan krijgt Joan spontaan een bloedneus. Wat heeft Arthur ertoe gebracht naar het bos te reizen en zullen hij en Takumi van gedachte veranderen en het bos verlaten?

De gebeurtenissen in het bos en in het verleden lopen niet parallel aan elkaar. Ze wisselen elkaar veel af, maar niet op een manier die storend is. Zoals je kan verwachten, lopen het heden en het verleden naar een uiteindelijk punt voor het slot van het verhaal. De gebeurtenissen in het verleden krijgen op een gegeven moment wel een bepaalde wending, waarbij je verwachting dan even op een zijspoor wordt gezet. Dit was echter heel kort en de shock hiervan was niet zo diepgaand als dat film misschien had gehoopt. Er hangt mysterie in de lucht, maar enorm zweverig of avontuurlijk is het verhaal niet. Het is dan ook meer een karakterbestudering. Weliswaar niet een hele sterke, maar slecht wil ik het zeker ook niet noemen.

the_sea_of_trees_60082424_st_6_s-high (1)

De film zelf is subtiel en rustig in beeld gebracht. Vanzelfsprekend toont de film een aantal lijken van overledenen, maar ze dienen niet om het verhaal enger te maken. Daarnaast zien we een aantal panoramashots van het bos onder de berg, die je ook echt het idee geven van een uitgestrekte zee van bomen. Het kleurenpalet is niet ontzettend rijk, maar het grauwe filmwerk zorgt wel voor het gevoel dat je samen met de hoofdrolspelers verdwaald bent.

Omdat ik enigszins vooraf was beïnvloed door de signalen vanuit Cannes 2015, ging ik met lage verwachtingen naar deze film. Waarschijnlijk heeft dat ervoor gezorgd dat ik het uiteindelijk helemaal niet zo slecht vond als dat eerder beweerd werd. Het wordt heel rustig verteld, dus verwacht dan ook geen bizarre schrikmomenten zoals in de eerder genoemde horrorfilm. Een uitdagend verhaal is het dan ook niet echt voor de regisseur en de acteurs, maar het is geen vervelende zit voor de kijkers. Wellicht dat de hoge verwachting van Interstellar (2014) met McConaughey je destijds teleurstelde, maar slecht was deze film niet. Met die gedachte moet je dan ook naar The Sea of Trees kijken. Als het ontbreken van spanning aan het verhaal je niet stoort, zal je wellicht net zoals ik vinden dat de eerdere negatieve reacties een beetje onterecht waren.

Erik Jansen