Recensie | The Man From U.N.C.L.E. (Sandro Algra)

We leven in een nostalgisch filmjaar. In een sterrenstelsel ver hier vandaan dreigt er opnieuw een gewapend conflict uit te breken. Deze zomer werd al een franchise over dinosaurussen opgegraven en weer tot leven gewekt. Ondertussen ging Mad Max voor de vierde keer de snelweg op, en Arnold Schwarzenegger maakte zijn vijfde reis terug in de tijd. Ook Tom Cruise was toe aan zijn vijfde missie, in een filmreeks die in feiten een herleving is van een 50 jaar oude tv-serie. Nu krijgt een andere spionage tv-show dezelfde behandeling. In The Man from U.N.C.L.E. leert een Amerikaanse geheime agent op het hoogtepunt van de Koude Oorlog samen te werken met een vakgenoot uit de Sovjet Unie. Anders dan bij de Mission: Impossible filmreeks kiest men voor deze verfilming ervoor om het tijdperk van de jaren 60 aan te houden. Veel nostalgischer dan een periodefilm kan het haast niet worden. Lees hier de recensie van The Man From U.N.C.L.E. door Sandro Algra.

Titel: The Man From U.N.C.L.E.
Regisseur: Guy Ritchie
Scenario: Guy Ritchie, Lionel Wigram
Cast: Henry Cavill, Armie Hammer, Alicia Vikander, Elizabeth Debicki, Luca Calvani
Speelduur: 116 minuten
Genre: Actie, Avontuur
Release: vanaf 20 augustus 2015 in de bioscoop

Recensie The Man From U.N.C.L.E.

Oost-Berlijn 1963. Wanneer de dochter van een wetenschapper uit het voormalige Nazi regime wordt gelokaliseerd krijgt CIA-agent Napoleon Solo (Henry Cavill) de opdracht om deze jonge dame genaamd Gaby Teller (Alicia Vikander) over de Berlijnse muur te smokkelen. De taak is een grote uitdaging aangezien ook de KGB zijn zinnen op Gaby heeft gezet. Eenmaal wanneer agent Solo zijn cliënt in een garage ontmoet zit de Rus Illya Kuryakin (Armie Hammer) het stel voortdurend op de hielen. Na een lange achtervolging bereiken ze West-Berlijn, maar net wanneer Napoleon buutvrij denkt te zijn ontmoet hij zijn tegenstander over de grens. De bevelhebbers van de twee mannen blijken een schikking te hebben getroffen. Samen met Gaby worden de agenten naar Rome gestuurd om contact te zoeken met haar familieleden. Hun missie is om een groep Nazi sympathisanten tegen te houden die Gaby’s vader gebruiken voor het bouwen van een nucleair wapen. Het is een zeldzame Amerikaans-Russische samenwerking die gebaseerd is op gemeenschappelijke belangen, maar niet op vertrouwen.

De focus van de film ligt voornamelijk op de relatie tussen Napoleon en Illya, een rivaliteit die langzamerhand plaats maakt voor vriendschap. Als Britse acteur had Henry Cavill al ervaring in het vertolken van verschillende nationaliteiten, waaronder Amerikanen (en zelfs Kryptonianen!). Voor deze rol is hij ook perfect gecast: met zijn gladgeschoren dubbele kin en zijn gekamde donkere haren heeft hij een perfect gezicht om een Amerikaanse spion te spelen, zoals we ze van oude films en series kennen. Het is wel jammer dat er niet al te diep wordt ingegaan op zijn verleden. We leren dat Napoleon een voormalige dief is die de keuze kreeg tussen een gevangenisstraf of het verlenen van zijn vaardigheden aan de Amerikaanse autoriteiten. Als wij meer de consequenties zagen van zijn crimineel verleden was het personage wellicht interessanter geweest. Uiteindelijk is hij simpelweg de typische charmante spion die zonder al te veel inspanning zijn klus weet te klaren, en met evenveel gemak vrouwen versiert.

In tegenstelling tot Napoleon heeft Illya een kort lontje en een bloedserieuze houding tegenover zijn missie. Eigenlijk is hij de ware ster van de film, hij is degene die zich het meest ontwikkelt. Je hebt ook het gevoel dat er in zijn geval meer op het spel staat bij het mogelijk falen van zijn opdrachten. Dat blijkt al vroeg wanneer wordt onthuld wat voor lot zijn vader onderging na het verraden van het Sovjet regime. Op zich werken Napoleons plagerige opmerkingen prima wanneer hij met Illya moet optrekken. Er zijn gevallen waarin je merkt dat Illya niets liever wil dan die arrogante Amerikaan ter plekke liquideren. Maar zelfs elkaars grootste tegenpolen kunnen het prima met elkaar vinden, zolang hun gemeenschappelijke vijanden maar Nazi’s zijn.

Style over substance?

Meest kenmerkend aan de film is nog wel de stijl waarin het is opgenomen. Regisseur Guy Ritchie staat al bekend om zijn unieke camerahoeken en montagewerk in films als Snatch (2000) en Sherlock Holmes (2009). In dit geval komt dat vooral ten gunsten van de humor. Er zijn een aantal kluchtige scenes die zeer goed werken dankzij het strakke camerawerk en perfecte timing. Ik heb bij een handjevol momenten in deze film nog meer gelachen dan bij de gemiddelde hedendaagse komediefilm. Veel van die komedies leunen heel zwaar op dialoog, daarom is het fijn om voor de verandering een filmmaker te zien die zijn visuele grappen goed in de vingers heeft.

Het grote nadeel aan de aandacht die is besteed aan de filmtechniek is dat dit na een poos behoorlijk af kan leiden. Dit is vooral evident in de climax van de film. We zien allereerst hoe een legerpatrouille een geheime basis bestormt in splitscreen. Je hebt op dit moment zoveel schermen om naar te kijken dat het moeilijk te volgen is wat er precies gebeurt. Vervolgens nemen de twee spionnen deel aan een spectaculaire achtervolging op de snelweg. Dit wordt dan weer getoond vanuit luchtopnames, en de camera zoomt constant in en uit totdat je er bijna hoofdpijn van krijgt. Tot slot volgt een vuistgevecht in de regen waarbij heel veel gebruik wordt gemaakt van shaky cam. Deze drie scenes zijn, hoewel behoorlijk druk, op zichzelf wel mooi geregisseerd. Het belangrijkste probleem is echter dat je in deze hele rit geen fatsoenlijk rustmoment krijgt. Hetzelfde geldt voor de achtergrondmuziek. De film heeft een geweldige soundtrack die een belangrijke rol speelt bij het recreëren van de jaren 60 sfeer waar de film zo op leunt. Er zijn momenten van soms wel een paar minuten waarin het geluid stil valt zodat je alleen muziek hebt om het beeld te begeleiden. Na het zoveelste popnummer heb je dit ook wel gehad en wens je dat deze scenes wat sneller voorbij zouden zijn.

Een veilige zomerfilm

Als je vindt dat James Bond zich tegenwoordig niet meer gedraagt zoals hij eigenlijk zou moeten is The Man From U.N.C.L.E. wel een aanrader. Guy Ritchie en zijn filmcrew hebben zeer hun best gedaan om iets te maken wat een groot eerbetoon moet brengen aan het spionage genre. Ze laten zich wel te vaak meeslepen door hun drang om een bepaalde stijl neer te zetten. Veel van de gebruikte gimmicks waren niet nodig geweest, en zonder hen blijft er ook meer dan genoeg vermaak over. Verwacht zeker niks nieuws van de film: alle elementen, van de personages tot de plotwendingen, zullen je bekend voor komen. The Man From U.N.C.L.E. is een film die geen grote risico’s neemt, maar dat was duidelijk ook niet de bedoeling: je moet het ervaren alsof je een heel duur jaren 60 themafeestje bezoekt.

★★★☆☆

Sandro Algra

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.