Recensie | The Light Between Oceans (Wouter Greven)

De Amerikaanse regisseur Derek Cianfrance probeert in zijn films de aard van relaties bloot te leggen. Blue Valentine (2010) laat zien hoe de ontmoeting van twee jonge, getroebleerde mensen (Ryan Gosling en Michelle Williams) begint als een sprookje, maar zich langzaam ontwikkelt tot een veelkoppig monster. Het is pijnlijk om te zien hoe het tweetal wegzakt in een moeras van ruzies en verslavingen. De losse filmstijl van Cianfrance blijkt een schot in de roos. In A Place Beyond the Pines (2012) begeeft Cianfrance zich op een vergelijkbaar terrein, al wordt dit verhaal verzwaard door een misdaad. Een man (wederom Ryan Gosling) kan niet voor het kind van zijn ex-geliefde (Eva Mendes) zorgen en besluit een overval te plegen. Dit lukt, maar hun levens veranderen als een ambitieuze politieman (Bradley Cooper) de waarheid boven water probeert te halen. Weliswaar minder treffend dan Blue Valentine, maar Cianfrance bevestigt zichzelf als een origineel en innovatief filmmaker. Zijn nieuwe project, The Light Between Oceans (een verfilming van het gelijknamige boek), ligt in dezelfde lijn, en heet wederom een nauwkeurige studie van een liefdesrelatie te zijn. Mijn verwachtingen zijn dan ook hoog. Lees hier de recensie van de film The Light Between Oceans door Wouter Greven. 

Titel: The Light Between Oceans
Regie: Derek Cianfrance
Scenario: M.L. Stedman, Derek Cianfrance
Cast: Michael Fassbender, Alicia Vikander, Rachel Weisz, Florence Clery, Jack Thompson, Thomas Unger
Genre: Drama, Romantiek
Speelduur: 133 minuten
Release: 10 november 2016

Het verhaal begint als een gelukzalige droom. Tom (Michael Fassbender, Shame) is een verse veteraan van de Eerste Wereldoorlog en is op zoek naar eenzaamheid. Deze desolaatheid vindt hij in zijn nieuwe baan als verantwoordelijke voor een vuurtoren op een klein onbewoond eiland. Voor hij vertrekt komt hij Isabel (Alicia Vikander, The Danish Girl) tegen op het Australische vasteland. Ze wil mee naar het eiland, naïef en speels als ze is, maar Tom besluit dat dit onmogelijk is als ze niet getrouwd zijn. Ze volgen hun gevoel en trouwen, waarna Isabel Tom vergezelt naar het eiland. Wat volgt is nog steeds een droom: twee jonge verliefde mensen op een onbewoond eiland. Een kind, dat zou de kers op de taart zijn, zo vindt eigenlijk iedereen.

Het mag niet zo zijn en een miskraam kondigt deze nachtmerrie aan: het tweetal kan geen kinderen krijgen. Pijn en schaamte overheersen de dagelijkse levens van Tom en Isabel. Tot op een dag het onmogelijke gebeurt. Een bootje spoelt aan, met daarin een overleden man en een krijsende baby. Zonder aangifte te doen van de man en het kind, besluit het tweetal om de baby als hun eigen kind op te voeden. Een aantal gelukzalige jaren volgen. Echter, deze droom wordt ruw verstoord als de natuurlijke moeder van het kind opduikt in de levens van Tom en Isabel. Zondes blijken de zondaar altijd in te halen.

Een nauwkeurige studie van een liefdesrelatie is The Light Between Oceans absoluut. Cianfrance doet waar hij goed in is: het blootleggen van de twee gezichten die een relatie kan hebben. De keuzes die Tom en Isabel maken zijn menselijk – al zijn het soms fouten – en dat maakt het verhaal toegankelijk. Flitsend is de film niet, eerder traag en berekenend, met een mooie fotografie en lange shots. Dat benodigd af en toe geduld, toegegeven, maar Cianfrance is er wederom in geslaagd om een complexe karakterstudie vorm te geven in een krachtige én stijlvolle film. The Light Between Oceans is lang – 133 minuten – maar verveelt eigenlijk geen moment.

Leuk feitje: de chemie tussen Fassbender en Vikander blijkt verder te reiken dan deze film, want het tweetal is tijdens het filmen van The Light Between Oceans in het date-bootje gestapt en een koppel geworden. Na het zien van deze film is dit meer dan enkel een feitje, want het acteerspel van de twee tortelduifjes, en de eeerdergenoemde chemie, is zeer noemenswaardig. Fassbender is een fantastisch en vooral enorm dynamisch acteur, die in The Light Between Oceans nogmaals zijn naam bevestigt. De jonge Vikander eveneens, al geldt de Oscar die ze eerder dit jaar won al als een kroon op haar kwaliteiten. En wat is ze mooi in deze film; alleen al voor haar ogen verdient ze nog minstens vijf Oscars. Fassbender heeft het mooi voor elkaar.

Het is helaas niet enkel feest. De grootste zonde van The Light Between Oceans begaat Cianfrance op het einde van de film. Zoals zoveel regisseurs drijft hij de film nét iets te lang door. Hij wringt de personages uit als het ware, wat de film een droge nasmaak geeft. In het boek werkte dit allicht, in de film niet zo. Jammer, want een prachtig wit tafellaken verdient zelfs niet de kleinste soepvlekken.

Of The Light Between Oceans een must-see is, dat ligt aan jezelf. Als je geduldig bent en open staat voor romantiek en tragedie, voor de zaken in het leven die weliswaar niet tastbaar zijn, maar wel ons dagelijks leven zin geven, dan zeg ik ja. Is dit niet het geval, dan is er altijd nog goedkoop bier, pizzaresten, internetporno of een meer flitsende film. Vermijd The Light Between Oceans in ieder geval, want als je een film als dit niets geeft, zul je ook nooit iets terugkrijgen.

Wouter Greven