Recensie | The Killing of a Sacred Deer (Raymond Doetjes)

The Killing of a Sacred Deer is een horror/drama geregisseerd door de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos (The Lobster) het scenario is geschreven in samenwerking van Efthymis Filippou (The Lobster) en Lanthimos. De focus van deze film ligt op cardiochirurg Dr. Steven Murphy gespeeld door Colin Farrell (Phone Booth) en de verwarde tiener Martin, gespeeld door Barry Keoghan (Dunkirk). Dit Ierse duo heeft een enorme “screen-chemistry”. Wanneer de twee samen het scherm delen voelt men in iedere scene een enorme ongemakkelijke spanning. Zeker omdat men initieel als kijker strategisch misleid wordt met betrekking tot de intenties van beide personen.

Indien je geen spoilers wilt raad ik aan hier te stoppen en de film te kijken. Want als je van goede personage gedreven (soft) torture horror/thrillers/drama houdt is dit de film voor jou! Alles wat je meer weet zal een boel van de verassingen uit de film wegnemen.

Titel: The Killing of a Sacred Deer
Regisseur:  Yorgos Lanthimos
Scenario: Yorgos Lanthimos, Efthymis Filippou
Cast: Colin Farrell, Nicole Kidman, Raffey Cassidy, Sunny Suljic, Bill Camp, Barry Keoghan, Alicia Silverstone
Speelduur: 121 minuten
Genre: Drama / Mystery
Release: 22 mei 2017

Al snel blijkt dat Dr. Steven Murphy niet de nette beschaafde man was die hij nu lijkt te zijn. In de eerste akte zien we vele oncomfortabele scenes tussen de jonge Martin en Dr. Steven Murphy, waarin initieel de suggestie wordt gewekt dat Dr. Murphy de jonge Martin misschien wel verleidt. Als het duidelijk wordt dat dit niet het geval is, wordt de kijker weer misleidt door het idee dat misschien Martin zelf op oudere mannen valt. Wanneer dat niet het geval blijkt wordt de kijker nog een keer misleidt door te denken dat Martin een nieuwe man voor zijn moeder (Alicia Silverstone) zoekt. Op het moment dat Martin Dr. Murphy thuis uitnodigt om zijn moeder weer te zien, wordt de kijker weer geconfronteerd met een enorme ongemakkelijke situatie. Gaandeweg wordt duidelijk dat Dr. Murphy, Martin en zijn moeder al kent vanuit het verleden. Na de eerste akte is het evident dat Dr. Murphy verantwoordelijk is voor de dood van Martin zijn vader. De dood van zijn vader heeft Martin psychisch in de war geschopt en als hij ontdekt dat het door Dr. Murphy zijn nalatige drankmisbruik komt is ieder vorm van zelfreflectie en moreel kompas bij de jonge Martin verloren gegaan. Dit is het moment waarop Martin besluit dat het tijd is dat Dr. Murphy zelf moet ervaren hoe het is om een geliefde te verliezen.

Als kijker realiseer je je pas wat er gaande is wanneer de jongste telg van de Murphy family, Bob Murphy, gespeeld door Sunny Suljic (The Unspoken) plotseling niet meer kan staan. Na vele tests in het ziekenhuis, waar Dr. Murphy nota bene werkt, wordt er niets aangetoond. Aangezien Bob psychisch ook wat instabiel lijkt verdenken zijn ouders dat er spraken is van aandachttrekkerij. De scene die volgt tussen Colin Farel en Sunny Suljic laat veel zien van de meer dan ongewone mentale toestand van Dr. Murphy en het huishouden van de Murphy’s. Gedurende de opname van Bob komt Martin als vriend van de familie regelmatig op bezoek. Op een rustig moment confronteert hij Dr. Murphy met het feit dat wat er gebeurd met Bob zijn toedoen is en dit alleen nog het eerste stadium is. Hij legt uit dat dit spoedig ook zal gebeuren bij zijn dochter Kim, gespeeld Raffey Cassidy (Tomorrowland) en zijn vrouw Anna, gespeeld door Nicole Kidman (Eyes Wide Shut). Martin legt Dr. Murphy haarfijn uit dat de verlamdheid het eerste stadium is, gevolgd door niets meer kunnen eten en slikken en het laatste stadium voor de dood intreedt is het bloeden van de ogen.

Martin geeft Dr. Murphy echter een uitweg om het merendeel van zijn familie dit lot te besparen als hij vrijwillig een van zijn drie familieleden doodt. Het offeren van een geliefde is uiteraard iets dat zowel in de Bijbel alsook in vele literaire werken aan de orde is gekomen, maar nog nooit is het in mijn beleving zo enorm goed in beeld gebracht als door deze twee Griekse filmmakers. De tweede akte veranderd dan ook plotseling in een soft-torture horrorfilm. Dus niet zo grafisch en ‘over the top’ als de Saw-franchise, maar meer zoals de Israelische Torture Horror Big Bad Wolves uit 2013. Hier wordt enkel de komische wrange nood uitgesteld tot op de allerlaatste scene.

De acteerprestaties zijn enorm goed! De bilaterale scenes bouwen op in a crescendo van ongemak en walging zoals dat alleen in een Melancholische Opera kan, om vervolgens de kijker achter te laten met knipperende ogen wat zij net hebben gehoord of gezien. Als er iets is waar ik kritiek op heb, dan is het de muziekkeuze. De score is op een boel plaatsen veel te prominent aanwezig en klinkt enorm opdringend, eveneens als een Melancholische Opera; hetgeen niet nodig is omdat de scenes doorgaans goed geblocked zijn, de edits de kijker heel strategisch weghouden van informatie of juist kleine beetjes informatie voeden. Dus een subtielere score had waarschijnlijk net zo goed gewerkt. Maar misschien was mijn ergernis aan de score, juist de truc om mij zo ongelooflijk ongemakkelijk te laten voelen bij sommige scenes. Het ongemak dat men als kijker voelt komt ook voort uit schaamte; als kijker voelt men zich een voyeur die ongevraagd deze disfunctionele families en situaties bespied. Tevens is de laatste scene zowel een zeer wrange humoristische scenes als wel walgelijk wrang.

Het is geen perfecte film er mist wat expositie en er zijn wat kleine plotgaten, maar niets dat de ‘suspension of disbelief’ schaadt. Als ik de film in een zin moet omschrijven is het een van mash-up van Big Bad Wolves, Eyes Wide Shut en The Good Son. The Killing of a Sacred Deer is een zeer vermakelijke horror/thriller waar je wel echt voor moet gaan zitten en geheel aan moet over geven. Dan is het een behoorlijke ongemakkelijke kijkervaring.

Raymond Doetjes, Subliminal Artist Productions

★★★★☆