Recensie | The Internship (Immy Verdonschot)

Het moest er ooit van komen: Een film die zich in het hart van Google afspeelt en de sluier enigszins optilt om ons een blik te gunnen in deze grandioze technische wereld. Een wereld die bekend staat om zijn kleur, speelse omgeving en geweldige uitvindingen. Schrijver, producent en acteur Vince Vaughn kwam met het idee en benaderde Google met zijn script, waar Google wel oren naar had. Ook benaderde Vaughn zijn wederhelft Owen Wilson en acht jaar na hun laatste film samen (The Wedding Crashers), vormen ze nu weer een onlosmakelijk team.

Titel: The Internship
Regisseur: Shawn Levy
Scriptschrijver: Jared Stern en Vince Vaughn
Hoofdrollen: Vince Vaughn, Owen Wilson, Rose Byrne, Max Minghella, Dylan O’Brien, Rose Byrne, Josh Gad, Josh Brener, Tiya Sircar, Tobit Raphael
Genre: Komedie
Speelduur: 119 min
Release: vanaf 11 juli 2013 in de Nederlandse bioscoop

Voor horlogeverkopers Billy (Vince Vaughn) en Nick (Owen Wilson) heeft het laatste uur geslagen. Wie draagt nog een horloge, wanneer je gewoon op je telefoon de tijd kunt checken? Er zit daarom niets anders op dan volop nieuwe uitdagingen aan te gaan. Zoals een stageplek bij Google. Het sollicitatiegesprek (via Google Hangout) verloopt wat stroef, maar ze weten een plaats te bemachtigen voor de zomertraining. Daar lopen ze tegen wel honderd briljante studenten aan, die allemaal op de hoogte zijn van de laatste technieken. Tussen deze whizzkids moeten de oude knakkers zich waar weten te maken.

Werkeloos, stage en dromen

Relevanter kan het bijna niet: Er speelt een gigantische werkeloosheid waar iedereen vecht om een baan. Dat deze twee kerels hun baan kwijt raken en op een ware gok een stage willen lopen, komt dan ook dicht bij de waarheid. Wat dat betreft had deze film een drama kunnen zijn. Maar met hoofdrollen van Vince Vaughn en Owen Wilson die bij Google terecht komen, wordt het een luchtige komedie. Zij spelen twee heren uit de vorige generatie die maar weinig hebben met de online wereld en nog geloven in dromen. Daar worden jonge studenten uit de IT-wereld tegenover gezet: Deze onbetaalde stage bij Google is voor hen dé manier om een baan te krijgen, want een goede studie is allang geen zekerheid meer. De honderden sollicitanten worden verdeeld in groepen van vijf die het tegen elkaar op moeten nemen. Het winnende team zal een baan binnen Google krijgen. Maar samenwerken met deze brains blijkt moeilijker dan gedacht, zeker aangezien Vaughn en Wilson niets kunnen bijdragen.

Volwassen mannen in de speeltuin

Vaughn en Wilson hebben eerder bewezen een leuk duo te zijn. In The Wedding Crashers bleek deze formule goed te werken, maar in deze film heeft het helaas niet hetzelfde effect. De speciale band die ze hebben is uitgespeeld en de grappen hebben ook niet dezelfde kracht. Uitspraken als ‘on the line’, niet begrijpend dat het ‘online’ moet zijn, is misschien twee keer leuk maar daarna wordt het flauw. Een grap over Professor X die iedereen begrijpt behalve zij, gaat net te ver. Een spelletje Quidditch – juist ja, zoals uit Harry Potter – is leuk gevonden, maar totaal overbodig. Aan de ene kant onderbouwen al deze grapjes de stereotypes van geeks of nerds terwijl de kloof tussen de jonge en oude generatie wordt onderstreept, maar aan de andere kant zorgt het voor een grote mate van overdrevenheid en ongeloofwaardigheid. Google staat dan misschien wel bekend als een coole, leuke en ‘magische’ werkplek, maar veel van de film lijkt niet meer te zijn dan dat: Een speeltuin met leuke gadgets waar volwassenen weer kind kunnen zijn of kind kunnen blijven en niet echt hoeven te werken. Het verhaal is dan ook flinterdun en voorspelbaar, wat heel jammer is – zeker gezien de mogelijkheden die zo’n omgeving biedt. Ondanks het zwakke verhaal, weet de film overeind te blijven vanwege het Google-aspect en de opdrachten die de training met zich mee brengt.

Googlers, Nooglers en Googliness

The Internship is eigenlijk een gigantische reclame voor Google. De werksfeer, het gratis eten, de creatieve leeromgeving en luxe sleeping pods. Dat is het paradijs waar Wilson en Vaughn in terecht komen. Als het ware krijg je een blik achter het gordijn van dit wonderbaarlijke bedrijf. Hoewel niet alles is opgenomen op Google locatie, zien de gebouwde sets er erg overtuigend uit en laat het je geen moment twijfelen. De Nooglers (Nieuwe Googlers, stagiaires) mogen van alles gebruik maken op dit Google Campus om hun Googliness (creativiteit en verlangen om te blijven zoeken) te bewijzen aan de Googlers (de mensen die al werken bij Google). De training bestaat uit verschillende opdrachten die alle kanten van het bedrijf beslaan: Van het ontwikkelen van apps en klantenservice tot het landen van nieuwe klanten. Het lijkt alsof alle producten de revue passeren, ook al zal lang niet iedereen die kennen. Toch staat dit de film niet in de weg, omdat je vooral je ogen uit zult kijken naar de vrolijke Googlekleuren en het bruisende leven binnen Google.

Flashdance

Terwijl de squints het hebben over de nieuwste apps en zichzelf moeten bewijzen, blijft Vaughn op de proppen komen met Flashdance: Het verhaal van een meisje die durfde te dromen en geweldig kon dansen. Het is een van de leukste dingen van de film, maar waarschijnlijk alleen omdat ik de film ken. Het vormt de aanleiding voor een band met de teamleden. In het begin is meteen duidelijk dat de andere teamleden de connectie met de sociale buitenwereld missen: Ze zijn egocentrisch opgesteld en hebben weinig karakter. Het is jammer dat de personages Stuart (O’Brien), Neha (Sircar), Yo-Yo (Raphael) en Lyle (Brener) blijven hangen in de stereotypes. Alleen Brener weet nog te vermaken met zijn enthousiasme als teamleider. Het duurt ook verrassend lang voordat deze teamleden eenzelfde grond vinden, en wanneer het gebeurt, gebeurt het in een avond. Andere bijrollen zoals die van Graham (Minghella – de villain die nu eenmaal nodig is in een film), Dana (Byrne – de romantische interesse die natuurlijk niet mag ontbreken) en Headphones (Gad – een interessant personage waar je eigenlijk te weinig van ziet) hebben weinig extra’s te bieden.

In komedies wordt vaak in overtreffende trappen gewerkt om films een slapstick niveau te geven en alles grappig te maken. The Internship is hier geen uitzondering op. Helaas werkt het in deze film niet. Het script en de personages zijn te oppervlakkig, terwijl hier eigenlijk veel meer uit gehaald had kunnen worden. Het mist overtuiging, waardoor de film blijft hangen op het niveau van een mooi plaatje. Dat neemt niet weg dat het vermakelijk is en je behoorlijk kunt grinniken op sommige momenten. Ben je dus geen fan van Wilson en Vaughn, dan is de film niet bepaald aan te raden. Toch is de film de moeite waard, al is het misschien alleen maar vanwege het kijkje dat je kunt nemen in de magische wereld van Google en vanwege de creativiteit en positiviteit die de personages uitstralen.

Xoxo,

Immy.