Recensie | The Cloverfield Paradox (Martijn Pijnenburg)

Het zal niemand ontgaan zijn dat Netflix als marketingstunt besloot om het derde deel in de Cloverfield reeks ineens beschikbaar te stellen voor alle abonnees. De betreffende film kreeg de titel The Cloverfield Paradox en in deze recensie vertel ik je of hij de moeite waard is.

Titel: The Cloverfield Paradox
Regisseur: Julius Onah
Scenario: Doug Jung, Oren Uziel
Cast: Gugu Mbatha-Raw, David Oyelowo, Elizabeth Debicki, Zhang Ziyi, Daniel Brühl, Roger Davies
Speelduur: 102 minuten
Genre: Sciencefiction, horror
Release: 6 februari 2018

The Cloverfield Paradox begint met een ogenschijnlijk stelletje dat met een dilemma zit. De vrouwelijke wederhelft (Gugu Mbatha-Raw) overweegt namelijk om de ruimte in te gaan voor een belangrijke missie. Men gaat namelijk opzoek naar nieuwe energiebronnen aangezien er op aarde een tekort is. Ze wil haar man Michael (Roger Davies) echter niet verlaten. Hij moedigt haar vreemd genoeg aan om het wel te doen, aangezien de aarde dus in een crisis zit. Wanneer zij en haar teamleden geen oplossing vinden, dan zal de mensheid het waarschijnlijk niet lang meer overleven. Vandaar dat ze toch besluit om het ruimtestation te betreden.

De eerste twee Cloverfield films waren beide compleet anders en ook dit derde deel heeft weer een totaal andere stijl. Toch hadden de voorgaande delen één ding gemeen wat deze film niet heeft: ze waren goed. De eerste twee films hadden een eigen stijl en voldoende spanning, terwijl dit nieuwe deel gewoon aanvoelt als een hele slechte kopie van films als Alien en Prometheus.

Toch wil ik eerst even beginnen met de positieve punten. Je merkt al snel dat er een akelig sfeertje hangt, wat ook voelbaar was in de eerste twee films. In veel andere films wordt er vaak een gevaarlijke situatie geschetst waarbij je desondanks het gevoel hebt ‘’ach, dit komt vast wel weer goed’’. In de Cloverfield films daarentegen weet je om een of andere reden dat het gewoon goed mis is. Ook in dit deel is een dergelijke sfeer aanwezig, waardoor ik ondanks het matige plot geïnteresseerd was in wat er komen ging.

Het is echter jammer dat de personages niet interessant zijn. We zien verschillende typetjes, maar geen van allen is noemenswaardig. De enige die nog een beetje interessant overkomt is het personage van Gugu Mbatha-Raw, omdat zij een eigen subplot heeft. Naast dat de personages niet echt boeiend zijn, blijken ze zich ook nogal eigenaardig te gedragen. Met name wanneer er zich enkele bizarre dingen op het schip voorvallen. Men schrikt even en gaat daarna vrolijk verder met hun dagelijkse bezigheden. Absoluut niet geloofwaardig.

De gebeurtenissen zelf zijn ook redelijk willekeurig. Er verschijnen verschillende soorten ‘’bedreigingen’’ die vaak net zo snel weer verdwijnen als dat ze kwamen. Het lijkt alsof de film gewoon niet wist wat hij wilde. Hierdoor kun je het als kijker gewoon niet serieus nemen. Het enige consistente is het gedoe rondom de dimensies, wat eigenlijk best wel een interessant uitgangspunt was. Er wordt echter niet genoeg mee gedaan en het geheel leidt uiteindelijk gewoon tot een clichématige climax. Ook het subplot van Mbatha-Raw mocht niet baten.

Al met al is The Cloverfield Paradox een slechte film die het kijken niet waard is. Toch is het niet ondenkbaar dat er horror- en sciencefictionliefhebbers zijn die zich er best mee zullen vermaken. Ikzelf zou echter aanraden om de originele Alien film (nog) eens te bekijken.

Martijn Pijnenburg

★☆☆☆☆