Recensie | Sabotage (Sandro Algra)

He’s back! Tien jaar geleden had ik dit niet durven zeggen maar ik heb deze oude kerel toch redelijk gemist. Ooit was Arnold Schwarzenegger de gouverneur van de smakeloze actiefilms (een paar klassiekers uitgezonderd). In 2003 verliet hij dit podium om een nog belangrijkere functie in de staat Californië te vervullen. Twee ambtstermijnen en een zedenschandaal verder doet hij eindelijk weer waar hij het best in is (of slechtst, hangt ervan af hoe je het bekijkt). Sabotage is zijn tweede hoofdrol sinds het einde van zijn politieke carrière. Net als in The Last Stand (2013) neemt hij het op tegen uiterst gewelddadige drugskartels, met nog meer geweld! Met deze simpele maar effectieve tactiek rijst toch de vraag op hoe hij als politicus niet een einde heeft kunnen maken aan de wereldwijde drugsoorlogen.

Titel: Sabotage
Regisseur: David Ayer
Scenario: Skip Woods, David Ayer
Cast: Arnold Schwarzenegger, Mike McCoy, Sam Worthington, Joe Manganiello, Josh Holloway, Mireille Enos, Terrence Howard, Olivia Williams
Speelduur: 109 minuten
Genre: Actie
Release: Vanaf 15 mei in de bioscoop

De eerste minuten

DEA-agent John “Breacher” Wharton (Arnold Schwarzenegger) bekijkt in afschuw beelden waarin een hulpeloze vrouw op brute wijze wordt gemarteld door gemaskerde mannen. In de tussentijd zijn we getuigen van een lesbische seksscène in de villa van een drugsbaron. Dit gebeurt allemaal in de eerste twee minuten, maar ik kan je alvast verklappen dat maar liefst één van deze twee gebeurtenissen ook echt relevant is voor het plot.

Met een team van zwaarbewapende agenten bestormt Breacher de villa. Als leider van de eenheid roept Arnold de helft van zijn zinnen met zijn harde monotone stem: ‘Go go go! Cover your sides! Get down on the ground!’. Alle inzittenden van het huis worden om het leven gebracht en honderden miljoenen dollars worden buitgemaakt. Het team is van plan om tien miljoen hiervan stiekem in eigen zak te steken, maar kort na hun missie verdwijnt dit geld spoorloos.10318764_740167102670885_788601196_n

Een familie

Breacher’s team wordt op non-actief gesteld op verdenking van diefstal. Maanden gaan voorbij maar het onderzoek loopt uiteindelijk op niets uit. Meteen begint Breacher zijn mannen weer te trainen om het oude werk weer op te pakken in de hoop dat ze hun naam kunnen zuiveren. Het fiasco van hun laatste missie heeft hun onderlinge vertrouwen echter zwaar aangetast. Het team valt verder uit elkaar wanneer de leden een voor een op mysterieuze wijze om het leven worden gebracht. Ze zijn allemaal gespecialiseerde agenten, en toch worden ze geruisloos omgelegd? Wie zou hier in godsnaam achter kunnen zitten? Heeft dit te maken met die tien miljoen dollar? Met de steun van Breacher gaat detective Caroline Brentwood (Olivia Williams) op zoek naar de moordenaars. Langzamerhand begint ze te vermoeden dat de leden van Breachers eskader veel te verbergen hebben.

Na het eerste half uur zou je verwachten dat de film zal draaien om Breacher die het vertrouwen van zijn collega’s en de rest van de politie probeert terug te winnen. Je verwacht dat de agenten hun persoonlijke twijfels overwinnen om weer gezamenlijk ten strijde te trekken tegen hun vijand. Toch slaat het verhaal een totaal andere richting in zodra de teamleden beginnen te sneuvelen. Het wordt een detectivefilm met Breacher en Caroline als hoofdrolspelers. Breachers team doet er in een keer niet echt meer toe, hun rol verschuift van helden naar slachtoffers van een moordcomplot. Doordat ze meer naar het achtergrond verdwijnen verliest hun onderlinge relatie ook zijn geloofwaardigheid. Naar eigen zeggen zijn ze meer dan een team: ze zijn een familie. Hier merk je weinig van aangezien hun persoonlijke band slechts oppervlakkig in het verhaal is verwerkt. Alleen van de hoofdrolspeler wordt een meer persoonlijke kant belicht.

sabotage_60082353_st_8_s-high

 

Caroline krijgt te horen dat Breacher ooit een gelukkige familieman was (net als Arnold in het echte leven). Hij verbitterde enorm toen hier een einde aan kwam. Dit verhaal maakt zijn personage er een stuk menselijker op. Althans, dit was waarschijnlijk het geval geweest als Arnold ook een keertje ware emoties kon tonen. Als vechtmachine is hij altijd volkomen geloofwaardig geweest, maar niet als een held waar je echte sympathie voor hoort te ontwikkelen. Eigenlijk heeft Arnold twee typetjes die in al zijn films terugkeren: een antiheld met psychopathische neigingen en een klunzige reus met een hart van goud. Zijn films zijn het leukst als hij eigenschappen van beiden combineert. Het is hilarisch om te zien hoe hij het ene moment op een huilend kind moet passen en het andere moment uit woede een terrorist van een rots gooit. Breacher heeft niet het contrast dat je in Arnolds grappigste personages vindt, het plot van deze film is te serieus daarvoor. Zijn achtergrondverhaal is weliswaar tragisch, maar toch denk ik dat ze ook wat luchtigere scenes hadden kunnen tonen. Als we meer van Breacher in betere tijden hadden gezien dan was zijn transformatie naar een knorrige oude man interessanter geweest.

Niet goed genoeg, niet slecht genoeg…

Sabotage bevat meer plot dan de gemiddelde Arnold Schwarzenegger film. Na ruim een uur aan dialoog en detectivewerk komt de werkelijke actie pas weer op gang. De op een na laatste actiescène was nog behoorlijk strak uitgevoerd. Als de film daar was geëindigd zou ik haast zeggen dat hij intelligenter is dan de gemiddelde Arnold film. In de uiteindelijke climax keert onze favoriete held echter in volle glorie terug wanneer hij als menselijke bulldozer zijn vijanden te lijf gaat. Het is wel jammer dat de opbouw hiernaar een beetje saai was. Als je een gewelddadige actiefilm met een beroerde acteur als Arnold leuk wilt houden dan heb je wat humor nodig om balans te bieden. Een andere optie is om er een volkomen aangrijpende actiethriller van te maken. Daar heb je wel een beter script voor nodig, en een betere acteur.

★★☆☆☆

Sandro Algra