Recensie | Ron Goossens: Low-Budget Stuntman (Martijn Pijnenburg)

Het regieduo Steffen Haars en Flip van der Kuil begon hun carrière met baldadige projecten zoals De Pulpshow en New Kids. Naast controverse kwam ook vooral hun creativiteit naar voren. Het was daarom terecht dat ze de mogelijkheid kregen om een bioscoopfilm te maken. Hierop volgde er nog twee, wederom met Tim Haars, het broertje van Steffen, in de hoofdrol. Het is daarom niet verrassend dat hij dit keer weer de show mag stelen in de nieuwste film Ron Goossens: Low-Budget Stuntman.

Titel: Ron Goossens: Low-Budget Stuntman
Regisseur: Steffen Haars en Flip van der Kuil
Scenario: Steffen Haars en Flip van der Kuil
Cast: Tim Haars, Bo Maerten, Henry van Loon, Michiel Romeyn, Maartje van de Wetering, Dennie Christian.
Speelduur: 124 minuten
Genre: Komedie
Release: 12 januari 2017

Ron Goossens (Haars) is een Brabantse alcoholist zonder enige ambities. Het is daarom niet gek dat zijn vrouw Angela (van de Wetering) hem niet meer ziet zitten. Ron zelf zou echter wel graag bij haar blijven. Zelfs als ze herhaaldelijk vreemdgaat wil hij haar niet kwijt. Daarom geeft ze hem een mogelijkheid om de relatie voort te zetten: als hij de succesvolle actrice Bo Maerten in bed krijgt, gaan ze samen verder. Ron krijgt hiermee een doel in zijn leven. In eerste instantie lijkt het een onmogelijke opgave, maar aangezien hij onlangs een baan heeft aangeboden als stuntman ziet hij mogelijkheden. Samen met zijn kroegmaat Peter (van Loon) begint hij aan een dol avontuur.

Ik heb Haars en van der Kuil altijd interessante filmmakers gevonden. Niet zozeer om hun artistieke kunsten, maar meer om hun rebelse manier van filmmaken. Ze doen wat ze willen en zijn niet bang om wat controverse te creëren. Toch moet ik zeggen dat ik na het zien van Bro’s Before Ho’s het idee had dat ze dezelfde formule bleven herhalen. Het was weliswaar een leuke film, maar voor mij voegde de vunzige grappen weinig meer toe. Vandaar dat ik bij Ron Goossens benieuwd was of ze hun stijl wat hadden veranderd.

ron goossens recensie

Never change a winning team

Het bleek dat Ron Goossens qua stijl niet veel verschilde van de voorgaande Steffen en Flip films en stiekem wist ik eigenlijk al dat het zo zou zijn. Het goede nieuws was dat dit helemaal niet erg was. De film heeft een lekker hoog tempo en een bijpassend arsenaal grappen. De meeste hiervan zijn geslaagd en de mindere grappen wekten dit keer geen irritatie op. Dit zorgt ervoor dat Ron Goossens een aangename film is om te kijken.

Een leuk detail is dat de film vol zit met foute verwijzingen naar andere films. Niet nieuw, maar dat maakt het niet minder vermakelijk. Deze kan ik natuurlijk opnoemen, maar het is leuker wanneer je ze zelf ontdekt. Daarnaast is er ook aandacht voor actuele thema’s als de zaak Robert M en de Damschreeuwer. Dit zal ongetwijfeld bij sommige mensen verkeerd opgevat kunnen worden, maar ik kon er hartelijk om lachen. Waar ik bij Bro’s Before Ho’s nog vond dat de foute grappen een manier waren om makkelijk te scoren, vond ik nu dat ze echt wat toevoegde aan deze zwarte komedie.

Opvallend was dat acteurs Tim Haars en Henry van Loon vooraf in een interview aangaven dat de film een diepere lading ging bevatten vergeleken met de voorgaande films van Steffen en Flip. Dit kon ik ook wel enigszins merken. Je leeft echt mee met Ron en voelt vaak medelijden als hij zich weer in de problemen heeft gewerkt. Ook al komt het door zijn eigen onnozelheid.

Cast

De cast is prima in orde. Tim Haars steelt de show als de kneuzige alcoholist Ron Goossens en wordt hierin gesteund door Van Loon. De charmante Bo Maerten is een sterke love-interest en haar vriend Waldemar Torenstra een leuke slechterik. Ook Dennie Christian en zijn manager Michiel Romeyn deden het goed. Daarnaast was ik blij dat Chris Zegers (na enig twijfelen) toch besloot om mee te doen aan het project. Ik had niet gedacht dat zijn rolletje zoveel zou toevoegen. Als het gaat om de cameo’s vond ik regisseur Dick Maas toch echt het leukst.

In eerste instantie leek het erop dat Ron Goossens een ode aan Bo Maertens ging zijn, een beetje zoals Quentin Tarantino’s Jackie Brown, dat één grote liefdesverklaring aan Pam Grier was. Toch verdwijnt de actrice tegen het eind een beetje naar de achtergrond. Hetzelfde geldt voor Ron’s missie, wat ergens toch wel jammer is.

Ron Goossens: Een dronkenmansrit on speed

Ron Goossens: Low-Budget Stuntman voelt aan als een dronkenmansrit on speed en dat is als compliment bedoeld. Het is een beetje jammer dat de rit zo abrupt leek te eindigen maar dat is ergens ook weer positief: je had meer willen zien. Ik zou zeggen, wil je een avondje lachen met vrienden, ga naar de bioscoop!

Martijn Pijnenburg

★★★★☆

Bekijk hieronder een verslag van de première waarbij we onder andere castleden Tim Haars en Henry van Loon konden interviewen.