Recensie Raw | (Martijn Pijnenburg)

In september vorig jaar ging het bericht de rondte dat er drie mensen onwel waren geworden tijdens een voorstelling op het Toronto Film Festival. De vertoonde film was Raw, een Franse kannibalenfilm. In eerste instantie dacht men aan een promotiestunt, totdat de organisatie van het festival bevestigde dat het daadwerkelijk waar was. De vraag is nu, is Raw echt zo schokkend? Dit lees je in de Raw recensie:

Titel: Raw
Regisseur: Julia Ducournau
Scenario: Julia Ducournau
Cast: Garance Marillier, Rabah Naït Oufella, Ella Rumpf, Joana Preiss,
Speelduur: 99 minuten
Genre: Horror

Recensie Raw

Het verlegen meisje Justine is van huis uit vegetariër. Naast het feit dat ze zelf een groot voorstander van dierenrechten is, hebben ook haar ouders hier een grote rol in. Het lijkt voor hun dan ook een moeilijk moment als ze Justine naar de Universiteit brengen, waar ze voor dierenarts gaat studeren.

Voordat het leren begint is er eerst nog een bizarre ontgroening waarbij de nieuwelingen onder andere rauwe konijnenlever moeten eten. Justine weigert in eerste instantie, maar op aandringen van haar oudere zus werkt ze het stukje orgaan toch naar binnen. Dit blijkt echter niet zonder gevolgen. Niet alleen krijgt Justine uitslag na het eten van vlees, ze begint er ook trek in te krijgen. Het begint met hamburgers en shoarma, maar al snel wordt dit ook mensenvlees…

In Raw zien we een jong persoon dat op weg is om volwassen te worden, een gegeven dat we kennen vanuit zogeheten ”Coming of Age” films. Een verlegen meisje dat zich staande moet leren houden in de agressieve studentencultuur. Ze krijgt te maken met seks, drank, jaloezie en vervelende leraren. Het feit dat dit bekende concept gecombineerd wordt met horrorelementen maakt van Raw een verfrissende film. Toch had ik halverwege de film even een moment waarop ik dacht: ”Oké, wat nu?”

Instabiele puber

Onlangs wees mijn Filmhoek-collega Sandro Algra mij erop dat een hoofdpersoon altijd een duidelijke ”waarom” nodig heeft. Je moet weten wat een personage wilt voordat je er sympathie voor kunt voelen. Justine lijkt dit echter te missen. Ze doet dingen meer willekeurig en springt van links naar rechts. Dit past misschien wel een beetje bij een onzekere puber, maar ergens vond ik het toch storend. Vooral omdat haar zus hier net zo hard aan mee doet. Het zorgt er echter wel voor dat de twee steeds bizarre avonturen beleven.

Vochtige Streken

Raw kent weinig taboes. Niet alleen bloed, maar ook andere lichaamssappen zijn vertegenwoordigd. Het deed me een beetje denken aan de Duitse boekverfilming Feuchtgebiete (in het Nederlands Vochtige Streken). In beide films doen vrouwen dingen die normaal sociaal niet geaccepteerd zijn. Ik kan dit eigenlijk wel waarderen, mits het wat toevoegt aan de film. Gelukkig was dit zeker het geval.

De bloederige scenes maken de film wel degelijk intenser. Je ziet toch enkele dingen die nog nauwelijks in andere films zijn gedaan. Toch vond ik niet dat Raw andere ”goreklassiekers” overtrof. De hype met de kotszakjes is dus eigenlijk overdreven.

Raw is een sterke film met enkele heftige momenten. Persoonlijk vond ik het wel een beetje jammer dat doel en logica soms ontbraken. Het lijkt daarom ook meer een drama dan een klassieke horrorfilm. Desalniettemin is het een echte aanrader voor iedereen die tegen een stootje kan!

Martijn Pijnenburg

★★★★☆