Recensie | Now You See Me 2 (Guus Tijssen)

Now I Saw You, but why really? Now You See Me uit 2013 was een groot succes. Vooral financieel, want de critici waren destijds niet allemaal lovend over de grote goochelshow van Louis Leterrier. Maar op een budget van $75 miljoen harkte de film toch nog even $350 miljoen binnen, niet mis voor wat “smoke and mirrors”. Het vervolg heeft als ondertitel ‘The Second Act’. En als we de film The Prestige mogen geloven bestaat een truc uit drie akten. Grote kans dus op nog een vervolg, zodat ook deze serie in een trilogie kan worden samengebracht. Na het zien van deze tweede film lijkt mij het voltooien van de trilogie echter onnodig.

Titel: Now You See Me 2
Regisseur: Jon M. Chu
Scenario: Ed Solomon
Cast: Jesse Eisenberg, Mark Ruffalo, Woody Harrelson, Dave Franco, Daniel Radcliffe, Lizzy Caplan, Morgan Freeman
Genre: Actie, komedie
Speelduur: 129 minuten
Release: 31 juli 2016

Een kluis splasht in het water, een jongen kijkt op zijn horloge en Morgan Freeman staat erbij en kijkt ernaar, opvallend genoeg in zijn outfit uit de film Se7en (1995). Deze sequel opent met een flashback; de kluis met daarin Lionel Shrike komt niet meer boven en de jongen begint te schreeuwen. Een evenement dat al uitvoerig besproken is in de eerste film. Interessant aan de opening is de aanwezigheid van het horloge, want tijd speelt een grote rol in deze film. Het jongetje is Mark Ruffalo en zoals we nu weten is hij een van de Four Horseman. Isla Fisher keerde niet terug en het team van Jesse Eisenberg, Dave Franco, Woody Harrelson en dus Ruffalo mist een (5e?) Horseman. Lizzy Caplan wordt snel geïntroduceerd en de groep van vijf moet Owen Case ontmaskeren, een softwaremaker wiens software de gegevens van zijn gebruikers steelt. Ze ontmaskeren Case tijdens de presentatie van zijn software, maar dan wordt de show overgenomen. Niet door de aanwezige FBI agenten, maar door de bekendste magiër van dit decennium, hij die dan nog niet genoemd zal worden (hint, hint). Het team vlucht weg door een vuilstortkoker op het dak van een gebouw in New York maar ze komen onderaan de sluis uit in Macau.

Dit zijn momenten waarin de film echt los komt; de snelle kledingwissels van Eisenberg en de coole muziek de onthulling op het podium. Op deze momenten werkt de film echt goed. Regisseur Jon M. Chu weet goed de balans te vinden tussen de verschillende partijen en het is op elk moment duidelijk wie zich waar bevindt. Een halfuur verder vindt een spectaculaire card-shuffle plaats. Deze actie-scenes vormen het hart van de film. Alles eromheen dient alleen maar om deze scenes zo goed mogelijk tot hun recht te laten komen. Dat is waar Chu de plank misslaat.

60082377_77272_Still_2_s-high

Chu is nog geen grote naam in Hollywood. Zijn eerdere credits vormen sequels en een aantal muziekfilms, waaronder Biebers “Never Say Never” (2011). Het is exact deze achtergrond die resoneert in de film. De actiescènes zijn erg sterk en de uitvoering, opbouw en de coördinatie zijn fantastisch. De tijdsdruk wordt goed opgebouwd, zeker in het begin van de laatste akte. De afsluiting van de film daarentegen, na de climax, lijkt uren te duren. Zelfs de eindes uit The Return of The King (2003) was een minder zware bevalling. We voelen gewoon dat al het andere, alles buiten de actiescènes, er niet toe doet. Het eind van de film, met zijn idiote expositie, lijdt daar het meest onder. Dat hoewel schrijver Ed Solomon nog zo zijn best heeft gedaan. De karakters praten allemaal cool, de locaties zijn flashy en we krijgen maar liefst twee keer Woody Harrelson in een tweelingrol. Maar de karakters zijn niet Danny Ocean cool, de locaties worden niet ten volste benut en als iemand Harrelson’s tweelingbroer moet spelen dan is dat natuurlijk Matthew McConaughey. Hij heeft zijn best gedaan, maar Solomon heeft dan natuurlijk ook Super Mario Bros. gemaakt, zo’n beetje de grootste flop van de jaren 90.

Het grootste probleem is de cast. Het zijn allemaal grote namen, maar alleen Dave Franco en Lizzy Caplan lijken het maken van de film echt leuk gevonden te hebben. De rest van de cast levert maar half werk. Vooral Freeman laat heel wat steken vallen en is totaal niet inspirerend. Zijn kleding is vaak nog meer aanwezig dan hij zelf. Eisenberg moet ons doen geloven dat hij graag de baas wil zijn van het gezelschap, maar iedereen die The Social Network (2010) heeft gezien weet dat hij het best is in het spelen van de gekwelde maar briljante tiener. Dan is daar nog Radcliffe, een acteur die ik nog nooit echt heb zien overtuigen na zijn “Potter” werk (en ook daar valt over te twijfelen). Behalve dan in What If (2014) waar hij opvallend leuk was. Hier is hij dat in ieder geval niet. We hebben heel wat briljante Britten voorbij zien komen in Game of Thrones en ikzelf had graag Iwan “Ramsay Bolton” Rheon de rol van Radcliffe op zich zien nemen.

Zoals bij veel blockbuster sequels ontbreekt het ook bij Now You See Me 2 aan verhaal en karakter. Er wordt vooral gescoord op het vlak van de goed uitgewerkte actiescènes. Dit is dan ook waar sequels om bekend staan. Ze moeten groter en spectaculairder zijn dan hun voorgangers. Een recept dat alleen tot zijn recht komt wanneer de karakters meegroeien met de ambities van het verhaal. In de tweede akte van een goocheltruc verdwijnt iets of iemand, zodat dat in de derde akte als een verassing weer tevoorschijn kan komen. Na het zien van deze tweede film in de Now You See Me reeks kan deel drie nauwelijks nog gaan verassen.

Guus Tijssen