Recensie | No Escape (Sandro Algra)

‘Owen Wilson die de hoofdrol speelt in een actiethriller? Dat is wel een heel rare keuze!’. Dat dacht ik althans bij het zien van de trailer van No Escape. Ik ken hem vooral als een acteur uit komedies die naar mijn smaak te flauw zijn, en waarin hij ook zelden het grappigste element is uit deze films. Als komiek levert hij meestal een hooguit verdraaglijke acteerprestatie op. Misschien is het daarom juist beter als hij meer dramarollen uitprobeert: op deze manier hebben veel komieken kennis gemaakt met hun verborgen talent. In een overlevingsfilm speelt altijd de vraag: ‘Geef ik überhaupt wel om de held?’. Als je dit niet met een ‘ja’ kunt beantwoorden is er ook geen reden om verder te kijken, omdat de spanning dan totaal ontbreekt. Knappe film moet het zijn om mij wat voor Owen Wilson te laten voelen. Lees hier de recensie van No Escape door Sandro Algra.

Titel: No Escape
Regisseur: John Erick Dowdle
Scenario: John Erick Dowdle, Drew Dowdle
Cast: Owen Wilson, Lake Bell, Pierce Brosnan, Sterling Jerins, Claire Geare, Sahajak Boonthanakit
Speelduur: 103 minuten
Genre: actie, thriller
Release: vanaf 29 oktober 2015 in de bioscoop

Bloed voor water

Ergens in Zuidoost-Azië arriveert de Amerikaanse ingenieur Jack Dwyer (Owen Wilson) op het vliegveld met zijn vrouw Annie (Lake Bell) en hun twee jonge dochtertjes (Sterling Jerins en Claire Geare). Als hun chauffeur niet op komt dagen biedt de vriendelijke medereiziger Hammond (Pierce Brosnan) het gezin een lift. In het hotel is geen tv-ontvangst en zelfs alle telefoonlijnen liggen plat. Maar wat erger is: Annie is haar rijstkoker thuis vergeten! “Welkom in de derde wereld!”, denkt Jack, die duidelijk betere dagen heeft meegemaakt. Het wordt even doorbijten: in dit land kan hij eindelijk zijn nieuwe carrière beginnen. Niks kan hem echter voorbereiden op de ervaringen die hem de volgende dag te wachten staan.

Als Jack ‘s ochtends op stap gaat om een krant te kopen heeft hij geen idee dat het land midden in een revolutie is beland. De premier is vermoord en relschoppers raken slaags met de politie. “Bloed voor water!” schreeuwt de menigte: men zal niet stoppen voordat alle blanken en hun sympathisanten zijn uitgemoord. Waarschijnlijk is de Amerikaanse ambassade de enige veilige schuilplaats voor de familie Dwyer. Maar hoe kunnen ze nog over straat zonder dat ze ter plekke worden gelyncht?

Geen ontsnappen, geen genade

Er is haast ‘geen ontsnappen’ mogelijk wat betreft de controverses rond het verhaal. De film zou een zeer negatief beeld scheppen van de Aziatische bevolking. Op basis van de trailer heeft de regering van Cambodja besloten de film te verbieden. Ik zou zelf niet de waarheid spreken als ik beweerde hier geen begrip voor te hebben. Enerzijds zijn de filmmakers zo voorzichtig geweest om geen specifiek land voor het hoofd te stoten: de opnames vonden plaats in Thailand, maar de naam van het land wordt nooit genoemd. Daarnaast wordt er in verschillende dialecten gesproken in plaats van Thais. Het is ook zeker niet de eerste keer dat we een fictief land in een film zien. Maar zelfs met al deze maatregelen krijg je toch een sterk vermoeden welk land hier feitelijk bedoeld wordt, zeker als je hoort dat het naast Vietnam ligt.

Het grootste probleem met de weergave van de opstandelingen is dat ze totaal geen humane eigenschappen tonen. Een groot deel van de inheemse bevolking wordt wel degelijk in een positief daglicht gesteld, maar als je de rebellen zou vervangen voor zombies zou het verhaal waarschijnlijk niet veel anders lopen. Het beeld van gemaskerde mannen die vrouwen en kinderen op straat door het hoofd schieten met een Kalashnikov is iets wat ik eerder associeer met een propagandafilm van IS dan met een driftige menigte die puur voor de eigen rechten opkomt. En natuurlijk gebeurt het in het echt maar al te vaak dat een volksopstand uitmondt in onnodig bloedvergieten; er zitten immers altijd wel schurken tussen. Toch mist de film een scène die het beeld van de lokale bevolking als inherent kwaadaardig enigszins nuanceert. De scène waarin een van Jacks dochters haar vader tevergeefs te hulp schiet was hier bijvoorbeeld prima geschikt voor geweest. Dit moment had een veel sterkere emotionele lading kunnen krijgen als minstens één van de rebellen voor de verandering medelijden kreeg met het kind. In plaats daarvan doet de groep vervolgens iets wat je alleen van psychopaten zou verwachten.

“Het zijn normale mensen die slechts hun gezin willen beschermen, net als jij” zegt Hammond tegen Jack. Dat Pierce Brosnan ons dit vertelt hoeft nog niet te betekenen dat je dit ook gelooft, zeker niet als de daden van de rebellen het tegendeel bewijzen. De reden achter de opstand legt hij zo beknopt uit dat het voor meer vragen dan antwoorden zorgt. Ik vroeg me daarom af of het verhaal niet sterker was geweest vanuit zijn perspectief: hij is duidelijk de man die de situatie volledig begrijpt. Het voelt ook alsof deze ‘mystery man’ uit een totaal andere film komt. Na een reeks romantische komedies speelt Pierce de laatste paar jaar wel vaker de rol van geheime agent. Het is alsof hij zich voorbereidt op een eventuele terugkeer naar de rol van James Bond (wat goed van pas zou komen, nu Daniel Craig gaat stoppen).

Zo bedoelt hij het niet?

No Escape is een film die makkelijk in kan spelen op onze innerlijke xenofobie. Het is een angstaanjagend tafereel: het idee dat je in een vreemd land terecht komt waar de helft van de bevolking je wil vermoorden en jouw eigen regering je niet kan beschermen. Ik kan me echter niet voorstellen dat het de bedoeling was van de regisseur om een compleet land of etnische groep tegen zich in het harnas te jagen. Het is nog altijd een simpele actiethriller waarin een man en zijn gezin centraal staan. De familieband is heel sterk aanwezig, en dit levert een vrij spannende filmervaring op met hier en daar ook wat humor. Als je Owen Wilson in een ongebruikelijke rol wilt zien werkt deze film prima. Je moet alleen niet al te gevoelig zijn voor politieke incorrectheid.

Sandro Algra