Recensie | The Mortal Instruments: City of Bones (Glenn Abbink)

“Two worlds will collide”. In de post-Harry Potter wereld zijn er legio pogingen gedaan om een franchise te creëren, die de potentie heeft om net zo populair te worden. Denk alleen al aan The Chronicles of Narnia, The Seeker, The Golden Compass, The Hunger Games, The Twilight Saga en de recentelijke Percy Jackson. Vele van deze kwamen vaak niet verder dan een verfilming van het eerste boek of de eerste sequel. Deze tiener georiënteerde fantasiefilms (lees: tiener porno) bestaan vaak uit een standaardformule. Alledaagse jonge hoofdpersonages worden in een situatie geslingerd en blijken geheime krachten te bezitten. In onzichtbare werelden, die parallel lopen aan die van ons, moeten ze proberen het kwaad te stoppen. Het personage raakt vervolgens ook nog verwikkeld in een romantische driehoeksverhouding. Weet de nieuwste boekenreeksadaptatie, The Mortal Instuments, zich hiervan te differentiëren?

Titel: The Mortal Instruments: City of Bones
Regisseur: Harald Zwart
Scriptschrijver: Jessica Postigo, Cassandra Clare
Hoofdrollen: Lily Collins, Jamie Campbell Bower, Robert Sheehan, Jared Harris, Jemima West, Lena Headey, Jonathan Rhys Meyers
Genre: Actie, Drama, Fantasy
Speelduur: 130 min

The Mortal Instruments: City of Bones is gebaseerd op het gelijknamige eerste deel (2007) van een zesdelige serie boeken ‘The Mortal Instruments’, door schrijfster Cassandra Clare. Het laatste deel in de boekenreeks zal in 2014 verschijnen. Voordat Clare begon met het schrijven van haar succesvolle tiener fantasiesaga, was ze één van internet’s grootste Harry Potter fan-fiction schrijvers. En dit is te zien!

City of Bones vertelt het verhaal van Clary Fray (Lily Collins), een doodgewoon meisje uit New York, die midden in een club getuige is van een moord die gepleegd wordt door een groep jongeren. Tot haar grote frustratie lijkt zij de enige te zijn die het ziet. De jongeren die de moord gepleegd hebben, blijken schaduwjagers te zijn; strijders die hun leven geven in de strijd tegen demonen. Clary komt er al snel achter waarom zij de enige is die de schaduwjagers kan zien; ze blijkt één van hen te zijn. Clary heeft een loyale vriend Simon (Sheehan), wie een romantische rivaal wordt van de mysterieuze Jace (Campbell Bower). Laatstgenoemde is onderdeel van de schaduwjagers die strijden tegen vampiers, weerwolven en een dark lord, Valentine (Rhys Meyers). Wanneer haar moeder (Headey) vermist wordt na een aanval door demonen neemt ze de hulp van Jace ten harte. Hij biedt haar een toevluchtsoord aan bij The Institute, een geheime en magische schuilplaats. Daar ontmoet ze Hodge (Harris), de oude leider, wie haar verteld dat haar moeder de waarheid voor haar verborgen heeft gehouden om haar te beschermen.

The Mortal Instruments is niet geheel origineel en trapt in dezelfde valkuilen als menigeen film uit dit ‘genre’, hetgeen niet geheel onontkoombaar is. Het probleem en de uitdaging van een eerste deel uit een serie of franchise is, dat deze de regels van de wereld moet uitleggen en de verschillende personages en diens achtergrond moet uitdiepen. Helaas gaat er te veel screentime verloren (vooral in de derde akte) aan de driehoeksverhouding tussen Clary, Jace en Simon… én eigenlijk zijn er teveel personages voor één film, die al wat aan de lange kant is (ook niet geheel vreemd bij dit genre). De film wordt echter nooit echt saai.

Regisseur Harald Zwart en scriptschrijfster Jessica Postigo weten de verschillende onderdelen in de eerste akte redelijk goed af te wisselen en hier en daar wordt er ook nog een kleine twist aan het genre gegeven. Het lijkt er op dat Claire (of de scriptschrijver, ik heb de boeken niet gelezen) niet duidelijk wist waar de focus van het verhaal lag, dus propte ze er alles in wat ze maar kon bedenken. Vampiers, weerwolven, driehoeksverhouding, mythologie, incest, etc. De protagonist Clary komt het beste uit de verf, maar de film mist een dreiging van een goede antagonist die in dit geval pas een half uur voor het einde van de film verschijnt.

De associatie met de gezapige Twilight-reeks is snel gemaakt. Maar The Mortal Instruments neemt zichzelf minder serieus en weet zich beter te onderscheiden door een beter doordachte mythologie én vooral beter acteerwerk. Ook heeft de film meer stijl en komische elementen. Dat gezegd hebbende zijn er veel momenten die cheesy en corny zijn (sprinklerinstallatie!!). De special effects in de film zien er prima uit alleen konden de actiescènes, net als menigeen blockbuster dit seizoen, beter gefilmd worden. Het lijkt er op dat de hedendaagse cinematografische specialisten totaal vergeten zijn hoe je een film visueel interessant kan maken.

Collins voert de cast aan en doet dit op een geloofwaardige en charmante wijze, edoch laat ze zien dat ze een beginnend actrice is. Gelukkig is haar vertolking van Clary meer geëngageerd dan Kristen Stewart’s zeurende en ongeïnspireerde rol in de Twilight saga. Jamie Campbell Bower doet wat hij altijd doet, stoïcijns kijken als Bambi en de volwassenacteurs (Heady, Harris, e.a.) leveren voldoende ondersteuning. Rhys Meyers shtick als Valentine kon mij echter niet overtuigen. Deze was té ongeloofwaardig, over-the-top en oninteressant.

Zal The Mortal Instruments: City of Bones de start zijn van een nieuwe filmfranchise? Dit zal afhankelijk zijn van de kaartverkoop maar, The Mortal Instruments: City of Ashes bevindt zich nu al in de pre-productie fase. City of Bones is in ieder geval een betere film dan welke film ook uit de Twilight saga, welke mij grote moeite heeft gekost om alle delen uit te zitten. Ik behoor ook niet helemaal tot de doelgroep waarop City of Bones zich richt, maar de film heeft redelijk wat entertainmentwaarde en zal ongetwijfeld de harten van de doelgroep tienermeisjes sneller doen slaan…

That’s all for now,

Glenn Abbink

★★★☆☆