Recensie | The Mortal Instruments – City of Bones (Immy Verdonschot)

Cassandra Clare begon ooit met het schrijven van fanfictie over The Lord of the Rings en Harry Potter (met veel ‘hergebruik’ uit andere films en series). In 2007 maakte zij een overstap: Haar eerste originele boek, The Mortal Instruments – City of Bones, kwam uit. Inmiddels is het verhaal uitgegroeid tot een immens populaire zesdelige boekenreeks, waarvan Harald Zwart het eerste deel naar het witte doek wist te vertalen.

The Mortal Instruments – City of Bones is de nieuwe filmadaptatie gebaseerd op een fantasieboeken reeks. Immy Verdonschot heeft haar eigen kijk op de film en is wat anders dan de eerder gepubliceerde recensie van Glenn Abbink die hier te lezen is.

Titel: The Mortal Instruments – City of Bones
Regisseur: Harald Zwart
Scriptschrijver: Jessica Postigo, Cassandra Clare
Hoofdrollen: Lily Collins, Jamie Campbell Bower, Robert Sheehan, Jared Harris, Jemima West, Lena Headey, Jonathan Rhys Meyers
Genre: Actie, Drama, Fantasy
Speelduur: 130 min

Clarissa ‘Clary’ Fray (Lily Collins) is een normaal meisje uit New York, althans… dat denkt ze. Want op een nacht is ze midden in een club getuige van een moord die gepleegd wordt door een groep jongeren. Maar zij is de enige die het ziet. Deze jongeren blijken schaduwjagers – half Engel, half mens – te zijn en strijden tegen demonen. Een groep waar Clary, net als haar alleenstaande moeder, bij blijkt te horen. Wanneer haar moeder (Lena Headey) vermist raakt, duikt Clary de wereld van schaduwjagers in. Een magische en gevaarlijke wereld, waar Clary steeds meer over haar moeder en zichzelf ontdekt.

Geen Twilight

Een film als deze – bovennatuurlijke Young Adult – zal snel worden vergeleken met de Twilight saga. Die vergelijking is tot zekere hoogte te maken, maar City of Bones weet vele malen meer te bieden. De voorspelbare tienerliefde met alle zoetsappigheid die daarbij komt kijken, dat hoort er nu eenmaal bij en is verdraagbaar gemaakt. Sommige momenten zijn zo overdreven romantisch dat je er spontaan van in de lach kunt schieten, maar het merendeel van de film weten de makers interessant genoeg te maken dat je je hier niet aan hoeft te ergeren. Het verhaal zit goed in elkaar en richt zich meer op de personages, de mysterie en de mythologie vol vampiers, demonen, magiërs, weerwolven en andere bovennatuurlijke wezens, dan op de soapachtige tienerliefde.

Magische rollen

Alle acteurs weten zich goed in te leven in hun personage. Clary, wiens leven op haar kop wordt gezet, neemt je mee deze magische wereld in. Collins weet deze verbazing en verwondering goed over te dragen op de kijker. Het enige nadeel is dat je, vooral van een hoofdpersonage, meer verwacht. Hoewel ze al snel een ware bad-ass make-over krijgt, laat de bijpassende houding maar op zich wachten. Haar rol blijft namelijk voorzichtig en zij komt pas echt uit haar schelp tegen het einde aan. Het is dus hopen dat ze in de volgende film ook werkelijk bad-ass wordt, net zoals haar moeder in de flashbacks was. De keuze voor Lena Headey (The Sarah Conner Chronicles, Game of Thrones) als alleenstaande moeder is geweldig gemaakt. Het is dan ook jammer dat ze maar zo weinig in de film te zien is. Gelukkig barst de film van interessante personages. Zoals de vreemde onderbuurvrouw/waarzegger Dorothea (CCH Pounder, Mrs. Frederick uit Warehouse 13), van wie je maar geen hoogte kunt krijgen. Of de lieve Simon (Robert Sheehan), beste vriend van Cary die natuurlijk al jaren verliefd op haar is en geen idee heeft van de wereld waar hij in meegezogen wordt. Een andere prachtige rol is die van Jonathan Rhys Meyers als Valentine, die je alleen al angst weet aan te jagen met zijn ogen.

Recensie The Mortal Instruments - City of Bones

Een wonderlijke wereld

In een magische wereld als deze kun je je ogen uitkijken. Niet alleen zit de film vol magische wezens, maar ook maken ze volop gebruik van mythen en bijzondere krachten. Wat dacht je van een soort helhond die uit het niets aanvalt, wordt opgeblazen in verschillende stukken en waarvan de stukken weer slijmerig een weg naar elkaar vinden en weer terug een helhond gaan vormen? Het is walgelijk, maar tegelijkertijd briljant. Wanneer Clary voor het eerst het instituut binnen stapt komt ze op een gegeven moment ook terecht in de bibliotheek van het gebouw. Het doet denken aan de verwondering van Harry Potter toen hij voor het eerst op Hogwarts kwam, al is het hier wat minder magisch en imposant. Dit neemt niet weg dat je gedurende de film, net zoals Clary, wordt je overdonderd door de pracht en praal van het gebouw, de inhoud, de architectuur en al het andere wat niet alleen deze universiteit maar alle andere locaties te bieden hebben.

Geweldige special effects

Als er iets is dat belangrijk is in een fantasyfilm dan zijn het wel de special effects. Wanneer deze niet overtuigend genoeg zijn of er simpelweg slecht uitzien, kan het verhaal nog zo goed zijn, maar de film heeft niet hetzelfde effect. City of Bones is dit niet ontgaan, want alles ziet er geweldig uit. De beelden zijn scherp, creatief en zien er boven alles overtuigend uit. Een film als deze laat je dromen over de werelden waarin sommige van ons zouden willen leven. Een wereld waarin alles mogelijk lijkt te zijn en waar je af en toe best een kijkje in zou willen nemen. Hoewel ik zelf geen fan ben van alle films in 3D, denk ik dat het in dit geval een mooie toevoeging zou kunnen zijn geweest. Een goede score is net zo belangrijk en ook daar hebben de makers goed op gelet. De muziek weet goed te ondersteunen, zonder te overdadig aanwezig te zijn. Romantische scènes hebben de juiste begeleiding, zonder het zo zoet te maken dat je er kiespijn van krijgt en actiescènes zorgen ervoor dat je adrenaline wordt verhoogd.

Recensie The Mortal Instruments: City of Bones

Extra knipogen/fangirling

Zoals gezegd in de inleiding, schuwde Cassandra Clare niet weg van ‘hergebruik’ in haar fanfictie. Het maakte vele fans woedend, maar zij zag het als hommage aan de originele werken. Zo’n knipoog is ook te zien in City of Bones. Wanneer Clary van Hodge (Jared Harris) hoort wie ze is en wat er werkelijk in de wereld bestaat, zegt hij “Everything you’ve heard… about monsters, about nightmares, legends whispered around campfires. All the stories are true.” Deze scène vindt plaats in de bibliotheek van de school, waar Hodge rondloopt en uiteindelijk naar haar toekomt. Als een ware Buffy geek kon ik hier immens van genieten, aangezien dit sterk doet denken aan de scène waarin hetzelfde aan Buffy wordt verteld door haar Watcher Giles in de eerste aflevering. Het vindt plaats in de bibliotheek van de high school, en hij vertelt haar “Everything you’ve ever dreaded was under your bed but told yourself couldn’t be by the light of day. They’re all real.”

Een ander dergelijk moment is wanneer Cary en de groep het dak opklimmen, richting zonsopgang, om weg te komen van vampiers. Net wanneer Cary met haar voet het dak op wil komen, wordt deze vast gegrepen door een vampier. Haar vrienden grijpen haar stevig was en trekken haar voet plus de hand van de vampier die haar voet vasthoudt richting het zonlicht. Zodra deze in het zonlicht verschijnt, begint de hand te branden en trekt de vampier zich terug. Ook dit moment doet sterk denken aan Buffy, wanneer Xander haar op eenzelfde manier uit een tunnel trekt (in de tweede aflevering). Maar om dit soort momenten te herkennen – zij het uit Buffy of andere films/series, die net wat anders zijn dan het origineel, moet je misschien wel heel erg fan zijn.

Toen ik naar deze film ging, had ik mijn twijfels. Verfilmde boeken in dit genre zijn niet meer weg te denken, maar er is zoiets als overkill. Daarnaast zag de trailer er goed uit, maar dat hoeft ook niets te betekenen. City of Bones is gedeeltelijk wat je ervan verwacht (actie, fantasy, Young Adult), maar weet je verwachtingen te overtreffen. De film ziet er geweldig uit, de special effects zijn prachtig, de acteurs doen hun werk goed en het verhaal is sterk – ook al wat terughoudend – en biedt basis voor vervolg. Alles laat je meeslepen in deze nieuwe fantasywereld. The Mortal Instruments: City of Bones is zo’n film waarbij je meteen zin krijgt om het boek te gaan lezen omdat het verhaal je fantasie te boven gaat. En dat is dan ook precies wat ik ga doen.

Xoxo,

Immy Verdonschot