Recensie | Manchester by the Sea (Wouter Greven)

Ik hoor het u al denken: Manchester-by-the-Sea? Ach joh, geef mij maar lekker Salou, daar gaan we altijd heen in de zomervakantie. Of dat all-in-hotel in Tenerife, ook heerlijk. Manchester? Klinkt koud. Manchester-by-the-Sea? Nog kouder. Na twee uur in LUX Nijmegen moet ik die verwachtingen corrigeren: Manchester by the Sea is helemaal niet koud. Een sauna van emoties, zei ik tegen mijn vriendin en ze lachte, maar ik heb wel mijn rug opengeslagen met een palmtak. Ik was enthousiast. Maar dat hoort, toch? Lees hier de recensie van Manchester by the Sea door Wouter Greven. 

Titel: Manchester by the Sea
Regisseur: Kenneth Lonergan
Scenario: Kenneth Lonergan
Cast: Casey Affleck, Ben O’Brien, Kyle Chandler, Lucas Hedges, Michelle Williams
Speelduur: 138 minuten
Genre: Drama
Release: 19 januari 2017

Nogmaals, het verhaal dat deze film vertelt klinkt bij aanvang ontzettend koud. Casey Affleck (Gone Baby Gone) speelt de rustige klusjesman Lee, wiens overzichtelijke leven in Boston ruw verstoord wordt door de dood van zijn broer. Lee (Casey Affleck) krijgt de voogdij over zijn neefje, het kind van zijn vers overleden broer. Deze zorgplicht leidt Lee terug naar Manchester-by-the-Sea, het kustplaatsje waar de broers zijn opgegroeid.

Middels heldere flashbacks wordt de geschiedenis van Lee en zijn broer uit de doeken gedaan. Het is geen wonder dat Lee een koud persoon is, of dat de dood van zijn broer hem min of meer koud laat, afgaande op de grepen uit het verleden. Hij ís koud – hij voelt niets meer. Wat er precies gebeurd is laat ik in het midden, maar de gebeurtenis ligt als een deken op Lee’s ziel. Dit klinkt ontzettend koud, maar dat valt enorm mee. Sterker nog, ik moest verscheidene keren lachen om Lee en zijn neefje, al probeerde de film niet opzichtig grappig te zijn. Ook op momenten dat de film mijn traanbuizen aansprak, had ik het niet het gevoel dat dit expliciet de bedoeling van regisseur Lonergan (You Can Count On Me, Margaret) was.

Manchester by the Sea vraagt nergens om, maar krijgt het daarom wel – als het stille jongetje in een groot gezin dat stiekem altijd voorgetrokken wordt door zijn oma. Ja, wat heb ik genoten zeg. Manchester by the Sea bezit alles wat me aanspreekt in drama-films: de film is langzaam (niet sloom), psychologisch uitdagend en op momenten ontzettend grappig, maar dan op een spontane, ongeforceerde manier. Het verhaal is sterk (en geloofwaardig in mijn ogen), de karakters komen goed over op het scherm en Affleck acteert zo goed dat ik me soms afvroeg óf hij wel echt acteerde. Hij speelt stil water, maar geeft de indruk van een diepe grond. (Lezen jullie mee, Oscar-jury?)

Door Nijmegen lopen na Manchester by the Sea is zoiets als van de sauna in ijskoud water springen: ik merk het nauwelijks. Ik voel het net genoeg om me ijzersterk te voelen.

Wouter Greven