Recensie | Man of Steel (Rozemarijn Pegt)

Man of Steel draait inmiddels al even in de bioscoop, maar Rozemarijn Pegt houdt er een nadrukkelijke mening op na. Deze verschilt ietwat met die van één van onze hoofdrecensent Glenn Abbink. Lees zijn recensie hier.

Ik ben opgegroeid met de tv-serie Lois & Clark en was van kleins af aan helemaal gek op Superman. Eén van de hoofdpersonages, Lois Lane, was mijn heldin en ik keek zelfs tegen haar op. Toen ik hoorde dat er een reboot van de Superman filmserie kwam had ik hoge verwachtingen. Voeg daaraan toe dat Henry Cavill de hoofdrol van Superman op zich zou nemen en dat Christopher Nolan de film ging produceren, en ik wist dat ik Man of Steel kost wat kost moest zien.

Titel: Man of Steel
Regisseur: Zack Snyder
Scriptschrijver: David S. Goyer
Hoofdrollen: Henry Cavill, Amy Adams, Laurence Fishburne, Diane Lane, Kevin Costner, Michael Shannon, Russel Crowe, Ayelet Zurer
Genre: Actie/Comic
Speelduur: 143 min
Release: 20 juni 2013

Man of Steel begint met de ondergang van Krypton, de thuisplaneet van Kal-El. Zijn vader en moeder sturen hem naar de planeet aarde wanneer generaal Zod (Shannon) een machtsgreep pleegt. Eenmaal op aarde wordt hij gevonden door de familie Kent in Kansas. Zij geven hem de naam Clark Kent (Cavill). Door middel van flashbacks ziet de kijker hoeveel moeite Clark heeft om zich aan te passen aan zijn nieuwe leven op aarde. Wanneer hij erachter komt dat hij superkrachten heeft, is dit voor hem erg moeilijk om geheim te houden. De aarde wordt vervolgens bedreigd door Zod, waarna Clark besluit om zijn superkrachten te gebruiken om de aarde via zijn alter ego ‘Superman’ te beschermen.

Zoals ik reeds vermeldde, keek ik heel erg uit naar de film en had ik hoge verwachtingen. Helaas werden deze niet waargemaakt. Ten eerste is het erg moeilijk om een superheldenfilm geloofwaardig/realistisch neer te zetten. Christopher Nolan lukte het met zijn Batman trilogie, maar Man of Steel was voor mij té ongeloofwaardig. Om een voorbeeld te noemen; Henry Cavill, een man van 30 met enorme spierballen, speelt alsof hij een tiener van 16 jaar is. Dit is het meest ongeloofwaardige wat ik sinds lange tijd heb gezien en ik vond het zelfs een beetje creepy aanvoelen. Naast Cavill speelt Adams een grote rol in de vorm van Lois Lane. Het personage kwam op mij niet enkel irritant en overbodig over, maar ook bestond er tussen haar en Clark totaal geen chemie. De kus die beide delen kwam dan ook uit de lucht vallen en kwam zo nep over dat het haast komisch werd. Verder leidde de manier van filmen af en was deze zelfs irritant. Alhoewel er voldoende rustige shots in de film zaten, leek het af en toe alsof de makers een documentaire aan het opnemen waren. Dit kwam door de camerahantering; de shackycam.

De film als geheel duurde voor mij veel te lang, hetgeen vooral kwam door het constante gevecht tussen Superman en Zod. Op een bepaald moment gaat dit de kijker vervelen en wordt het geheel saai en totaal oninteressant. Wellicht heeft dit er mee te maken dat ik een meisje van achttien ben (The Avengers kon mij ook niet boeien), maar het gevoel van ‘ik weet het nu wel’ bekroop me. De keuze om dan Superman nog een half uur met hetzelfde personage te laten vechten…Tja. Daarbij komt als je constant hoopt dat niet Superman máár de slechterik Zod gaat winnen, dan weet je dat de film voor jou officieel geflopt is.

Het personage Zod is niet bijster goed geschreven. Hij legt zijn motivatie en zijn plannen wel 100 keer uit aan de kijker, wat voor mij erg overbodig was. Maar zijn personage had wel betere motivaties voor zijn gedrag en acties dan Superman, wie op mij heel gevoelloos overkwam. Hij was te autoritair en maakte weinig contact met zijn biologische vader én de vrouw waar hij zogenaamd verliefd op is. Gelukkig zaten er wel een paar positieve dingen in. Zo probeerden de makers een duidelijke boodschap mee te geven aan het publiek, over hoe belangrijk het is om je eigen toekomst te bepalen en te kiezen. Tevens vond ik dat Kevin Costner zijn rol erg goed neerzette en, zonder al te veel te verklappen, werd ik zelfs emotioneel van zijn spel. Jammer dat zijn rol zo beperkt bleef.

Concluderend vind ik het jammer dat ik meer dan €11,- aan deze film besteed heb. Het verhaal van Man of Steel was matig en naar mijn gevoel was hier meer uit te halen. Op sommige momenten in de film werden er interessante thema’s en ideeën naar voren gebracht, maar hier werd vervolgens niets meer mee gedaan. Toch heb ik iets geleerd van deze film; Soms kan je beter niet te hoge verwachtingen hebben, dan kan je ook niet teleurgesteld worden.

Rozemarijn Pegt