Recensie | License to Drive (Raymond Doetjes)

De twee Corey’s (Corey Haim en Corey Feldman) maakten in de tweede helft van de jaren 80 furore met films als The Lost Boys, Dream a Little en License to Drive. Laatstgenoemde is een luchtige oppervlakkige komedie met deze twee “enfants terrible”, want wat kan er misgaan als je Haim en Feldman in een auto zet terwijl beiden geen rijbewijs hebben? Want dat is eigenlijk de plot van het verhaal; drie jongens en een mooie populaire dronken dame die in een ‘geleende’ auto joyriden. In deze film krijgt het begrip joyriden een hele nieuwe betekenis! En zoals in alle 80s films, zijn de situaties enorm over de top, dat ze nagenoeg ongeloofwaardig zijn maar zo knotsgek en dol komisch! License to Drive is geen uitzondering.

Titel: License to Drive
Regisseur: Greg Beeman
Scenario: Neil Tolkin
Cast: Corey Haim, Corey Feldman, Carol Kane, Richard Masur, Heather Graham, Michael Manasseri, James Avery, Grant Goodeve
Speelduur: 88 minuten
Genre: Komedie
Release: 2 februari 1989

Ik heb niet kunnen achterhalen of deze film ooit in Nederland in de bioscoop is geweest; ik vermoed dat hij alleen direct naar video is gegaan. Ik heb hem dan zelf pas in 1989 of 1990 op video gezien. De film heeft 20 miljoen in de VS omgezet, hetgeen voor een 8 miljoen dollar productie een zeer goede marge is.

Les Anderson (Corey Haim) is de stoere, maar minder educatief getalenteerde helft van de Anderson tweeling. Zijn zus Natalie (Nina Siemaszko) is het perfecte dametje. De tweeling wordt over enkele dagen 16 jaar. Les maakt alvast wilde plannen voor wanneer hij zijn rijbewijs heeft en heeft de auto van de familie al geclaimd. Hij is overtuigd dat hij beter rijdt dan zijn zus en dus het meest belangrijke papiertje in je leven al op zak heeft. Echter gaat tijdens zijn theorie-examen alles niet van een leien dakje en hij zakt. Door zijn frustratie slaat hij op het scherm van de computer die het examen afneemt en het hele computersysteem van de DMV crashed. Aangezien zijn zus eerder klaar was en een perfecte score had en zij tweelingen zijn, doet het DMV iets waar ze absoluut niet om bekend staan en dat is vriendelijk zijn! Dus gunnen ze Les het voordeel van de twijfel, met het idee dat tweelingen toch niet zo erg van elkaar kunnen verschillen, toch?

Les, heeft een mazzeltje en mag naar het praktijkexamen door, echter slaat daar de pech weer toe wanneer hij de meest strenge en onsympathieke examinator (James Avery) krijgt die de DMV te bieden heeft —en dat wilt wat zeggen. Als je denk dat James Avery als Uncle Phil in The Fresh Prince of Bell Air al onsympathiek is, dan wil je hem in deze film zeker niet zien! Laat staan dat je hem naast je in de auto hebt als examinator. Hij begint al met iets als, “Dit is mijn kopje koffie… ik hou van mijn kopje koffie… dit kopje koffie is het enige waarvoor ik leef… Dus gaat er maar een druppel van dit kopje koffie over de rand, dan ben je gezakt.” Hoe moeilijk deze man in zijn omgang is, hoeveel moeilijker zijn rij-examen is.

Les z’n tweelingzus heeft een examinator (Grant Goodeve) die compleet het tegenovergestelde is, een jong ventje die wel wat in Natalie ziet en haar de meest eenvoudige testjes geeft. Extreem contrasterende scenes is een klassieke manier van komedie bedrijven en ook hier werkt het. Les laat zich echter niet uit het veld slaan en rijdt super netjes. Maar dan op het laatste moment, op de parkeerplaats bij de DMV moet Les nog een noodstop maken voor een overenthousiaste examenkandidaat die gillend met haar papiertje voor de auto rent. Het kopje vliegt naar “Uncle Phil” zijn hoofd en als blikken konden doden… Maar het kopje was leeg, en Les mag zijn foto’s laten maken. Het rijbewijs komt uit de printer rollen en dan slaat uiteindelijk het noodlot toe; de DMV vindt de theorie-examens terug en zijn rijbewijs wordt voor zijn ogen verscheurt.

Maar Les heeft zijn matties Dean (Corey Feldman) en Charles (Michael Manasseri) al uitgenodigd om te gaan stappen en op dames jacht te gaan. Voor Les betekend dit dat hij tegen zijn vrienden moet opbiechten dat hij gezakt is. Een blamage voor zijn ego, dus dat is geen optie. Als dan ook nog de bloedmooie Mercedes Lane (Heather Graham) hem vraagt om te gaan stappen en toeval heeft het dat de 1957 Cadillac van opa Anderson in de garage gestald staat tijdens hun vakantie, tja… dan moet je als tiener wel heel erg sterk in je Reebok Pumps staan. Wat kan er misgaan als je een 30 jaar oude auto die eruit ziet als de dag dat hij van de lopende band afkwam even ‘leent’ voor een nachtje stappen met je matties? Zonder teveel te verklappen en de komedie te verpesten is het antwoord: alles! Hoeveel pech een arm joch als Les kan hebben is gewoon te triest voor woorden. Er is een momentje op de achterbank in de auto (oké dat klinkt nu al zo fout) dat anno 2018 als een #MeToo de geschiedenis in zou gaan. Het is het moment waarop Charles en Dean van de dronken en bewusteloze Mercedes wat foto’s van haar decolleté nemen. Maar ja, als zo een bloedmooie babe nagenoeg bewusteloos over je schoot ligt en je vriendelijk aankijk moet je als tiener wel heel erg goed in je Jordan’s staan—en dit waren de 80s dus je had geen mobiel die je kon hacken om de naakt selfies te downloaden, dus je moest wat proactiever te werk gaan. De daarop volgende situaties worden alleen maar knotsgekker en escaleren van kwaad tot erger.

De vraag is of Les wegkomt met alle schade aan de bolide van zijn opa en hoe zijn vader reageert wanneer hij merkt dat Les aan het joyriden was met de auto van zijn opa?! Alleen in een 80s komedie kan men in de 3^de akte zo een enorm idiote ontknoping verwachten. Om deze film voor de kijker nog interessant te houden blijft het hierbij.

Analyse

Het verhaal van License to Drive heeft zoals eigenlijk de meeste 80s komedies een eenvoudig plot en moet gedragen worden door de totaal idiote scenario’s en de reacties van de cast daarop. Het acteerwerk van de Corey’s is verre van Oscarwaardig maar genoeg om je als kijker te kunnen verplaatsen in deze personen en je zelfs empathie kan hebben met hun pech; ondanks dat wat zijn doen natuurlijk officieel niet door de beugel kan. Het voelt als een John Hughes film; een soort van Ferris Bueler’s Day Out gemengd met Weird Science. Wanneer je een van deze films kan waarderen, kun je deze doldwaze komedie van regisseur Greg Beeman (die later series als Heroes en Falling Skies regisseerde) absoluut waarderen.

Conclusie

License to Drive heeft geen hoogstaand plot, bevat oppervlakkig personages, is enorm over de top en is geen visueel hoogstandje… Maar man wat blijft deze film grappig en kid’s blijven kid’s en wanneer zij hun rijbewijs krijgen willen ze er met de auto op uit en de vrijheid tot zich nemen. Dat geldt 30 jaar na dato nog steeds. De auto’s vandaag de dag zijn dan geen Cadillacs, maar veel te kleine lelijke accubakken, maar de drijvende motivatie achter het ludicreuze plot zijn nog steeds volledig herkenbaar. Ik denk dat 15 en 16 jarige dit nog steeds kunnen waarderen. Een vriend en ik zagen deze film vorig jaar nog eens terug en wij hebben er beide van genoten. Dus de film is een “Blast” en mag blijven, maar omdat er voor de rest weinig substantie in zit in vergelijk met bijvoorbeeld Ferris Bueller of Weird Science. Omdat dit misschien de laatste leuke of goede film was waar Corey Haim in speelde geef ik hem slechts 3 van de 5 sterren.

Raymond Doetjes, Subliminal Artist Productions

★★★☆☆