Recensie | La Vie d’Adèle (Immy Verdonschot)

Het was een opmerkelijk filmfestival in Cannes dit jaar. Terwijl op de achtergrond de rumoerige opstanden tegen het homohuwelijk aan de gang waren, won La Vie d’Adèle de prijs voor beste actrices en beste film. Een film die gaat over de ontluikende gevoelens van tiener Adèle voor de paar jaar oudere Emma.

Titel: La Vie d’Adèle (a.k.a. Blue Is the Warmest Color)
Regisseur: Abdellatif Kechiche
Scriptschrijver: Abdellatif Kechiche en Ghalya Lacroix
Hoofdrollen: Adèle Exarchopoulos, Léa Seydoux, Salim Kechiouche, Mona Walravens e.a.
Genre: Drama
Speelduur: 187 min
Release: Vanaf 10 oktober in de bioscoop

De vijftien-jarige Adèle (Adèle Exarchopoulos) is vooral druk met school en haar vrienden. Ze houdt van lezen, eet ’s-avonds gezellig met haar ouders en date jongens. Tot ze op straat een meisje met blauw haar tegenkomt. In één oogopslag weet ze dat er meer speelt, maar hoe ze met haar gevoelens om moet gaan, is nog een hele ontdekkingstocht. Niet veel later komt ze de artistieke Emma (Léa Seydoux) weer tegen en een ware liefde bloeit op.

De eerste grote liefde

Het onderwerp is al menig maal verteld: Een tiener wordt verliefd en ervaart alles wat daarbij komt kijken voor het eerst. Regisseur Abdellatif Kechiche heeft echter zo’n realistische aanpak gebruikt, dat het is alsof je zoiets nooit eerder hebt gezien. De eerste liefde, eerste aanraking, eerste kus, eerste etentjes met de ouders…. En alles wordt objectief vertoond. De film gaat weliswaar over een lesbische relatie, maar Kechiche brengt het als het universele verhaal van iemands eerste grote liefde. Zonder verwijten, zonder een standpunt te maken of aandacht te trekken. La Vie d’Adèle is oprecht en toont ware emoties, zoals deze nog niet eerder in beeld zijn gebracht.

Closer dan close

Gedurende de hele film zit Kechiche erg dicht op de huid van zijn acteurs. Dit doet hij door een veelvuldig gebruik van close ups. Hierdoor aanschouw je niet alleen het leven van Adèle, maar leef je mee. Het is zelfs zo aangrijpend, dat je het gevoel hebt in het hoofd van Adèle te zitten: Je voelt haar hart bonken, haar wangen gloeien en de adrenaline omhoog schieten. Je zou spontaan gaan mee kauwen wanneer ze haar bord spaghetti op eet of de tranen en het snot wegvegen wanneer deze over haar gezicht biggelen. Op deze manier volg je haar tijdens de belangrijkste periode in haar leven: Haar eerste liefde. Een periode die meerdere jaren beslaat: Van de pieken naar de dalen en van het geluk naar de onzekere momenten. Het bijzondere is dat de film je door deze aanpak – van dichtbij en zeer naturel gefilmd – geen moment loslaat. De blik en beleving van de actrice zijn adembenemend. Doordat je zo in haar belevingswereld wordt meegezogen valt de lange duur van de film (ongeveer drie uur) niet eens op.

1004542_233659250124874_1014448420_n

Aangrijpende Adèle

Zo naturel en close als het camerawerk van Kechichi is, zo goed is actrice Adèle Exarchopoulos. Haar ontdekkingstocht naar de ontluikende gevoelens is zo puur in beeld gebracht, dat de kijker precies hetzelfde zal voelen: Het blozen bij de eerste complimenten, de onzekerheid en angst om voor haar geaardheid uit te komen en de jaloezie wanneer Emma alleen oog lijkt te hebben voor een vriendin. Exarchopoulos weet je aandacht zodanig vast te houden en weet je zo mee te slepen, dat ‘in het verhaal zitten’ niet langer een uitdrukking is. Haar ogen spreken boekdelen en hebben een bijna betoverende kracht. Om de scheidingslijn tussen film en realiteit nog wat dunner te maken, heeft Kechichi overigens de naam uit het script aangepast naar Adèle (het scenario is gebaseerd op een comic, waarin het hoofdpersonage Clémentine heette).

Expliciet naakt

Inmiddels is er al veelvuldig gesproken en geschreven over de naaktscènes van La Vie d’Adèle. De meest spraakmakende is de ongeveer tien minuten durende bedscène. Het komt niet vaak voor dat seks op een dergelijke manier in beeld wordt gebracht in films, die op deze wijze worden gemaakt en gedistribueerd. Terwijl er een discussie losbarstte dat het lesbische porno zou zijn, levert het een belangrijke bijdrage aan het verhaal. Het weglaten ervan zou onnatuurlijk aanvoelen. Wanneer je het hoofdpersonage zo dicht op de huid zit en haar close volgt, kan dit ook niet achterwege worden gelaten. Een eerste liefde is heftig, intens, hartverscheurend, verblindend en zit vol van passie. Hoewel deze specifieke scène wellicht voor sommige kijkers te lang zal duren, is het zeker onderdeel van het verhaal en de seksuele zelfontdekking van Adèle. Overigens mag het acteerwerk van Léa Seydoux niet vergeten worden. Haar spel is gedurende de hele film net zo overtuigend als dat van Exarchopoulos. De chemie is vanaf het eerste moment duidelijk en de vertedering waarmee ze spelen laat niets te wensen over.

1378151_233657963458336_1752938786_n

Een doorsnee lesbische film?

La Vie d’Adèle is niet de eerste tienerfilm over de ontdekking van liefde en ook zeker niet de eerste over een lesbische relatie. Dankzij het geweldige werk van de regisseur en de twee actrices, weet deze film anderen in deze categorie met grote hoogte te ontstijgen. Er zijn talloze onderzoeken gedaan naar de representatie van lesbiennes in films en meestal komen zij er niet goed vanaf. Waar Piper Perabo’s personage in Lost and Delirious (2001) nog zelfmoord pleegde en Hilary Swank’s personage werd vermoord in Boys Don’t Cry (1999), schetst La Vie d’Adèle simpelweg het beeld van een relatie tussen twee mensen die van elkaar houden. Vroeg in de film is wel nog even sprake van peer pressure van klasgenoten. Op deze manier komt homoseksualiteit enkele keren naar voren, maar het wordt nooit aangedikt of centraal gesteld. Iedereen heeft in zijn leven wel eens te maken peer pressure en in deze film lijkt dit ‘slechts’ een reden te zijn. Anders dan dat is alles wat Adèle en Emma meemaken hetzelfde als in andere relaties.

La Vie d’Adèle toont een prachtige liefdesgeschiedenis van twee meiden en is een film die je nog lang bij zult blijven. Kechiche heeft het perfect aangepakt door te kiezen voor een naturel aanpak en laat je even bezoeker zijn in andermans leven. Adembenemend acteerwerk van actrices Seydoux en Exarchopoulos voeren je mee in de relatie van Emma en Adèle. Alsof je als een geest bij hen rondwaart, aanschouw je de perikelen en kruip je in hun huid. La Vie d’Adèle weet andere films te ontstijgen door deze relatie zo eerlijk, oprecht, subtiel en naturel mogelijk weer te geven – van begin tot eind.

Xoxo,

Immy.