Recensie | La La Land (Willem Jansen)

In 2014 bracht regisseur Damien Chazelle ons Whiplash, pas zijn tweede film en tevens grote doorbraak. Nu, twee jaar later, brengt hij ons La La Land. Een prachtig meesterwerk die de musical films uit de jaren 50 en 60 meer dan eer aandoet. Ryan Gosling en Emma Stone schitteren alweer voor de derde keer samen op het witte doek terwijl Chazelle en J.K. Simmons voor de tweede keer samenwerken.

Titel: La La Land
Regie: Damien Chazelle
Scenario: Damien Chazelle
Cast: Ryan Gosling, Emma Stone, John Legend, J.K. Simmons
Genre: Musical, Romantiek, Drama
Speelduur: 128 minuten
Release: 22 december 2016

Voor het eerst ga ik in mijn eentje naar de bioscoop. Niet per se iets bijzonders – maar vooral makkelijk, aangezien ik met niemand anders rekening hoef te houden. Ik plaats mijn achterste in de zetel en realiseer me al snel dat de overige bezoekers uit voornamelijk vrouwen bestaat. Tja, het thema “musical film”, trekt nou ook niet echt het publiek van laten we zeggen The Expendables of Fast and the Furious. Jammer, blijkt achteraf, want La La Land wordt nu al velen Oscar-nominaties aangewezen.

De film opent met een rits aan auto’s, stilstaand op de snelweg. Mensen zijn of gefrustreerd aan het toeteren, of proberen de tijd te doden door naar hun favoriete muziek te luisteren. Plots besluit iemand al zingend en dansend haar auto uit te stappen en haar omstanders mee te sleuren in wat natuurlijk elk moment ging gebeuren. Het groepje mensen wordt groter en groter. Er wordt volop gedanst. En mede dankzij een prachtig tracking shot (ala Birdman) wordt het één vloeiend geheel. Wanneer het nummer klaar is, stapt iedereen terug in hun auto en ontmoeten we Mia, die druk een opkomende auditie aan het oefenen is. Ze wil het gaan maken als actrice en werkt bij een koffiezaak om rond te komen. Wanneer ze ’s avonds door haar huisgenoten mee wordt gesleurd naar een typisch Hollywood feestje, zien we voor het eerst hoe mooi Chazelle de film kleur heeft gegeven. De vrouwen dragen kleurrijke jurkjes die weer gelijk doen denken aan de vroegere musicals.

“Requesting ‘I Ran’  from a serious musician!  Too far!”

Via een mooi verband komen we terecht bij Sebastian. Een Jazz pianist die ervan droomt zijn eigen Jazz club ooit eens te kunnen openen. Maar in realiteit is Sebastian pianist in een bar waarvan Bill (J.K. Simmons) de eigenaar is. Bill moet niks van Jazz hebben en wijst Sebastian er nog maar eens op dat hij speelt wat er in het speelboek staat: Kerst-jingles… Met veel tegenzin speelt Sebastian wat hem is opgedragen en kijkt verveelt om zich heen. Sebastian en Mia komen elkaar tegen maar een boze Sebastian loopt haar straal voorbij.Een paar maanden later en Mia is nog steeds afhankelijk van haar baantje als serveerster. Wanneer ze zich weer op een typisch Hollywood feestje bevindt en Sebastian tegenkomt, die uit nu als toetsenist fungeert in een jaren 80 band, schijnen ze toch wat gemeen te hebben. Sebastian neemt haar Mia mee naar een Jazz club. Daar vertelt hij over zijn ambities en motiveert Mia haar droom na te jagen. Ze besluit uiteindelijk haar eigen toneelstuk te schrijven.

“How are you gonna be a revolutionary if you’re such a traditionalist? You hold onto the past, but Jazz is about the future.”

Tijdens een avondje uit komt Sebastian, Keith (John Legend) tegen. Hij biedt Sebastian aan om in zijn Jazz band te komen spelen en vanwege de zekerheid van een vast inkomen, neemt Sebastian het voorstel aan. Terwijl hij druk bezig is en veel op tour is, houdt Mia zich bezig met haar toneelstuk dat bijna in première gaat. De eerste scheurtjes in hun relatie verschijnen en Mia besluit L.A. te verlaten en terug bij haar ouders te gaan wonen. Een paar maanden later ontvangt Sebastian een telefoontje en overtuigt Mia de auditie aan te nemen. Voor beide begint eindelijk hun dromen uit te komen, al zet dat de toekomst van hun samenzijn op het spel.

Hoe Chazelle zijn inspiratie van de oude musicals heeft kunnen combineren met het nu is verbluffend. Je kijkt naar een moderne musical maar toch voelt het niet zo aan. Natuurlijk zijn bepaalde elementen gekopieerd, maar als eerbetoon en niet om mee te koop te lopen. Het camerawerk is tot in de puntjes uitgedacht en de chemie tussen Gosling en Stone is fenomenaal.

Willem Jansen

Meer weten? Lees hier ook de recensie door Erik