Recensie | Jurassic World: Fallen Kingdom (Sandro Algra)

De Jurassic franchise is beland bij alweer het vijfde deel met Jurassic World: Fallen Kingdom. Dat zijn evenveel films als Transformers, en volgens mij eindigen de Michael Bay parallellen niet daar. Hoewel de originele Jurassic Park (1993) een klassieker blijft zijn alle sequels in principe hele dure exploitatiefilms met een herkauwd plot. Het maakt niet uit hoe negatief de kritiek soms is, de films blijven maar geld verdienen. Het is al helemaal vreemd dat ik nog de moeite nam om deze film uit te zitten, aangezien mijn recensie van het vorige deel een lange tirade was en ik zojuist een blog heb geschreven over waarom er geen goede dinofilms meer worden gemaakt. Als de naam Jurassic in de titel zit dan kijk ik het, al is het maar uit nieuwsgierigheid. Ergens vond ik toch de hoop dat Jurassic World: Fallen Kingdom mij op z’n minst licht kon vermaken. Lees hieronder de recensie van Jurassic World Fallen Kingdom!

Titel: Jurassic World: Fallen Kingdom
Regisseur: J.A. Bayona
Scenario: J.A. Bayona, Derek Connolly, Colin Trevorrow
Cast: Chris Pratt, Bryce Dallas Howard, Rafe Spall, Justice Smith, Daniella Pineda, James Cromwell, Toby Jones, Ted Levine, B. D. Wong, Isabella Sermon, Geraldine Chaplin, Jeff Goldblum
Speelduur: 128 minuten
Genre: Horror / Sci-fi
Release: 7 juni 2018

Recensie Jurassic World Fallen Kingdom

Het attractiepark Jurassic World bleek een groot fiasco. Drie jaar nadat de dinosaurussen het publiek aanvielen is Isla Nublar nogmaals een verlaten eiland waar de dieren vrij rond lopen tussen de ruïnes. Deze wonderen van de natuur dreigen opnieuw uit te sterven, want blijkbaar waren de vulkanen van Nublar nog actief. En aangezien de regering niet bereid is de dieren op het eiland te helpen neemt de multimiljonair Benjamin Lockwood (James Cromwell) het initiatief om zoveel mogelijk dieren te evacueren. ‘Wie is deze Lockwood?’ zul jij je afvragen. Hij is de voormalige partner van John Hammond en medeoprichter van de originele Jurassic Park. Waarom wisten we niet dat er een tweede man achter dit park zat? Nou, aangezien nog nooit iemand ons had verteld over de actieve vulkanen op het eiland moeten we er maar van uitgaan dat het park geen transparante management heeft.

Voor de grote evacuatie rekruteert Lockwood Claire (Bryce Dallas Howard), de carrièrevrouw die in de vorige film haar hoge hakken nooit uit wilde trekken. We merken meteen dat er iets in haar is veranderd. Ze draagt namelijk… GEEN hoge hakken meer! Claire neemt Owen (Chris Pratt) mee, de nog altijd bijdehante en licht seksistische maar toch lieve dinotrainer. Hij is geen snars veranderd, maar heeft wel een nieuwe levensmissie: hij bouwt momenteel zijn eigen huisje op een heuvel en belooft niet te sterven voordat hij dat huis af heeft! Owen en Claire worden verder begeleid door een aantal nerds (wiens namen je toch niet zult onthouden) en een privé militie. Maak je borst maar nat want deze soldaten zijn stiekem ingehuurd, niet om de dieren van het eiland te redden, maar om ze mee te nemen naar het vaste land waar ze verkocht kunnen worden aan Chinese militairen en Russische wapenhandelaren. Wat gebeurt er nu? Je raadt het al: de dieren ontsnappen en richten opnieuw en groot bloedbad aan.

Het is fascinerend hoe geen enkel personage een les uit de vorige films heeft geleerd. Het management bouwt twee keer een attractiepark op een vulkanisch eiland; het is alweer de vijfde keer dat onze helden het eiland bezoeken; en er zijn boeven die blijven geloven dat het een goed idee is om dino’s in te zetten voor militaire doeleinden. Als je Jurassic Park als een verhaal met een moraal wilt zien dan is het alsof Hollywood continu sequels van De drie biggetjes maakt, waarin elk biggetje steeds weer een huis van stro bouwt.

‘Laat de natuur toch zijn gang gaan!” zegt Dr. Ian Malcolm (Jeff Goldblum). Goldblums terugkeer is een zeer kleine maar toch prominente cameo. Zijn positie is dat dinosaurussen geen plek hebben op ons huidige planeet en dat we niet in moeten grijpen bij de vulkaanuitbarsting; maar veel activisten houden juist vol dat de dino’s dezelfde rechten verdienen als elk ander dier. De film probeert duidelijk te maken dat we dinosaurussen niet als monsters moeten behandelen, maar deze ecologische boodschap valt niet te verenigen met de dino’s die we daadwerkelijk in de film zien. De enige dinosaurus met een complex gedrag is Owens favoriete Velociraptor Blue (eigenlijk gewoon de Orca Willy van de dino’s!). Via oude opnames volgen we de trainingssessies met Owen en de jonge raptor: zij is intelligent, speels en zelfbewust. Alle andere beesten op het eiland gedragen zich daartegen wel als monsters. Zelfs wanneer ze voor hun leven moeten rennen om te ontsnappen van de lavastroom kunnen ze het niet laten om onderling te blijven vechten… en ze branden letterlijk hun poten aan! Als een dino een mens ziet herhaalt hij ook steeds weer hetzelfde patroon: hij bijt, hij schopt of deelt een kopstoot uit. De enige conclusie die ik dan kan trekken is dat Dr. Malcolm gelijk heeft: laat die domme beesten maar sterven.

Een nieuw wapen!

Herinner jij je de Indominous Rex nog? Geneticus Dr. Henry Wu (B. D. Wong) heeft nu een kleinere maar dodelijkere hybride dinosaurus gebouwd. Wu noemt dit prototype: Indoraptor, het perfecte moordwapen! In tegenstelling tot zijn voorganger is de Indoraptor op genetisch niveau geprogrammeerd voor de oorlog. Hoe werkt dit biologisch wapen? Je richt met een speciaal ontworpen geweer op je vijand en drukt op een knop, waarop het dier aanvalt. ‘Als jij je vijand toch al in het vizier hebt, zou het niet veel efficiënter zijn om hem met een kogel uit te schakelen?’ zou je denken… Maar ach, de Indoraptor is tenslotte maar een prototype. Wellicht kan Wu de technische aspecten nog verfijnen als hij weer besluit een paar miljoen dollar te besteden aan een dinosaurus kloon.

Ik moet toegeven dat ondanks mijn eerdere kritiek het moment dat de Indoraptor op rooftocht gaat het beste gedeelte van de hele film is. Gedurende 15 minuten volgen we slechts een paar personages (dus even geen hysterische nerds, JOEPIE!). Wat volgt is een redelijk amusant kat- en muisspel tussen onze helden en de Indoraptor. Het speelt zich allemaal af in één villa, waardoor de personages slim gebruik kunnen maken van de omgeving: ze rennen over daken en verstoppen zich in kleine ruimtes. Dit gedeelte van Jurassic World: Fallen Kingdom deed mij denken aan klassieke horrorfilms als Alien (1979) of… jawel… Jurassic Park! Je moet geen actie verwachten op hetzelfde niveau als de keukenscène van de originele film (hoewel je een aantal duidelijke knipogen daarnaar ziet). Maar nadat de vorige film eindigde in een bombastisch superheldengevecht tussen dino’s is het toch verfrissend om een climax te zien die een stap terug doet en gewoon wegkijkt als een lekkere horrorfilm. En hoe belachelijk dat idee ook is dat je een dino kunt aansturen met een geweer; de mensen vinden uiteindelijk een manier om dat wapen tegen de Indoraptor te gebruiken. Dit leidt tot een veel bevredigendere conclusie dan wat we kregen bij het gevecht tegen de Indominous Rex (quote: “We need more teeth!”).

Wat deze achtervolging des te spannender maakt is dat de dinosaurussen er nu veel overtuigender uitzien dan in de vorige film. In Jurassic World was ik me er altijd van bewust dat Chris Pratt tegenover een green screen stond te acteren als hij een dino te lijf ging. De Indoraptor is daadwerkelijk een hybride tussen digitale effecten en heel realistisch ogende poppen. De actiescènes werken gewoon veel beter als je duidelijk kunt zien dat de mensen met fysieke dino’s acteren.

Fallen franchise

De woede die ik voelde bij het uitzitten van Jurassic World is bij Jurassic World: Fallen Kingdom niet zo sterk. Dat neemt niet weg dat dit vijfde deel in de Jurassic filmreeks tegelijk ook het vierde deel is dat nooit uit de schaduw van het origineel zal ontsnappen. Elke sequel volgt weliswaar de formule die de eerste film heeft neergezet, maar nooit nemen de filmmakers de tijd om na te denken over wat het origineel zo goed maakte. Het is sowieso lastig om de magie van die film te recreëren, aangezien we al teveel dinosauriërs hebben gezien om nog verrast te worden. Daarom vraag ik me inmiddels af of Jurassic Park überhaupt wel franchise materiaal is. Het is op zich geen ramp dat de enige échte Jurassic Park voor altijd een unieke film zal blijven. Maar als je dan toch een sequel maakt kun je op z’n minst een boeiend verhaal daarbij bedenken. Dat is niet mogelijk met dino’s die zich als eendimensionale monsters gedragen, zakenmannen met dollartekens in hun ogen en hun militaire handlangers die met stroomstootwapens zwaaien. Deze personages waren in de jaren 90 al achterhaald!

Op dit punt geef ik de filmmakers al lang niet meer de schuld van de lage kwaliteit van deze filmreeks. Natuurlijk zal Hollywood deze franchise als geldkoe blijven behandelen, zolang wij maar blijven kijken! Een oude Jurassic Park fan als ik is eigenlijk niet anders dan de mensen die het eiland Nublar keer op keer blijven bezoeken. Elke trip valt weer zwaar tegen, en voelt aan alsof ik een ledenmaat ben kwijtgeraakt. En toch is er steeds weer iets wat mij terug blijft roepen.

Eerlijk is eerlijk: de special effects in Jurassic World: Fallen Kingdom zijn best gaaf; het was alleen een verspilling om ze te gebruiken voor deze film. Maar misschien zijn er filmmakers die deze animatronics beter kunnen benutten. Ik zeg: BBC: waarom huren jullie niet het special effects team van Fallen Kingdom in? Misschien kunnen jullie eindelijk een waardig vervolg maken op Walking with Dinosaurs!

★1/2☆☆☆

Sandro Algra