Recensie | John Wick (Sandro Algra)

‘Niet weer zo’n film!?’ was mijn gedachte gedurende de eerste tien minuten van John Wick. Binnen twee maanden heb ik al drie keer een film gezien die precies dezelfde formule volgt: A) een getrainde huurmoordenaar ontmoet de vrouw van zijn dromen en besluit zijn carrière te beëindigen, B) na samen een rustig leventje te hebben opgebouwd komt de dame in kwestie te overlijden, C) door een ongelukkig incident komt de hoofdpersoon weer in aanraking met de georganiseerde misdaad, D) de moordenaar in hem ontwaakt weer en wat volgt is een bloedige oorlog tussen hem en zijn oude vijanden. In The Equalizer wist Denzel Washington een complete tak van de Russische maffia probleemloos uit de weg te ruimen. Jason Patric en Bruce Willis vochten onderling hun ruzie uit in The Prince. In de bioscoop draait nu al de trailer van Taken 3, waarbij Liam Neeson de dood van zijn vrouw probeert te wreken. Het verbaast me dat er niet al jaren geleden een naam voor deze categorie actiefilms is bedacht, maar laten we het voor het gemak over ‘weduwnaar-vendettafilms’ hebben. Na het zien van de matige The Equalizer en de volstrekt waardeloze The Prince was het redelijk vanzelfsprekend dat ik John Wick bij voorbaat al niet serieus nam. Dit is precies de houding die je nodig hebt om alsnog van deze film te kunnen genieten. Lees hieronder de recensie van de film John Wick.

Titel: John Wick
Regisseur: Chad Stahelski, David Leitch
Scenario: Derek Kolstad
Cast: Keanu Reeves, Michael Nyqvist, Alfie Allen, Willem Dafoe, Adrianne Palicki, Bridget Moynahan
Speelduur: 101 minuten
Genre: Actie, Misdaad
Release: vanaf 20 november 2014 in de bioscoop

Recensie John Wick

“Mijn oude leven is voorbij” was John Wicks (Keanu Reeves) belofte aan zijn vrouw Helen (Bridget Moynahan). Ooit was hij een van de meest gevreesde moordenaars van de onderwereld, nu wil hij niets liever dan een lang en gelukkig leventje met zijn zielsverwant. Helaas mocht dat niet zo zijn, na een jarenlange strijd tegen kanker kwam zij te overlijden. Het enige waar John nu nog om lijkt te geven is zijn ‘69 Mustang. Op de avond na haar begrafenis ontvangt hij echter een laatste cadeau van Helen: een schattige kleine puppy die de naam Daisy draagt.

Nu heeft John een maatje, zodat hij de komende jaren niet in eenzaamheid hoeft te rouwen. Helaas mag dat ook niet zo zijn. Tijdens een dagtripje wordt hij lastig gevallen door het brutale rijkeluiskind Iosef Tarasov (Alfie Allen) die bij hem aandringt om zijn auto te verkopen. Als John weigert wordt hij thuis aangevallen, zijn auto wordt gestolen en zijn arme hond wordt doodgeslagen. “Jij verwende idioot!” roept maffiabaas Viggo Tarasov (Michael Nyqvist) tegen zijn zoon: “Dat was John ‘The Boogeyman’ Wick!”. Uit wanhoop belt Viggo zijn oude vertrouweling op om de ruzie bij te leggen, maar het is al te laat: de moordenaar in John is ontwaakt en Iosef zal hoe dan ook boeten voor zijn daden.

Recensie | John Wick (Sandro Algra) 1

De wereld op z’n kop

“Goedenavond John, ik kreeg net een melding van geluidsoverlast… oh, ik zie dat je weer aan het werk bent” zegt de vriendelijke wijkagent die polshoogte komt nemen, na een tip over een schietpartij in Johns huis. Dus deze agent weet van Johns verleden af? Hoe kan hij zomaar wegkomen met al die moorden? Deze scène lijkt volledig uit de lucht te komen vallen, maar al gauw worden dit soort surrealistische momenten de norm. John bezoekt verschillende openbare ruimtes waaronder een nachtclub, een hotel en een kerk. Hij blijkt een beroemde man te zijn, overal ontmoet hij oude vrienden en vijanden. Zelfs een onschuldig ogende priester loopt er gewapend bij. Daarom hoeft John geen geheim te maken van zijn identiteit als The Boogeyman. Het doet allemaal een beetje denken aan een sketch van Monty Python’s Flying Circus over een omgekeerde maatschappij waarin iedereen verkleed is als Superman. Deze mensen staan versteld wanneer plotseling een mysterieuze held in burgerkleding opduikt om fietsen te repareren. Zo zou het ook bijna een verassing zijn om een ordinaire burger in Johns wereld tegen het lijf te lopen. Het is best een groot toeval dat juist de roekeloze zoon van de machtigste man in de stad nog nooit van John Wick heeft gehoord.

Recensie | John Wick (Sandro Algra) 2

Voordat John Iosef kan bereiken moet hij eerst langs een hele reeks lijfwachten zien te komen. Nog moeilijker krijgt hij het als hij zelf wordt opgejaagd door zijn oude collega’s Ms. Perkins (Adrianne Palicki) en Marcus (Willem Dafoe). Zonder deze twee mensen had de film al snel saai kunnen worden. Bijna alle vijanden van John vormen amper een uitdading, dus was het ook noodzakelijk om hem tegenstanders te geven die net zo dodelijk zijn als hij. Wat ik helaas wel miste was een acteur die een echte ‘killer performance’ wist neer te zetten. Het acteerwerk is over het algemeen net te serieus, terwijl dit juist zo’n absurde film is waarin de acteurs lekker uit hun dak kunnen gaan. Vooral het personage van Willem Dafoe blijft behoorlijk onbenut. De laatste jaren lijkt de man niet weg te slaan van het witte doek, maar hij heeft ook de gewoonte gekregen om rollen te spelen die veel te klein zijn om een diepe indruk achter te laten. Keanu Reeves is zoals gebruikelijk weer gortdroog in zijn vertolking van het hoofdpersonage. Hoewel dat soms stoort weet hij deze handicap ook regelmatig in zijn voordeel te gebruiken. Het is lachwekkend om hem bloedend een chic hotel in te zien wankelen, om vervolgens met een strak gezicht de sleutels te vragen.

Recensie | John Wick (Sandro Algra) Ebola

Wow, dat escaleerde snel…

Hoeveel zou jij er voor over hebben om de dood van een onschuldige en onvervangbare hond te wreken? Vanaf het begin bevindt John zich al in een sterke onderhandelingspositie omdat zijn oude baas er duidelijk op uit is om een groot conflict te vermijden. John kan makkelijk zijn auto terugkrijgen, plus een nieuwe hond. Daar neemt hij echter geen genoegen mee (toegegeven, het was wel een erg korte film geworden als hij op het aanbod was ingegaan, maar toch). Het feit dat hij bereid is om de maffia de oorlog te verklaren voor een hond is al hilarisch op zich. De allerlaatste scène maakt deze grap helemaal compleet.

Niet alleen de droge humor is een reden om John Wick te zien: tot mijn verbazing bevatte deze film ook redelijk hevige emotionele scenes. Een van de problemen met veel van dergelijke actiefilms is dat ze de held vaak veel te sterk maken, waardoor je nooit zult twijfelen aan een goede afloop voor hem. Dit gaat altijd ten koste van de spanning tijdens de actiescènes. John bevindt zich echter regelmatig in kwetsbare situaties. Ik geloofde hem daarom als hij pijn leidde (ondanks Keanu’s gelaten acteerwerk). Ook qua structuur steekt John Wick veel beter in elkaar dan de andere weduwnaar-vendettafilms®™ van dit jaar. Dat is met name de verdienste van het strakke tempo. Het plot van dit type film is dan wel volledig uitgemolken, maar een intelligent verhaal is ook niet wat je hierin moet zoeken. Als jij vond dat The Equalizer een spanningsboog miste dan is dit de film die je moet zien.

★★★★☆

Sandro Algra