Recensie | The Huntsman: Winter’s War (Erik Jansen)

In 2012 kwam Universal Pictures met de live action versie van Snow White and the Huntsman. Kirsten Stewart speelde toen Sneeuwwitje, Chris Hemsworth was jager Eric en Charlize Theron zagen we als de ijdele boze heks Ravenna. Afgelopen week is er een sequel uitgekomen: The Snow White Chronicles – The Huntsman: Winter’s War. Stewart maakt in dit deel plaats voor Emily Blunt als ijskoningin Freya en Jessica Chastain als Sara. Hemsworth en Theron zijn weer van de partij en Nick Frost is terug als dwerg samen met drie nieuwe dwergen. Lees hier de recensie van The Huntsman: Winter’s War door Erik Jansen.

Titel: The Huntsman: Winter’s War
Regisseur: Cedric Nicolas-Troyan
Scenario: Craig Mazin, Evan Spiliotopoulos, Evan Daugherty
Cast: Chris Hemsworth, Charlize Theron,Nick Frost, Sam Claflin, Emily Blunt, Rob Brydon, Jessica Chastain
Genre: Actie/avontuur
Speelduur:  114 minuten
Release: Vanaf 7 april in de bioscoop

De proloog van de film speelt zich af voor de gebeurtenissen van de eerste film. Freya is het zusje van Ravenna, die na het verlies van haar pasgeboren dochter veranderd in de kwade ijskoningin. Door haar verlies besluit ze alle kinderen in veroverde dorpen te adopteren en te trainen voor haar leger, the Huntsmen. De kinderen heeft ze naar haar mening verlost van de pijn van liefde voor ouders en anderen. We ontmoeten hier jonge versies van Eric en Sara die op elkaar verliefd worden. Dit ziet Freya als hoogverraad. Liefde heeft ze namelijk verboden. Het vervolg van het verhaal speelt zich af enkele jaren na de eerste film.

Met Snow White and the Huntsman heeft Universal in 2012 op tijd een sprookjesfilm kunnen maken voordat Disney dat deed met haar versie van Sneeuwwitje. Inmiddels heeft Disney van enkele animatiefilms al live action versies gemaakt en zijn er een aantal in de toekomst gepland. Eén daarvan is The Jungle Book die later deze week uitkomt. Logisch dat Universal op het succes van Disney meelift. Is The Huntsman: Winter’s War echter een sequel waar we op zaten te wachten?

Als je de eerste film zwak vond, zal dit deel je zeker niet warm maken. Het verhaal biedt helaas niet veel nieuws dan alleen wat achtergrond van het karakter van Chris Hemsworth. Als jager Eric doet hij het wederom goed genoeg. Ook wat betreft de actiescènes zien we hem zoals we gewend zijn in eerdere rollen. Het einde van het eerste deel suggereerde naar een mogelijke liefde tussen Eric en Snow White, maar daar wordt in dit deel niet op doorgepakt. Persoonlijk vond ik dit jammer, maar dit had wellicht kunnen lijden tot een driehoeksverhouding met het karakter van Jessica Chastain. Laten we eerlijk wezen: Na Twilight, The Hunger Games en andere young adult films zitten we daar niet echt op te wachten.

Jessica Chastain zien we in de rol van jageres Sara. We leren dat zij de vrouw is waar Eric in het eerste deel om rouwt. De rol biedt Chastain niet enorm veel uitdaging. Het Schotse accent dat ze gebruikt valt direct op en doet haar acteerkwaliteiten niet veel ten goede. Naar mijn mening belemmerde dit de intonatie van haar teksten en leed dit enorm af. Wat betreft actie is haar rol gelijk aan die van Hemsworth en speelt zij een sterke vrouw die fysiek goed van zichzelf kan afbijten. De romance tussen de twee is echter niet sterker neergezet als die kon bloeien tussen Eric en Snow White in 2012.

Alhoewel Charlize Theron terugkeert als heks Ravenna, is Emily Blunt dit keer als ijskoningin Freya de slechterik van het verhaal. De rol die ze hier heeft gekregen, doet helaas onder van die Charlize in het eerste deel. Je zou zeggen dat er veel plezier in de rol van een ijskoningin zou moeten zitten, zeker omdat we dit wel bij Disney’s Frozen hebben gezien. Zoals ik al laat blijken, was dit in The Huntsman niet het geval. Persoonlijk is Emily Blunt één van mijn favoriete actrices met Sicario, Edge of Tomorrow en Looper onder haar naam. De rol van Freya stelde mij teleur, maar dat was zeker niet aan haar kwaliteiten te wijten. Nick Frost keert als enige dwerg weer terug, vergezeld door drie nieuwe dwergen die gezamenlijk de nodige komedie verschaffen.

De regie is dit keer in de handen van Cedric Nicolas-Troyan, die hiermee zijn regiedebuut heeft. Nicolas-Tryoan was eerder visueel regisseur in het eerste deel en Maleficent. Zou mijn negatieve ervaring met The Huntsman liggen aan de onervarenheid van de regisseur? Visueel gezien was de kwaliteit namelijk niet consistent. Het is normaal dat de CGI door meerdere bedrijven wordt uitgevoerd, maar dat was in dit geval behoorlijk zichtbaar. We zien uitstekende visualisaties als het gaat om goblins fantasiefiguren en dwergen, die eigenlijk in het echt helemaal niet zo klein zijn. Aan de andere kant zien we landschappen en kastelen die niet zo best uit de verf komen.

Het verhaal zelf is ontzettend voorspelbaar. Deels komt dit door de trailers. Weliswaar verklappen deze niet de hele film, maar bepaalde situaties zie je hierdoor wel mijlenver aankomen. Als MacGuffin is het de spiegel uit de eerste film, die snel gevonden moet worden voordat zeker kwaad terugkeert. Ook dit zorgt voor de voorspelbaarheid van het verhaal. The Huntsman: Winter’s War blijkt uiteindelijk een sequel te zijn die onnodig aanvoelt. Meeliftend op het succes van Disney probeert de film wat geld in het laatje te brengen, maar zal aankomende week vertrapt worden door The Jungle Book. Voor wie de eerste film wel interessant vond, is deze film wellicht een leuke bijkomstigheid. Meer spanning en sensatie zal Winter’s War je echter niet brengen. Het zal waarschijnlijk niet lang duren voordat ik deze film vergeten ben.

Erik Jansen