Recensie | Her (Immy Verdonschot)

Spike Jonze is met name bekend van videoclips, documentaires en korte films. Je zou bijna vergeten dat hij verschillende grote films op zijn naam heeft staan, zoals Being John Malkovich en Where the Wild Things Are. Hoewel hij bij laatstgenoemde nog samen met Dave Eggers voor het scenario verantwoordelijk was, is Her zijn eerste lange speelfilm waar hij dit solo deed. Met zijn distinctieve stijl en inzicht, als ook zijn innovatieve blik, laat hij ons met zijn nieuwste film versteld staan.

Titel: Her
Regisseur: Spike Jonze
Scenario: Spike Jonze
Cast: Joaquin Phoenix, Scarlett Johansson, Amy Adams, Rooney Mara, Kristin Wiig, Olivia Wilde
Speelduur: 120 minuten
Genre: Komedie, Romantiek
Release: vanaf 27 februari 2014 in de bioscoop

Theodore Twombly is een complex, gevoelig man en gebruikt dit bij zijn baan als brievenschrijver: In opdracht van andere mensen schrijft hij persoonlijke en liefdevolle brieven, terwijl hij zelf nog met een gebroken hart zit van zijn eigen stukgelopen relatie. Het lichtpuntje in zijn leven? Een nieuw (ver geavanceerd) computersysteem, wat een geheel eigen identiteit vormt op basis van de voorkeuren van de gebruiker. Zo ontmoet hij Samantha, de vrouwelijke stem met een verrassend menselijk gevoel voor humor en empathie. Ze groeien steeds dichter na elkaar toe, maar het is de vraag hoe ver dit kan gaan in de digitale wereld.

Een fictief persoon

Het verhaal speelt zich in de nabije toekomst af waar een klein oordopje meteen een connectie kan maken met je computer en zo e-mails kan voorlezen als ook voicemails afspeelt. Dan is daar Samantha, de nieuwste OS: Een operating systeem, net zoals Windows, maar dan met een persoonlijke intuïtieve touch. Zij doet niet alleen wat opgedragen wordt, maar stelt haar eigen vragen, luistert en heeft gesprekken met Twombly. Het bijzondere aan dit besturingssysteem is dat het ontzettend overtuigend is. Ook al is Johansson zelf niet te zien in de film, ze laat je geloven dat het niet slechts om een systeem gaat, maar om een ‘onzichtbaar’ persoon.

Heerlijk contrast

In dit verhaal zitten we in de nabije toekomst niet in vliegende auto’s en kleden we ons niet in futuristische kleding. Er is een heerlijk contrast tussen de meest geavanceerde technieken (waar je meteen naar uitkijkt) en de ‘simpele’ kleding. Zo draagt iedereen redelijk aardse kleuren en ‘hedendaagse’ overhemden met pantalons. Hierdoor wordt deze toekomstvisie direct naar het heden getrokken en komt alles nog realistischer over. Het ziet er allemaal prachtig uit en maakt het verhaal erg geloofwaardig. Daarnaast kun je een contrast zien bij het moderne liefdesverhaal waar je het contact met de mensen en de verwondering voor de wereld lijkt kwijt te raken. Wanneer we zoveel technieken hebben die alles voor ons lijken te doen, komt er vervolgens een techniek die ons meer verbaasd en verwonderd. Het opent onze ogen en laat zien hoeveel moois er in de wereld is.

Am I a freak?

Terwijl de één Twombly aankijkt als een freak wanneer hij bekent een relatie te hebben met zijn OS, vinden anderen het heel normaal. En waarom zou het ook niet mogelijk zijn? Wanneer iemand interesse en empathie in je toont, luistert, uren met je kan praten, warm is en emoties blootlegt, wat zou dan het verschil zijn met een mens? Hoe onconventioneel de relatie ook mag zijn, het draait in de basis nog altijd over liefde en gevoelens. Terwijl verschillende mensen Twombly een freak noemen, waardoor hij zelf ook begint te twijfelen, gaan de meeste in zijn directe omgeving ermee om alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Doordat Jonze twee kanten laat zien van het verhaal, als ook de twijfels van het personage, kun je je nog beter inleven in de wereld van Twombly. Aan het begin van de film zul je dan ook misschien je vraagtekens zetten bij het ‘soort’ relatie dat je te zien krijgt. Dit verdwijnt echter al snel. De ware aard van het verhaal is een prachtig liefdesverhaal.

Zien doet geloven?

Joaquin Phoenix doet het briljant als Twombly. Er is een mooie balans tussen zijn droevigheid en speelsheid, welke voortkomen uit zijn eigen onzekerheden en verleden. Een teruggetrokken man die niet veel sociale contacten heeft buiten zijn buren om (een heerlijke rol van Amy Adams) en zich eindelijk weer leert durven blootgeven. Scarlett Johansson is werkelijk formidabel in haar dynamiek met Phoenix. Hoewel ze op de set soms wel, maar vaak ook niet samen waren tijdens de opnames, komt hun chemie zo goed over dat hun relatie de normaalste zaak van de wereld lijkt. Ook al is Johansson geen moment daadwerkelijk in beeld te zien, haar optreden laat je geen moment los. Haar vragen, onschuldigheid, beleving en openheid slepen je mee. Het is een personage dat je inspireert en met een andere blik naar de wereld laat kijken. Juist omdat Johansson zelf niet te zien is, is het bewonderenswaardig hoe fascinerend haar personage is. Samantha is niet alleen een computersysteem, maar heeft vele karaktereigenschappen die Johansson allemaal via haar stem, intonatie en emotie weet te uiten. Zo wordt je meteen meegenomen in haar droevigheid, bezorgdheid en verliefdheid wanneer deze naar voren komen.

Jonze & Hoytema

Niet alleen de talenten van Phoenix en Johansson zorgen ervoor dat de film je geen moment los laat, maar dit is voor een groot deel ook te danken aan de Zweeds-Nederlandse Director of Photography Hoyte van Hoytema. Voor zijn andere drie lange speelfilms werkte Jonze iedere keer met Lance Acord. Nu moest Hoytema Acord zijn schoenen vullen, wat hij geweldig heeft gedaan. Met zijn prachtige camerawerk en belichting verloopt het verhaal naadloos. De combinatie van de hoeveelheid licht, glas en openheid past perfect bij de notie van iemand die voor het eerst de wereld aanschouwt. Zijn subtiele camerawerk past uitstekend bij het verhaal dat verteld moet worden. Her is intiem, zacht, zielvol en sereen… Dat is precies wat je op het scherm ziet, maar zeker ook het gevoel dat je tijdens het kijken zult ervaren.

Her is een film als geen andere. Het verhaal voert je mee naar de meest moderne snufjes terwijl er qua omgeving niet al te veel verandert of het extreem futuristisch overkomt. Dit contrast maakt het heerlijk om je te kunnen inleven. De oprechte emoties en overtuigende personages weten je vast te grijpen en laten je zelfs na het einde van de film niet meteen los. Je kunt niet anders dan door hen te worden meegenomen, ontroerd te raken door het verhaal en de liefde en intimiteit te ervaren. Met een uniek verhaal, geweldige acteurs en prachtige vertelwijze heeft Jonze een ware parel voor ons gecreëerd.

Xoxo,

Immy.