Recensie | Ghost Stories (Raymond Doetjes)

Andy Nyman en Jeremy Dyson maakte een kleine 10 jaar geleden furore met het toneelspektakel Ghost Stories. Het toneelstuk deed iets unieks en dat was het publiek onderdompelen in drie horror spookverhalen met jump scares die de gehele zaal deed opschrikken en vele (inclusief mijzelf) deed gillen. Kan de gelijknamige speelfilm van dit Britse tweetal dit ook doen?

Titel: Ghost Stories
Regisseur: Andy Nyman, Jeremy Dyson
Scenario: Andy Nyman, Jeremy Dyson
Cast: Andy Nyman, Martin Freeman, Paul Whitehouse, Alex Lawther
Speelduur: 98 minuten
Genre: Drama / Horror
Release: 20 april 2018

Professor Philip Goodman (Andy Nyman) is een sceptische psycholoog. Hij heeft een zeer ondergewaardeerd tv-programma waar hij ‘paranormale’ zaken debunked. Op een dag wordt hij uitgedaagd om 3 unieke gevallen te onderzoeken.

Verhaal 1, gaat over de nachtwaker Tony Matthews (Paul Whitehouse), die een diepe spijt meedraagt door het verlaten van zijn zieke dochter. Op een avond wordt hij geconfronteerd met een geestverschijning van een meisje. Philip wuift de echtheid van dit verhaal weg op basis van Tony zijn schuldgevoel en gebrek aan bewijs. Het feit dat Tony na die ervaring plotseling het bezoek aan zijn doodzieke dochter heeft hervat en haar hart een keer oversloeg bij het horen van zijn stem, negeert hij.

Verhaal 2, de 17 jaar oude Simon Rifkind (Alex Lawther) groeit op in een heel ongezonde huiselijke sfeer. Men zou kunnen stellen dat de passief agressieve manier hoe de ouders van Simon hem behandelen, onder geestelijke marteling vallen. Wanneer Simon zakt voor zijn rijbewijs is hij bang voor de reactie van zijn vader. Als resultaat liegt Simon dat hij geslaagd is. Hij neemt de auto van zijn ouders mee naar een feestje en op de terugweg door het bos rijdt hij iets aan. Hij vlucht van de plaats van de aanrijding, maar de auto stopt ermee. Op dat moment wordt Simon geterroriseerd in het bos. Ook dit is een zaak die Philip kan ontmaskeren. Een jonge psychisch geterroriseerde knul, die net onderdeel is geweest van een doorrijden na aanrijding ziet al snel dingen die er niet zijn.

Verhaal 3, Mike Priddle (Martin Freeman) is een succesvolle business man, die zijn vrouw op 40 jarige leeftijd nog een kind wilt geven. Mike zelf zit er eigenlijk niet zo op te wachten. Hij wordt vanaf dat moment geterroriseerd door een Poltergeist… Een hele bijzondere Poltergeist zoals het blijkt, met een schokkend resultaat…. Dit is het moment dat Philip Goodman zijn realiteitszin zoek raakt en er een 4de spookverhaal zich voordoet.

Analyse

Wat het toneelstuk zo bijzonder maakte was het enorme spektakel. De goocheltrucs die werden ingezet als Special FX waren bijzonder om in het echt te zien. Andy Nyman is een zeer ervaren goochelaar/mentalist die onder andere de producties van Derren Brown (Engelse Mentalist) heeft meegeschreven en geregisseerd; vaak donkere performances met een luchtte komische toon. Dit is ook precies wat Ghost Stories is. Het is heel donker en gaat diep de emotie in van de mensen met de paranormale ervaringen maar er zit hier en daar een komische toon onder. Alle special effects zijn in de film dan ook gewoon ‘in camera’ gedaan. Geen VFX, gewoon make-up, en mechanische trucage.

Het mooie van de film ten opzichte van de theaterproductie is het feit dat er veel meer diepgang in de karakters zit. We zien de karakters in een gesprek met Professor Goodman en dat geeft meer inzage in hun psyche.

Martin Freeman en Alex Lawther zetten enorm krachtige personages neer. Wel zo krachtig dat (en ik vind dit vervelend om te zeggen, omdat ik Andy persoonlijk erg mag) Andy van het scherm spelen. Ik vond Andy zijn karakter in de toneelproductie veel sterker en autoritairder overkomen. Daardoor was de plottwist dan ook schokkender in het toneelstuk. In de film is zijn karakter omwille van de komische noot, een beetje knullig en onhandig.

Ghost Stories

De film voelt ook niet erg consistent. Het voelt niet alsof het één geheel is. Je zou bijna denken dat het door drie verschillende unit-regisseurs is samengesteld die ieder afzonderlijk werkten.

De locaties voelen soms gedissocieerd met de verhaallijn. Een goede productie designer en art director had hier een logischer geheel van gemaakt. De meest storende locatie is wel die van de nachtwaker. Waarover hij waakt is iets waar je geen nachtwaker zou neerzetten. Het lijkt op een bouwloods die vervallen is en daar zitten etalage poppen opgeslagen…Waarom?!, denk je als kijker dan. De treinbaan link snap ik ook niet echt, maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen want er zal zeker een diepere betekenis zijn.

De camera wordt niet consequent slim gebruikt om vanuit het perspectief van de entiteit spanning op te bouwen. Je wordt als kijker vaak niet echt in de actie gezet, hetgeen je juist in een film wel kan doen en op toneel niet. Hierdoor zijn de jump scares (en er zijn er een aantal) weinig effectief en voelt het soms onnodig goedkoop en gedisassocieerd aan.

De laatste akte die in het toneelstuk echt als een donderslag kwam en een typisch ‘what the fuck!?-moment’ gaf, zie je in de film eigenlijk al aankomen. Misschien ook wel door het feit dat ik de theaterproductie ken.

Conclusie

Wat het toneelstuk zo uniek maakte en een 1.5 uur durende spookrit door de waanzinige geesten van Dyson en Nyman is in de film toch minder sterk. Wellicht had het mooier geweest in een bioscoop; waar horror doorgaans het beste tot zijn recht komt. Want in de huis kamer viel Ghost Stories me een beetje tegen. Het is wel heel mooi dat de psychologie en de achtergrond van de karakters in de film zoveel meer tijd hebben om goed belicht te worden. Misschien is voor mij, als kenner van het toneelstuk, de verassing weg. Wat wellicht het belangrijkste element van dit verhaal is. Ik hoop dat voor mensen die het toneelstuk niet hebben gezien het een krachtige film is.

Raymond Doetjes – Subliminal Artist Productions

★★★☆☆