Recensie | Don’t Hang Up (Raymond Doetjes)

Titel: Don’t Hang Up
Regisseur: Damien Macé en Alexis Wajsbrot
Scenario: Joe Johnson
Cast: Sienna Guillory, Gregg Sulkin, Garrett Clayton, Bella Dayne, Jack Anderson
Speelduur: 83 minuten
Genre: Horror / Thriller
Release: 2016

Wie heeft als kind niet een telefoon-prank uitgehaald? Ik weet dat ik mij er schuldig aan heb gemaakt! Maar er zijn grenzen… Grenzen waar je niet overheen hoort te gaan. De personages in Don’t Hang Up zijn wel heel wreed met een telefoon-prank en iemand zint op wraak. Is Don’t Hang Up een waardige hostage horror?

De high-school seniors Sam (Gregg Sulkin), Brady (Garret Clayton) en Mosley (Jack Anderson) hebben een heel wrang morbide gevoel voor humor. Met hun telefoon-pranks jagen zij mensen echt tot wanhoop. Totdat op een dag iemand hen in het vizier neemt en het wordt het drietal vrij snel duidelijk dat zij amateurs zijn wanneer deze pranker, de ouders van Brady en de vriendin van Sam gijzelt. Hij stelt Brady en Sam voor de ultieme keuze. Nog nooit was wraak zo zoet!

Don’t Hang Up

Analyse

Don’t Hang Up is een film die probeert een beetje de 90s horror theme ala Scream te grijpen en in veel gevallen is het beter dan Scream – voor mij een enorm overgewaardeerde franchise. De film is geregisseerd door het Damien Macé en Alexis Wasjbrot twee enorme VFX guru’s. Dit is ook direct te zien aan het openings long shot waar de (virtuele) camera vanuit een busje, de voortuin van een huis overvliegt, door het sleutelgat van de voordeur naar binnenkomt, over een dressoir vliegt met foto’s en beelden en ons confronteert met de charmante Sam. Dit shot intrigeerde mij als VFX guy direct. Zo heeft dit tweetal meerdere visueel uitdagende transities.

Het verhaal, geschreven door Joe Johnson, is redelijk voorspelbaar en heeft helaas één enorm plotgat wat het einde een beetje zwakker maakt. Joe overzag het feit dat deze jongens hun telefoon-pranks op internet publiceren en miljoenen views kregen. Wanneer iemand zo enorm lijdt zal de politie weten wie de daders zijn geweest en zou de politie ze eerder confronteren dan een rancuneus slachtoffer. Dat daar gelaten, de spanning is enorm! De psychologische trukendoos die de wraakzuchtige persoon opentrekt is fantastisch en als een resultaat vloeit er veel bloed. Het is geen genuanceerde thriller/horror, het is allemaal bedoelt voor de 16-25 jarige kijker en dus is het allemaal recht voor zijn raap. Dat terwijl wat meer nuance een intrigerender verhaal had kunnen geven. De drie hoofdpersonages zijn ineens slachtoffer en je moet met ze meevoelen, dat terwijl ze eigenlijk hele wrede harteloze tieners zijn. Een leermoment dat ze echt inzien hoe dom ze waren en oprechte spijt hebben en dat deze spijt ze nu niet meer zal redden, is er niet. Persoonlijk had ik dat een mooie dimensie gevonden aan de nu wat platte karakters.

Don’t Hang Up

Het is echter een vermakelijke film. De acteerprestaties van deze relatief jonge cast zijn goed en voor een Engelse film (die zich zogenaamd afspeelt in de VS) is het qua sfeer identiek aan de Amerikaanse slashers. Het Franse regie-duo weet wel een goede atmosfeer neer te zetten en voor een eerste feature film is dit een zeer waardige film.

Alleen op het einde heb je een kleine verassing (en is m.u.v. het enorme plotgat) een mooie complete cirkel – hier geen nodeloze vervolgen zoals bij Scream of SAW. Ik denk dat het einde nog wat dramatischer en melancholischer kon dan dat het nu is, maar hier zie je aan af dat de film met name op een jongere doelgroep is gericht. Het mooie aan dit verhaal is dat de technologie die deze jeugd zo waardeert tegen de hoofdpersonen wordt gebruikt om ze te gijzelen en te terroriseren. De technologie die vriendschappen maakt, wordt nu gebruikt om vriendschappen te vernietigen. Iets wat de serie Black Mirror ook zo fascinerend maakt.

Don’t Hang Up

Conclusie

Het verhaal van Don’t Hang Up is niet bijster complex en redelijk voorspelbaar, zeker omdat een aantal horror-cliché’s niet worden geschuwd. Visueel is het zeer waardig en het acteren is voor een slasher horror zeer goed. Het is typisch een midrange horror film, zeker niet slecht maar er is ook niet echt iets bijzonders waardoor hij je bij zal blijven. Ik hoop wel dat we meer van dit regisseursduo gaan zien, want er zit een grote potentie bij deze twee heren.

Raymond Doetjes – Subliminal Artist Productions

★★★☆☆