Recensie | Death Wish (Raymond Doetjes)

Er is wederom een nieuwe film aan de Hollywood reboot lijst toegevoegd, ditmaal is het Death Wish. Het origineel uit 1974 met in de hoofdrol Charles Bronson gaat over de architect Paul Kersey, die de moordenaar van zijn vrouw en tevens verkrachter van zijn dochter op de spreekwoordelijke korrel neemt. Charles Bronson zijn personage destijds was niet iemand waar men als toeschouwer een moreel dubbel gevoel van kreeg. Dit zowel door het gebrek aan mimiek van Bronson als wel het feit dat hij een architect was.

Titel: Death Wish
Regisseur: Eli Roth
Scenario: Joe Carnahan, Brian Garfield, Wendell Mayes
Cast: Bruce Willis, Elizabeth Shue, Vincent D’Onofrio, Dean Norris, Kimberly Elise
Speelduur: 108 minuten
Genre: Actie
Release: 8 maart 2018

Het is evident dat de scenarist (Joe Carahan) dit een probleem vond van het origineel. Hij heeft daarom in deze nieuwe adaptatie van Paul Kersey (Bruce Willis) een topchirurg gemaakt; een man die dagelijks mensenlevens redt en na de aanval op zijn vrouw en dochter er een dubieuze dubbelleven op na houdt als de zogenaamde “Grim Reaper”. Deze nieuwe invalshoek waarin de zachtaardige chirurg (dat klinkt al obscuur) een wanhopige wraakzuchtige moordenaar wordt werkt helaas niet. Het wroegingsgevoel dat regisseur Eli Roth (bekend van o.a. zijn rol in Inglorious Bastards) probeert op te roepen komt dan ook niet tot zijn recht. Wellicht omdat men bij het zien van Bruce Willis de associatie met John McClain (Die Hard) legt en niet onze wijle Dr. Bob Smalhout. Een andere minder bekende hoofdrolspeler had dit dualiteitsgevoel mogelijk wel gebracht.

Om de kijker te overtuigen dat Paul Kersey echt een chirurg is en niets weet van wapens wordt enorm benadrukt wanneer Kersey bij zijn eerste actie zichzelf bezeert aan zijn wapen – hetgeen met een Glock op deze manier nagenoeg onmogelijk is; of men zou de hele duim vernielen. Dat zou echter de carrier van Dr. Paul Kersey stopzetten en belangrijker nog, dan zou de klopjacht door de rechercheurs, gespeeld door Dean Norris (Under The Dome) en Kimberly Elise (Almost Christmas), op Paul Kersey niet spannend maken – een schram op een hand is immers makkelijker te verbergen dan een verbrijzelde- of afgerukte duim. Helaas is er bij het onderzoek naar de “Grim Reaper” nauwelijks het gevoel van urgentie en dreiging aan het adres van Paul Kersey. Dat is jammer want dit is nu net waar deze film wellicht zijn doel had kunnen behalen. Het origineel was dan ook geen morele kopbreker noch een spannende thriller. Deze film biedt dus net even meer dan het origineel! Alhoewel er de potentie was om nog veel meer te zijn.

Als kijker stoorde ik mij meer aan slechte consistentie en vreemde artistieke keuzes dan aan het gebrek van emotionele diepgang en spanning. Er is bijvoorbeeld een scene waarin Bruce Willis iemand net heeft verwond en dit slachtoffer is door zijn laatste kogel heen. De slede van zijn wapen staat dan netjes naar achter. Wanneer Bruce Willis uit zijn schuilplaats komt om het slachtoffer het genadeschot te geven, probeert het slachtoffer onverhoopt nog een schot te lossen. In het volgende shot is de slede dicht; wat men zou verwachten om een patroon in de kamer te duwen. Echter wanneer Bruce bij hem is, staat de slede van het wapen weer naar achter; ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat men nog onverhoopt de slede naar achter trekt op zo een moment.

Even eens artistieke keuzes als een enorme bloedvlek van een klein dartpijltje en het feit dat zijn dochter naar enkele weken in coma te hebben gelegen niet eens moeite heeft met spreken vind ik slordig regisseer werk. Er zijn shots waar Bruce in de close-up zijn hand op de schouder van zijn dochter heeft en in het master shot heeft hij zijn hand naast zich hangen – en dat is slordig regie en acteerwerk. Helaas ziet men dit steeds meer tegenwoordig. Er zitten echter ook pareltjes van scenes in de film, zoals een misdadiger die met alle medische kennis van Paul Kersey strategisch gemarteld wordt om de rest van zijn ganstervriendjes te verraden om vervolgens zeer grafisch aan zijn einde te komen!

Ondanks de tekortkomingen in de uitwerking van personages en scenario is er wel moeite gestoken om gelaagdheid in het personage van Paul Kersey te brengen. Nog belangrijker is dat er aan de kijker wordt gevraagd stil te staan bij het dilemma van het recht in eigen hand nemen. Het is een vermakelijke wegkijker en zeker het kijken waard wanneer deze op NetFlix is. De score van 17% op Rotten Tomatoes is mijns inziens wel heel erg meedogenloos. Persoonlijk ben ik iets enthousiaster, maar een tweede deel zie ik er toch niet van komen.

Raymond Doetjes, Subliminal Artist Productions

★★★☆☆