Recensie | Dallas Buyers Club (Merijn Wierenga)

In 1950 werd Ron Woodroof geboren. In 1986 krijgt hij in het ziekenhuis te horen dat hij hiv-positief is en niet lang meer te leven heeft. Woodroof legde zich er niet bij neer en deed onderzoek naar de ziekte waar toen nog weinig over bekend was. Hij ging op zoek naar alternatieve medicijnen en zette een handel op: de Dallas Buyers Club. Nu, 37 jaar na de diagnose, is er een film die het verhaal van deze bijzondere man vertelt.

Titel: Dallas Buyers Club
Regisseur: Jean-Marc Vallée
Cast: Matthew McConaughey, Jennifer Garner, Jared Leto, e.a.
Scenario: Craig Borten & Melisa Wallack
Speelduur: 117 min
Genre: Drama
Release: vanaf 23 januari in de bioscoop

Het verhaal begint vlak voordat Ron Woodroof de diagnose krijgt te horen. Woodroof werkt als electriciën en in zijn vrije tijd houdt hij zich bezig met rodeo, drank, drugs en vrouwen. Tijdens zijn werk raakt hij gewond en komt in het ziekenhuis terecht. Daar blijkt uit een bloedonderzoek dat hij hiv-positief is en nog 30 dagen te leven heeft. Woodroof legt zich er echter niet bij neer en weet op een illegale manier aan medicijnen te komen die nog niet zijn goedgekeurd. Met behulp van de travestiet Rayon (Jared Leto) en een dokter Eve Saks (Jennifer Garner) zet hij zijn handel in medicijnen op.

Naast de strijd tegen aids is de film ook een strijd tegen medicijnfabrikanten en de Amerikaanse keuringsdienst FDA. Woodroof, Rayon en andere aidspatiënten zien medicijnen die nog niet zijn goedgekeurd door de keuringsdienst als laatste redmiddel. Alleen via Woodroof kunnen ze deze medicijnen krijgen. Grote bedrijven met financiële belangen staan lijnrecht tegenover aids-patiënten, die er alles aan doen om hun leven te verlengen. De film legt goed bloot hoe het grote geld en overheidsregels de aidspatiënten belemmeren om zelf te beslissen over hun leven.

dallas_buyers_club_60082352_st_8_s-high

Deze strijd wordt aangevoerd door Woodroof. Vallée kiest ervoor om van deze film een karakterstudie te maken van Woodroof en dat pakt heel goed uit. Er zijn weinig zijwegen en daardoor is er veel ruimte om het rechtlijnige verhaal diepte te geven. We leren Woodroof goed kennen, die al zijn vrienden kwijtraakt en daardoor weinig mensen om zich heen heeft. Toch lijkt Woodroof het aardig goed voor elkaar te hebben en wordt de eenzaamheid naar de achtergrond gedrukt. Ondanks dat Woodroof een man is die liever in het harnas sterft dan in het ziekenhuis, wordt zijn leven nog aardig rooskleurig weergegeven. Dat alles voor hem toch aardig op rolletjes loopt, is moeilijk te geloven. Een van de weinige minpunten die te benoemen zijn in deze film.

Matthew McConaughey krijgt van regisseur Jean-Marc Vallée alle ruimte om zich te profileren en van Woodroof een intrigerend personage te maken. Dat werkt goed voor de acteur, want Woodroof wordt geweldig gespeeld door McConaughey, die voor deze rol terecht een Golden Globe kreeg. McConaughey kan zowel de harde, asociale kant van Woodroof goed vertolken, maar ook de zachtere kant die aidspatiënten wil helpen. Ook Jared Leto kreeg een Golden Globe voor zijn vertolking van de travestiet Rayon. Overtuigend, maar wel tegen het karikaturale aan. Beide acteurs zijn voor deze rollen flink afgevallen en zien er ook echt graatmager uit.

Jammer is dat de paar kleine zijwegen in het verhaal die er zijn niet nodig waren geweest. De rol van Jennifer Garner als dokter Eve Saks en de romance die daar bij hoort, is eigenlijk overbodig en leidt af van het verhaal van Woodroof. De strijd die Woodroof voert, is interessanter dan een onuitgewerkt verhaal over de strijd tussen het personeel in een ziekenhuis. Dat is jammer, omdat het verhaal van Woodroof mooi en betrokken wordt verteld en in beeld gebracht. Een klein smetje op een verder mooie film.

Merijn Wierenga