Recensie | Byzantium (Immy Verdonschot)

Vampieren. We kunnen er geen genoeg van krijgen. Of het nu in Dracula, Nosferatu, Blade Runner, Underworld of Twilight is. Jong blijven, onsterfelijk zijn, er goed uitzien en moeten leven van het bloed van anderen: Wie wil dat nou niet?! Byzantium geeft er een bijzondere draai aan.

Regisseur: Neil Jordan
Hoofdrollen: Gemma Arterton, Saoirse Ronan, Caleb Landry Jones, Sam Riley, Jonny Lee Miller
Genre: Drama/Fantasy/Thriller
Scenario: Moira Buffini
Speelduur: 118 min
Releasedatum: 11 juli 2013

Neil Jordan regisseerde eerder Interview with the Vampire en heeft de reis terug naar het vampiergenre gemaakt. Waar het verhaal in zijn eerste vampierfilm nog om twee mannelijke vampiers draait, spelen hier vrouwen de hoofdrol. Vertolkt door de prachtige Gemma Arterton en Saoirse Ronan. Want vampiers zijn nu eenmaal verleidelijk. Toch hebben ze in Jordan’s visie een benadeelde positie in deze wereld van duisternis…

Op de vlucht voor je verleden

Clara (Arterton) en Eleanor (Ronan) zijn twee mysterieuze vrouwen die heil zoeken in een verlaten dorpje aan de zee. Daar maakt Clara kennis met Noel, de eigenaar van een verpauperd hotel. Om geld te verdienen helpt zij hem nieuw leven in het zogehete ‘Byzantium’ te brengen: Door er een bordeel van te maken. Eleanor wil hier liever niets mee te maken hebben en ergert zich aan haar moeder. Gelukkig vindt ze Frank, een jongen van school waar ze al snel vriendschap mee sluit. Maar die vriendschap groeit en ze vertelt hem haar grote geheim: Haar moeder en zij zijn al ruim 200 jaar oud en overleven op mensenbloed. Deze eerlijkheid blijkt verstrekkende gevolgen te hebben, want hun verleden lijkt hen ineens in te halen.

De (nieuwe) mythe

Byzantium geeft een interessante draai aan het oorsprongsverhaal van vampiers. Want niet alleen kunnen vampiers gewoon in het zonlicht lopen, ook ontbreken de lange snijtanden. Hun dieet is wel hetzelfde gebleven. Maar in plaats van mensen te bijten om van hun levensbloed te genieten, groeit hun duimnagel waarmee ze een gaatje in hen prikken. Na de vele mogelijkheden die al zijn geprobeerd rond de vampiermythe – zoals opgaan in vlammen door zonlicht of als diamanten te glinsteren – pakt Jordan het interessant aan. Het origineverhaal is briljant gevonden en komt zelfs realistisch over. Niet alleen ziet het er stilistisch prachtig uit – tot bloedwatervallen aan toe – maar om een geheel nieuw achtergrondverhaal te bedenken, waardoor vampiers weer worden verheven tot een bijzonder ras in plaats van een hype te zijn, is bewonderenswaardig.

Een ware vamp

Centraal staat de moeder- dochterrelatie door de eeuwen heen. Clara doet er alles aan om haar tiener veilig te houden. Het is de reden waarom ze stript, zichzelf verhuurt en in staat is tot moord. Zelf heeft ze een gruwelijke jeugd gehad, wat haar in zekere zin alleen maar sterker heeft gemaakt. Arterton is misschien dan wel extreem sexy gekleed en speelt een ware ‘vamp’, maar haar karakter geeft ze ook perfect vorm. Het merendeel van de film komt ze hard en gesloten over, maar wanneer hun achtervolgers Eleanor te pakken hebben komen alle emoties voorbij. Liefde, angst, woede, het maakt niet uit, Arterton sleept je gewoon mee in haar emotionele rollercoaster. Want als een vampier echt pissed wil zien, moet je aan haar kind komen.

Door de eeuwen heen

Af en toe kakt de film wat in. Dit komt met name omdat veel verschillende tijden elkaar afwisselen, waardoor de vaart uit het verhaal verdwijnt. Het blijft een (bijna verplicht) element in dit genre films. Wanneer je kijkt naar de eerder genoemde films bevat zeker de helft een flashback naar hoe de hoofdpersonages vampier zijn geworden. Het is ook prima genieten van deze flashbacks, vooral als je van kostuumdrama’s houdt of van vrouwen in korsetten. Tevens is het interessant om per vampier de achtergrond te zien in relatie tot alle personages, al maakt het Byzantium ook minder spannend. Hiermee zet deze film zich ook af van de meeste vampierfilms van de laatste tijd, die bomvol actie zitten. Jordan heeft rustig de tijd genomen om zijn verhaal te vertellen en dat heeft hij prachtig gedaan.

Ik ben gedeeltelijk bevooroordeeld: Als megafan van Buffy the Vampire Slayer doen sterke vrouwelijke karakters en vampierverhalen het al snel goed bij mij. De film heeft een duidelijk aanwezig feministische draai en combineert drama en actie goed met elkaar. Voeg daar nog aan toe dat er kostuumdrama in zit, dan heb je alle ingrediënten die het voor mij een geweldige film maken. Maar bovenal is Byzantium de moeite waard vanwege de nieuwe mythe rondom het ontstaan van vampiers en de letterlijk vloeiende bloedwatervallen die er visueel prachtig uitzien.

xoxo,

Immy.