Recensie | American Hustle (Sandro Algra)

Met zijn laatste twee films is regisseur David O. Russell opgeklommen tot favoriet onder filmcritici. The Fighter (2010) en Silver Lining’s Playbook (2012) werden zeer enthousiast ontvangen door de Oscarjury (hoewel ze alleen in de categorieën van bijrollen wonnen). In American Hustle verenigt O.Russell de casts van beide films. Deze film is inmiddels bekroond met 3 Golden Globes (waaronder beste komedie film) en zal komende maart meedoen voor maar liefst 10 Oscars®!

Titel: American Hustle
Regie: David O. Russell
Cast: Christian Bale, Amy Adams, Jennifer Lawrence, Jeremy Renner, Bradley Cooper, Robert De Niro, e.a.
Scriptschrijvers: Eric Warren Singer en David O. Russell
Genre: Drama, Misdaad
Speelduur: 132 min
Release: Vanaf 6 februari in de bioscoop

‘Some of this actually happened’ Met een vrij sarcastische openingszin is de toon van de film gelijk gezet. Terwijl de gebruikelijke ‘based on a true story’ vaak opdringerig of zelfs ongeloofwaardig overkomt, vertelt deze zin je juist dat je het plot met een korreltje zout hoort te nemen. In tegendeel werd ik daar eerder nieuwsgierig van: ‘Wat is er dan wel echt gebeurd?’

Met hulp van de veroordeelde fraudeur Melvin Weinberg organiseerde de FBI eind jaren 70 de undercoveroperatie Abscam. Dit leidde tot de arrestatie en veroordeling van 19 mensen, waaronder een aantal vooraanstaande politici. Het bleek daarmee het grootste corruptieschandaal in de geschiedenis van het Amerikaanse congres. In grote lijnen volgt American Hustle de ware gebeurtenissen. Door de namen van de historische figuren te veranderen kan het verhaal zich wat overdrijvingen veroorloven.

American Hustle

It takes a criminal to know another criminal

Professionele oplichter Irving Rosenfeld (Christian Bale) ontmoet de beeldschone dame Sydney Prosser (Amy Adams). Ze lijken de perfecte koppel. Niet alleen staat Sydney volledig achter Irvings fraudepraktijken, ze beschikt zelf over een natuurlijk talent om mensen voor de gek te houden. Als de Bonnie & Clyde van de zwendelaars melken ze samen wanhopige investeerders uit. Het enige obstakel in hun sprookjesachtige relatie is het feit dat Irving samenwoont met zijn stiefzoon en vrouw (Jennifer Lawrence) die een echtscheiding nooit zou accepteren.

Met de komst van FBI-agent Richie DiMaso (Bradley Cooper) wordt er snel een punt gezet achter de carrière van het stel. Een zware gevangenisstraf hangt hen boven het hoofd, Richie heeft echter een groter plan. In ruil voor hun vrijlating zullen Irving en Sydney mee moeten werken aan een uitgebreide undercoveroperatie tegen de corruptie en georganiseerde misdaad in het land.

Met tegenzin stemt Irving in met het voorstel, hij voert een schouwspel op waarin een FBI-agent (Michael Peña) de identiteit aanneemt van Sheik Abdulah: Een Arabische zakenman die graag wil investeren in de VS. Burgemeester Carmine Polito van Camden (Jeremy Renner) en de stokoude maffiabaas Victor Tellegio (Robert de Niro) voelen zich aangetrokken om zaken te doen met de Sheik. Richies fanatisme groeit met de hoop dat hij deze grote vissen zal vangen. Irving en Sydney kunnen de leugens daartegen niet meer aan, maar uitkomen voor de waarheid is te gevaarlijk.

Onherkenbaar

Het uiterlijk van de acteurs is aan het begin een beetje wennen. Elk van hen is zo belachelijk opgemaakt dat het bijna onmogelijk lijkt om hun rollen serieus te nemen. Maar gelukkig zitten ze allemaal zo goed in hun vel dat hun kostuums uiteindelijk in hun voordeel gaan werken. Terwijl Bradley Cooper zorgvuldig zijn permanentjes bijwerkt, lijkt Jennifer Lawrence met haar make-up en kapsel op het blonde zusje van Amy Winehouse. Christian Bale is opnieuw een lichamelijke transformatie ondergaan voor zijn rol, deze keer veranderde hij letterlijk in een dikke lichtgebochelde man met een overkammer. Robert de Niro, die in eerdere films hetzelfde deed, had hem in eerste instantie niet herkend.

Het zijn deze stripfiguurachtige personages die de film dragen. Het begin, waarin we de relatie tussen Irving en Edith zien opbloeien, is daarom erg sterk. Daarna gaat de film zich vooral richten op het plot rond de undercoveroperatie. Dit gedeelte is minder interessant: het plot bevat veel details die nogal moeilijk te volgen zijn, het duurt echter tot de helft van de film voordat er werkelijk dingen gebeuren. Pas wanneer Victor Tellegio zijn entree doet, lijkt de spanning weer even terug te keren, maar helaas verdwijnt hij na een aantal minuten weer uit beeld. Ook op het gebied van humor is de tweede helft enigszins sterker. In de meeste scenes is er weinig om hardop over te lachen. Vermaak is er meestal wel, voornamelijk bij de heftige ruzies tussen Richie en zijn baas Stoddart (Louis C.K.).

1624392_696537083700554_1590060984_n

Als het aan mij ligt

American Hustle is een lichte teleurstelling vergeleken met O.Russell’s eerdere films. Het presenteert zich als een misdaadkomedie met een absurdistische stijl dat je ergens tussen een Scorsese en een Tarantino film kunt plaatsen. Door een matig gestructureerd verhaal is een groot deel van de film behoorlijk saai. Het bevat grappige momenten, maar toch zat ik tot het einde te wachten op de briljante wending die de tekortkomingen weer goed kon maken. Oscars® verdient deze film in ieder geval niet, behalve misschien op het gebied van acteerwerk. Als dit wordt uitgeroepen tot beste film van het jaar dan zal het O.Russell’s oudere werk enigszins een onrecht aandoen.

★★★☆☆

Sandro Algra