Recensie | Kill Your Darlings (Paola Raadsheer)

“I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving hysterical naked, dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry fix.” Dit zijn de eerste regels van Allen Ginsberg’s iconische gedicht Howl. Het werd in Amerika bijna onmiddellijk na publicatie in 1956 verboden. Het is een stuk vol met verwijzingen naar drugsgebruik en expliciete (homo-)erotische inhoud. Allen Ginsberg was deel van de Amerikaanse Beat Generation die zijn oorsprong heeft op de universiteit van Columbia in de jaren ’40. De film Kill Your Darlings gaat over deze periode.

Titel: Kill Your Darlings
Regisseur: John Krokidas
Scenario: Austin Bunn, John Krokidas
Cast: Daniel Radcliffe, Dane DeHaan, Michael C. Hall, Jack Huston,
Elizabeth Olsen, Jennifer Jason Leigh, David Cross, Ben Foster
Speelduur: 102 minuten
Genre: Biografie, Drama, PAC
Release: 27 maart in de bioscoop

Allen Ginsberg (Daniel Radcliffe) komt als relatieve onschuld op de universiteit aan. Hier ontmoet hij Lucien Carr (Dane DeHaan) tot wie hij zich meteen aangetrokken voelt. Deze heeft grootse ideeën over waar de literatuur naar toe moet, waarbij hij in de eerste plaats het doorbreken van rigide moraliteit propageert. Carr trekt meer startende auteurs aan, zoals Jack Kerouac (Jack Huston) en William Burroughs (Ben Foster), om zijn ideeën in literatuur te vatten. Zelf krijgt Carr geen woord op papier en laat hij zelfs zijn werkstukken door anderen schrijven.

De film komt af en toe aardig dicht in de buurt bij het genoemde gedicht van Ginsberg. We zien de mannen drinken, roken en onder invloed van verschillende narcotica een hysterische zoektocht ondernemen naar een nieuwe vorm van literatuur. Dit alles op de maat van zwoele Jazz en opzwepende drums. De zoektocht naar de perfecte vorm van schrijven raakt uiteindelijk ondergesneeuwd onder de persoonlijke intriges die het verhaal voortstuwen. De film begint zelfs al met een heel gestileerd beeld van Carr die met een overduidelijk zwaargewonde Kammerer (Michael C. Hall) in het water staat. In de volgende scene staat Carr achter de tralies en beschuldigt hij Ginsberg dat wat hij geschreven heeft fictie is en zijn dood zal worden. Hierdoor ontstaat een duistere schaduw die over de rest van de film valt en extra spanning geeft.

Dane DeHaan en Daniel Radcliffe hebben samen een goede chemie, wat ook absoluut noodzakelijk is voor de geloofwaardigheid van de ontwikkelingen. De show wordt telkens praktisch gestolen door DeHaan die als de narcistische Carr de kijker continu in spanning houdt. Het publiek wordt verleidt om hem afwisselend te zien als aanstichter en slachtoffer. Hij weet op elk moment zowel charismatisch als enigszins gekweld en verloren over te komen. Radcliffe kreeg zijn rol zonder auditie aangeboden, maar heeft zelf gevraagd om toch auditie te kunnen doen. Hij weet de ontwikkeling van de jonge homoseksuele Ginsberg zo te spelen dat elke vergelijking met een eerder regelmatig door hem gespeeld personage niet verder kan gaan dan dat ze beiden een bril dragen. Het acteerwerk van Michael C. Hall als sterk geobsedeerde geliefde ligt iets dichter bij zijn eerdere rol als Dexter in de gelijknamige serie. Net zoals in Dexter hangt er een zweem van gevaar rond zijn karakter, maar dit gaat volledig over in wanhoop als de film voortschrijdt.

Als de aftiteling eenmaal loopt is er nog voldoende voor het publiek om over na te denken. De film is dan wel op waargebeurde feiten gebaseerd, maar eigenlijk is er maar weinig bekend over de ware toedracht van de gebeurtenissen. Het is de fictie die achteraf door de verschillende betrokkenen is geconstrueerd. Eigenlijk is dat geen bijzondere situatie. Als één persoon sterft en er zijn geen getuigen, dan is het altijd aan de dader om het verhaal zo te vertellen als hij wil. Als we het naschrift van de film moeten geloven heeft de echte Lucien Carr zijn hele leven lang geprobeerd publicaties over de gebeurtenissen tegen te houden. Gelukkig is deze film nu wel gemaakt.

Paola Raadsheer