Deze maand ging ik voor het eerst in (ongeveer) twintig jaar weer naar Disneyland Parijs. En het was ge-wel-dig! Om in de sfeer te komen heb ik natuurlijk verschillende Disney-klassiekers opnieuw gekeken, wat prima inspiratie voor een blog bleek.
Het creatieve brein van Walt Disney
Al van jongs af aan hield Walt van tekenen en hij kreeg al een baan als commercial illustrator op zijn 18de. Niet veel later verhuisde hij naar Hollywood (vroeg jaren ’20) waar hij met zijn broer Roy de Disney Brothers Studio begon. Daar kwam in 1928 Mickey Mouse tot leven, wat zijn eerste populaire succes werd. Funfact: In de vroege jaren van Mickey verzorgde Walt zelf de stem van deze geliefde muis.
De studio groeide al snel en Walt ging experimenteren met animatiefilms. Zo is hij verantwoordelijk voor de eerste animatiefilm met gesynchroniseerd geluid, maar ook kleurenanimaties, volledige animatiefilms en verschillende technische ontwikkelingen in camerawerk. Voorbeelden hiervan zijn te zien in de eerste lange animatiefilm Sneeuwwitje en de zeven dwergen (1937), Fantasia – een film waarin geanimeerd werd op geluid (1940) en Bambi (1942), waar met diepte werd gewerkt door verschillende platen te gebruiken, die boven elkaar te leggen en dat te filmen. Pas in de jaren vijftig volgde het eerste pretpark gebaseerd op deze magische werelden.
Mijn sterkste herinneringen
Net als veel andere kinderen ben ik opgegroeid met Disneyfilms. Ik kan me nog goed herinneren dat we thuis naar films keken als Dumbo, Bambi, Assepoester en Sneeuwwitje. Maar aan verschillende films heb ik hele sterke herinneringen. Zo is Aladdin de allereerste film die ik in een bios zag. Ik ben opgegroeid in een klein dorp en we moesten de buurtbus nemen naar het filmtheater, waar we helaas te laat aankwamen. Het begin hadden we dus gemist en de eerste helft (ja, deze bios had een pauze) zaten we op de trap van het balkon omdat we onze plekken anders niet konden vinden. Die ervaring vergeet ik nooit meer en daarmee is de film ook één van mijn favorieten gebleven. Al kijk ik de film tegenwoordig vaker in het Engels, vanwege Robin Williams.
Een andere is Hercules. Nou was ik geloof ik al geïnteresseerd in Griekse en Romeinse mythologie/geschiedenis op die leeftijd en daarom leek me deze film juist zo geweldig. Vanaf ons tiende of twaalfde werd het een traditie in onze familie om altijd samen met mijn moeder te shoppen voor onze verjaardag en volgens mij was het tijdens dit uitje naar de stad dat we besloten Hercules te zien. Ik vond het geweldig! Niet in de minste vanwege alle mythologische verwijzingen – waar ik veel meer van begreep toen ik eenmaal wat ouder was – maar ook omdat het eigenlijk een soort verjaardagscadeau was.
Een minder leuke herinnering is van Doornroosje (ook wel Sleeping Beauty of Briar Rose genoemd). Over het algemeen hou ik van de film hoor, daar niet van. Vooral de drie feeën, omdat ik zelf ook twee zusjes heb dus dan ga je toch vergelijken. Maar als ik me iets kan herinneren van waar ik vroeger als klein meisje bang voor was, dan is het wel de heks uit Doornroosje: Maleficent. Met haar gigantische hoed, magische krachten en groen/geel vuur. Wanneer het heel donker was, kon ik zweren dat ze ergens vandaan zou komen. Gelukkig leerde ik snel de lichtknopjes te vinden. 😉
Dan is er nog één film waar ik echt helemaal dol op was en dat was Pocahontas. Het feit dat het op een waargebeurd verhaal was gebaseerd sprak me enorm aan en daarnaast waren de liedjes natuurlijk prachtig. Ik weet niet precies wat het was, maar ik moest er alles van hebben: een klok, een dagboek, plakboeken, dekbedovertrek, alle McDonaldsfiguurtjes, een knuffel, zelfs kleding. Al waren het dan weer mijn zussen die er barbiepoppen van hadden… Tja, dat is iets wat Disney altijd wel goed doet: merchandise. Nu ik wat ouder ben – en niet al te lang geleden uit Disneyland ben gekomen – heb ik het dan ook wel te doen met de ouders. Want wat is het allemaal toch duur. Bij mijn eerste bezoek aan Disneyland Parijs mochten we een souvenirtje uitkiezen en daar koos ik dan ook voor een knuffel van Meeko. Omdat ik altijd heerlijk nostalgisch kan zijn ging ik ook dit keer voor dezelfde film, al is het nu een kerstbal geworden van Meeko in de sneeuw.
De laatste jaren
Wanneer je dan naar de middelbare school gaat en gaat studeren, laat je het toch iets meer los. Ik heb toen volgens mij in tijden geen nieuwe Disneyfilms meer gekeken. Hoewel misschien nog Belle en het beest met kerst op stond of iets dergelijks. En ja, sowieso Anastasia, maar dat is weer geen Disney natuurlijk. Toen ik echter in 2010 de trailer van Tangled (Rapunzel) voorbij zag komen, was ik wel erg benieuwd naar deze film. Niet alleen vanwege de insteek van het verhaal, maar vooral omdat het alweer de vijftigste animatiefilm van Disney is. Zo’n historisch moment kun je natuurlijk niet voorbij laten gaan en ik keek de film meteen. Zodra ik deze zag was ik verkocht en moest mijn moeder het ook zien. Hoewel ik The Princess and the Frog weer wat minder vond (deze zag ik pas later), was ik ook meteen verkocht aan Frozen. Een Disneyfilm waar ik zelfs weer voor naar de bios ging. Al was hiervoor de voornaamste reden dat Kristen Bell een van de stemmen was en Idina Menzel veel lof kreeg voor ‘Let it Go’ tijdens de Oscars.
Deze laatste films waren behoorlijk oververtegenwoordigd in Disneyland Parijs. Maar hoe kan het ook anders, aangezien dat de laatste nieuwe films zijn en het natuurlijk weer winter wordt. Dan moet je wel Anna en Elsa in je park hebben. Er is natuurlijk nog veel meer te vertellen over Disneyfilms (zo heb ik nog niet eens De kleine zeemeermin, The Lion King, Mulan of Peter Pan genoemd). Mijn idee is daarom om vaker hierover te schrijven, waarbij ik me richt op verschillende thema’s zoals herkomst van het sprookje, de familieverbanden, knipogen, landen en de liedjes. Mogelijk later dus meer, maar voor nu laat ik het hierbij en kijk ik met veel plezier terug op een geweldig Disneyweekend in Parijs!
Xoxo,
Immy.
GESCHREVEN DOOR
