Recensie | The Wild Life (Raymond Doetjes)

Twee tieners die op hun zelf gaan wonen in een appartementencomplex dat voor het merendeel is bewoond door saaie doktoren. Een 15 jarige puber die in zijn rebellerende fase verkeerd. En een stel dames die hunkeren naar de ideale boyfriends en allen krijgen zij een klein beetje volwassen inzicht… Dat is het recept voor de typische 80s teen romp komedie zoals The Wild Life uit 1984.

Titel: The Wild Life
Regisseur: Art Linson
Scenario: Cameron Crowe
Cast: Chris Penn, Ilan Mitchell-Smith, Eric Stoltz, Jenny Wright, Lea Thompson, Rick Moranis, Randy Quaid
Speelduur: 96 minuten
Genre: Drama / Komedie
Release: 1984

Bill Conrad (Eric Stoltz) is een 19 jarige hardwerkende knul, die hunkert naar zijn onafhankelijkheid en zoekt een appartement dat hij net kan betalen van zijn baantje bij de bowlingbaan. Zijn vriend Tom Drake (Chris Penn) is de all-state worstelkampioen die het in tegenstelling tot Bill niet zo nauw neemt met regeltjes en gezag. Deze Tom springt bij als roommate wanneer Bill eigenlijk net te kort komt om de rekening ‘der onafhankelijkheid’ te betalen. Kort nadat Tom intrekt, verliest hij de liefde van zijn leven door zijn tomeloze houding en geeft hij een ‘klein’ feestje om wat nieuwe “babes” te ontmoeten.

Bill z’n 15 jarige broertje Jim (Ilan Mitchel Smith) zit in een rebellerende fase en is compleet gefascineerd met de aan wal geraakte oorlogsveteraan Charlie (Randy Quaid). Jim kleedt zichzelf dan ook in legerkleding en adopteert een onverschillig macho houding, die hij besluit in te zetten om zijn droom-dame te veroveren. Anita (Lea Thompson) is de ex van Bill. Ze zocht wat meer spanning in hun relatie, omdat Bill te gewoontjes was en hokt nu met een agent. Deze man komt structureel haar donut vullen, wanneer zij de avonddienst heeft in de donutwinkel. Zij ontdekt de ware aard van deze agent en haar ex Bill. Eileen (Jenny Wright) heeft Tom gedumpt omdat zij een meer volwassen kerel wilt. Nu ze beschikbaar is valt haar werkgever (Rick Moranis) op haar. Iemand die ze liever niet in haar broekje heeft.

Analyse

The Wild Life is een teen romp komedie, maar dan eigenlijk met vijf verschillende verhaallijnen van de vijf personen die wij volgen. Het verhaal van het 15 jarige broertje Jim, staat eigenlijk op zichzelf. De rest van de 4 verhalen komen samen in een climax. Het verhaal heeft weinig diepgang, maar is door de hoeveelheid naakte dames en idiote scenes best een gezellige wegkijker. En soms zelfs een kijkje in je eigen jeugd – zoals patsergedrag om iemand te verleiden.

Ondanks dat de meester van de teen angst films, Cameron Crowe de schrijver is, is deze film niet van hetzelfde kaliber als zijn kunststukjes Say Anything of Almost Famous. De tieners in deze film zijn wat dat betreft wel doorsnee mensen en maken een kleine ontwikkeling in volwassenheid door, maar de film is toch vooral gericht op “wilde feesten en ongepast gedrag”.  The Wild Life pakt het succes van Porky’s en voegt er een klein “coming of age” sausje over.

De cameo’s in deze film zijn noemenswaardig. Zo zien we Randy Quaid en Rick Moranis, die toen al grote projecten op hun naam hadden staan, maar ook Ron Wood van The Rolling Stones, die tijdens een feestje even iemand zijn koelkast komt leegroven. Dit is ironisch aangezien hij in die tijd een voorkeur had voor het drankkabinet en de het receptenboekje van één van de doktoren in het pand. En als je toch een wereldbekende gitarist voor een cameo vraagt, waarom dan niet Edward (Eddy) van Halen; die een enorme mooie soundtrack voor deze film componeerde! Subtiel gitaarwerk en synthesizer spel van deze virtuoso, schudt de kijker toch even wakker wanneer scenes neigen saai te worden. Gitaarmuziek is niet vaak een hoeksteen van een filmscore, dus dit valt dan ook direct op – en het is behoorlijk ver verwijderd qua sound dan die wij van Van Halen kennen.

Conclusie

The Wild Life is geen hoogstaand verhaal en laat je een beetje koud als je films zoals Almost Famous en Dazed and Confused hebt gezien – die hebben weliswaar geen blote boezems in beeld, maar wel veel meer diepgang en een betere karakter ontwikkeling. Het was leuk om de film na 28 jaar weer eens te hebben gezien, maar ik had de 5 pond (amazon.co.uk) toch beter aan iets anders kunnen besteden… Zoals een setje snaren voor mijn gitaar om even met een CD van Van Halen mee te jammen bijvoorbeeld.  

Raymond Doetjes, Subliminal Artist Productions

★★☆☆☆