Recensie | Assault on Precinct 13 (Raymond Doetjes)

Assault on Precinct 13 is een verhaal geschreven en geregisseerd door de horror grootmeester John Carpenter. In deze film laat hij het horrorgenre even achter zich en maakt een uitstapje naar een thriller die meer weg heeft van een actiefilm. Heeft Assault on Precinct 13 de tand des tijds weerstaan?

Titel: Assault on Precinct 13
Regisseur: John Carpenter
Scenario: John Carpenter
Cast: Austin Stoker, Darwin Joston, Laurie Zimmer, Martin West, Tony Burton, Charles Cyphers
Speelduur: 91 minuten
Genre: Actie / Thriller
Release: 1976

Een wijk in Los Angeles wordt geterroriseerd door een aantal wapendealers. Wanneer een van deze gangsters de jonge dochter van een rechtgeaarde burger neerschiet en hij uit wraak de dader doodschiet ontstaat er een klopjacht op hem. Hij rent een politiebureau binnen dat op het punt staat definitief te sluiten. Het toeval wil dat een bus met gevangen die worden overgeplaatst ook tijdelijk onderdak zoeken daar, nadat een van de gevangen ziek is geworden. De gangsters vallen het wijkkantoor aan en de gevangen en politie moeten zij aan zij vechten om te overleven totdat er versterking komt.

Analyse

Ik moet eerlijk zijn dat ik de remake uit 2005 nog steeds in cellofaan heb liggen en nog nooit gezien heb. Het origineel heb ik als klein 11 of 12 jarig manneke gezien. Hoe het kleine blonde meisje in de film bruut wordt dood geschoten bij de ijskraam, is iets dat in mijn geheugen gegrift staat. John Carpenter is een vreemde regisseur. Sommige films zijn geweldig en houden stand en andere zijn altijd slecht geweest. Of waren destijds goed en hebben hun glans verloren. Dit is duidelijk het geval met deze film. De pacing die wij nu gewend zijn is enorm snel! De pacing uit een jaren 70 film is extreem traag en deze film doet er nog een schepje bovenop. Voordat het meisje vermoord wordt en de vader wraak neemt en in Precinct 13 terecht komt, zijn we snel 30 minuten verder! De twee verhaallijnen van de gevangenen die op transport zijn en het vader en het meisje zijn extreem mager. Weinig motivatie en karakter ontwikkeling. Het enige karakter dat echt interessant is, is hoofdagent Ethan Bishop (Austin Stoker). En erg leuk dat het een donkere man is; wat in de jaren 70 toch niet vaak voorkwam dat een donkere man de hoofdrol speelde. Austin speelt een overtuigende agent – zelfs met het magere scenario weet hij een sterk karakter neer te zetten. Wanneer hij de beslissing neemt om de gedetineerden in te zetten en te bewapenen is slechts een vluchtig moment, maar je ziet hem de mogelijk situaties in zijn gedachte af gaan voordat hij een shotgun aan Napoleon Wilson (Darwin Joston) geeft.

Wanneer de grote aanval plaats vindt op het politiekantoor is er weinig spanning en dreiging. Het heeft meer weg van een jaren 80 actiefilm dan een thriller. Ik denk dat er meer gedaan had kunnen worden met spanning. De expositie van de karakters is ook erg onderbelicht, dus je voelt niet echt het dilemma van het samen vechten van gedetineerden en politie. Dit zou het hart van het verhaal moeten zijn. Genoeg om een enorm conflict te geven en te ontdekken. Zeker als een gedetineerde ook nog eens een agent zou neerschieten en zich zou willen aansluiten bij de gang. Het scenario is echter niet zo complex en verrassend. Een MacGyver-achtige explosie is het einde van de film.

Conclusie

Assault on Precinct 13 bevat matige acteerprestaties, met uitzondering van Austin Stoker en Darin Joston. Visueel is het ook geen bijzonder hoogstandje en dat zie je vaker met John Capenter films. De cinematografie is vaak functioneel, maar niet bijzonder of complex. Het grootste probleem is het matige scenario, waar veel meer in had gezeten. Hetgeen dat nog steeds standhoudt is de score, eveneens geschreven door John Carpenter. Die synthesizer bassline is zo enorm catchy, dat ik na de film direct maar een eigen versie van deze song heb gemaakt. Deze kun je hier beluisteren.

Raymond Doetjes, Subliminal Artist Productions

★★☆☆☆